Κάτι λέξεις σαν μουσικές ΙΙ

>> Θα το βρεις και στο δωρεάν e-book “Τα Μεταμεσονύχτια“. Κλικ για να το κατεβάσεις.

Κάτι λέξεις σαν μουσικές Ι
———————————————————

– Άλλο χωρίς εσέ δε νταγιαντίζω.

Το είπε έτσι ένα βράδυ που την οδήγησα σπίτι της από τα στενά σοκάκια, τα μάτια της αυθάδικα στο δικά μου και η ρακή να χτυπάει στις φλέβες της. Ίσα που είχε προλάβει να δροσίσει, μα ο ιδρώτας κολλούσε στο σώμα της, γυάλιζε στο πάνω χείλος της. Την κοίταξα καλά να βρω τις αλήθειες της μα θόλωσε και το δικό μου το μυαλό από το οινόπνευμα κι έμεινα ν’αναρωτιέμαι πώς μου μιλεί έτσι και γιατί. Ψέμματα. Έσπασε η καρδιά μου πώς τα λέει για το γούστο και την άφησα στην πόρτα της.

Ήταν το καλοκαίρι θάνατος εκείνη τη χρονιά στην Κρήτη. Η ζέστη έκανε τον αέρα πυκνό και αφόρητο, η υγρασία μας έκοβε την ανάσα. Τα βράδια γέροι και νέοι στα πεζούλια μάταια ψάχναν ησυχία από την πυρωμένη μέρα. Μόνο κοντά στη θάλασσα βρίσκανε τα σώματα μια ησυχία, κι αυτό μόνο αργά τη νύχτα.

Πολύ αργά ένα βράδυ, πέρασα από το μπαρ σχεδόν τυχαία. Η μουσική ξετιλυγόταν μέχρι την παραλία, ηλιοκαμένα κορμιά να ξεχύνονται έξω από σφιχτά υφάσματα, ανάσα από μπύρα παντού. Γυναίκες με μάτια γλαρά, στήθη να ξεπροβάλουν χαραγμένα με σημάδια από τιράντες και μαγιώ. Κρέας και κρέας. Μου έγνεψε πίσω από το μπαρ χαμογελώντας και μέχρι να φτάσω εκεί η μπύρα ανοιγμένη με περίμενε. Τα μαλλιά της πέφταν στα μάτια της και τα έφερνε πίσω από το αυτί της με τα δάχτυλα της, η μέση της να λυγάει για να κινείται ανάμεσα σε κάσες και να σπάει πάνω από τη μπάρα για να ακούει τις παραγγελίες.

Δεν ήταν νύχτα για να μιλήσουμε, Σάββατο βράδυ στα τουριστικά τα λημέρια της Κρήτης, μα έμεινα έτσι για να τελειώσω τη μπύρα, το ένα πόδι στο πάτωμα, το άλλο στην απέναντι καρέκλα, το μπάσο να παίζει στο στομάχι μου μα εγώ ν’ακούω μόνο τη δική της ανάσα. Κι έτσι έκατσα ως το τέλος και την περπάτησα μέχρι το παλιό λιμάνι, για λίγη ηρεμία μετά την υπερένταση.

Με έπιασε από το μπράτσο κι ακούμπησε το κεφάλι της εκεί – εγώ ορθός και το σώμα μου σφιγμένο. Ένα γύρω η νύχτα να γαληνεύει γύρω μας και το κύμα ίσα που να ακούγεται. Κι εγώ σιωπηλός και αλύγιστος, με κρατημένη την ανάσα, σαν ησυχία πριν τη μπόρα. Με πήγε μέχρι την άκρη στα βράχια και με τράβηξε από το χέρι να κάτσω κάτω δίπλα της. Τα γυμνά της πόδια να αιωρούνται πάνω από το νερό, τα πέδιλα της αφημένα στο πλάι.

Γύρισε και με κοίταξε ερωτηματικά μετά από ώρα. “Με κοιτάς;” και γέλασε το ολόμελο γέλιο της. Και της το ‘πα έτσι με ορμή γιατί ήταν δική μου πως την μπεγιεντίζω. Σα να σταμάτησε η πλάση ήταν για λίγο και μετά με κοίταξε ευθύς στα μάτια μα δεν έψαχνε τίποτα. Κι έτσι μας βρήκε το ξημέρωμα. Χωρίς ούτε αγκαλιά.

Αυτή θα ήταν για άλλες λέξεις σαν μουσικές που τις έκρυβα ακόμα.

———————————————————
Κάτι λέξεις σαν μουσικές ΙΙΙ