φωτο: http://www.famellos.gr
Υπάρχει ένας άντρας που μου αρέσει μ’αυτό τον αποβλακωμένο τρόπο του δεκαεξάχρονου… Έχω τη μούρη του Wallpaper (όχι την παραπάνω φωτογραφία αλλά αυτή) στον υπολογιστή της δουλειάς και όλο λέω θα τον αλλάξω και όλο αλλάζω γνώμη.
Μανώλης Φάμελλος. Και μην ακούσω γέλια θα σας καρατομήσω πάραυτα.
Πράσινα μάτια… έχω αρρώστια με αυτό. Άσε που τον λένε και Μανώλη – του φορτώνω δηλαδή αδυναμίες που ξεκίνησαν από αλλού. Κοντά μαλλιά. Αδύνατος, νευρικός, χοροπηδάει στα live του, χορεύει, κι όταν το κομμάτι είναι αργό αγκαλιάζει το μικρόφωνο… κίνηση τρυφερότητας σε μια ερωμένη που όλο ξεφεύγει.
Σε ένα Live τον έχω δει μόνο, δεν τον κυνηγάω – δόξα το θεω δεν έχω γίνει stalker ακόμα. Απλά σ’εκείνο το live έτσι που τον είδα και τσίρο, μισή μερίδα άνθρωπο, πολύ ήθελα να τον ταίσω και να του κάνω ένα τσάι. Κάτι μητρικό μου βγήκε.
Μου άρεσε μέχρι και το βίντεο κλιπ του “Ένα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι” όπου κάνει τη γελοία χορογραφία του σκληρού wannabe. Κυρίως μ’αρέσει υποπτεύομαι γιατί έχει το βλέμμα του ψυχάκια.
Το καταπληκτικό είναι ότι δεν έχω ούτε ένα CD του, ούτε ένα mp3 του, τίποτα δηλαδή. Μόνο τη φωτογραφία. Α και μια φορά που τον είδα live. Αυτά.
Σώστε με. Τα ‘χω χάσει από το πολύ διάβασμα.
Καλός μουσικός, τον είχα πετύχει σε live στο Κλαμπ του Μύλου, προ αμνημονεύτων, όπου είχε φτιάξει τόσο feelgood κατάσταση στο κοινό, που ανέβηκαν για τζαμάρισμα στη σκηνή ο Πανούσης και ο Αγγελάκας (είχαν μόλις τελειώσει τα δικά τους gigs παραδίπλα). Ελλείψει τέτοιων jams την σήμερον ημέρα, ήταν αξιομνημόνευτη φάση.
Καλός ο Φάμελλος, πολύ καλός, ειδικά στα παλιά του, που γκάζωνε και λίγο παραπάνω (“Μικρά γαλάζια μυστικά”, “Είναι ωραία να πέφτεις”).
Τώρα, πως του’ρθε να συνεργαστεί μ’αυτόν τον “ροζ”, τον Kotsiras, δεν το καταλαβαίνω… να πω ότι είχε ανάγκη από λεφτά, να πω ότι είχε ανάγκη από αναγνώριση, όυτε το ένα ούτε το άλλο παίζει… τεσπα.
@thas: αν και μ’αρέσει και μένα ο Θ.Παπακωνσταντίνου, δεν γουστάρω καθόλου τις “νεραϊδογκόμενες” που τον προσκυνάνε (οι φίλες σου εξαιρούνται- μάλλον).
Εδώ που τα λέμε η φωτο στο ποστ είναι πιο καλή!
Πάρε λοιπόν το 1ο .mp3 σου από τον Φάμελλο για να’χεις κάτι να ακούς όταν διαβάζεις “σε έχω ανάγκη σαν παιδί” λέει το τραγούδι…χμμ μέσα έπεσες με το μητρικό το ένστικτο!
http://s48.yousendit.com/d.aspx?id=36NQ4A19Q0FSD08L0M0ASOIW0B
Αυτά τα γούστα σου βρε παιδί μου.. τσ τσ τσ… Τί να πω;;; Να πω;;;;
Δεν λέω!!
Θα συμφωνήσω με τον ανώνυμο. Στη φωτό του ποστ είναι πιο αθώο πιτσιρδέλι.
Αστυπάλαια ε; Να ακυρώσω τις διακοπές που κανόνισα και να τρέχω στις αστυπάλαιες μπας και;
Θεία Αρετή Βρίζε εσύ, πού θα πάει θα μάθω εγώ.
Γυναίκα Ντόμπρα Ευχαριστώ. Χάθηκες βρε!
Εύγε Σοφία. Από τα πιο σημαντικά πρόσωπα στην εγχώρια σκηνή, παίζει αυτήν την ακαταμάχητη κιθαριστική pop που παραπέμπει στους Smiths και τη βρετανική pop εν γένει,με δυνατούτσικο στίχο και αισθαντική ερμηνεία. Σύμφωνα με έναν φίλο, έτσι θα ακουγόταν σήμερα ο Lou Reed, σε στιγμές έμπνευσης!
Ο δίσκος του “Η ευτυχία είναι αυτό…” παραμένει αξεπέραστος. Πάρτον με κλειστά μάτια, οκτώ τουλάχιστον τραγούδια μπορείς να τα παίζεις όλο το ερχόμενο καλοκαίρι, αενάως.
Η “πολιτεία στο βυθό” που ακολούθησε είναι πιο εσωτερική και μελαγχολική – προσωπικά τη λατρεύω κι αυτή.
Το καλοκαίρι που μας πέρασε τον έβλεπα στην Αστυπάλαια για κάποιες μέρες. Έχει αυτήν την ευθραυστότητα του καλλιτέχνη και έναν διακριτικό αέρα σνομπισμού. Ό,τι πρέπει δηλαδή για να τον ερωτευτεί και να κολλήσει ένα κοριτσάκι που ήδη τον γουστάρει. Οι δικές μου φίλες, κάτι διανοούμενες που προσκυνάνε από Θανάση Παπακωνσταντίνου και πάνω με δουλεύανε: κοίτα ρε, περνάει το είδωλό σου!
Τους έπεφτε και λίγος.
Τσ τσ τς! Girls!
Τον θυμάμαι στο Rockwave του ’97 που με το που βγήκε στη σκηνή είπε “Γεια σας, είμαι ο Μπρους Ντίκινσον”. Πολύ γέλιο από κάτω.
τον θυμάμαι σε ένα υπαίθριο πάρτι παραμονής πρωτοχρονιάς 4 το πρωί με ψοφόκρυο να μένει στη σκηνή και να τραγουδάει μαζί με την μπάντα του με γάντια χωρίς δάκτυλα παίζανε κιθάρα και να ζεσταίνει το κοινό, από τότε τον συμπάθησα, πέρυσι τον είδα στον σταυρό του νότου με τη Δήμητρα Γαλάνη και με εντυπωσίασε γιατί πέρασε το δικό του ύφος στα τραγούδια της Γαλάνη και τα έκανε όλα ροκ… έτσι και η Γαλάνη ήταν ροκ!!!! ;)
Ή γεια σας ήταν απαίτηση του κοινού στο μπλογκ μου να συναντηθούμε!
Καλή επιλογή,εύχομαι να τον δεις από κοντά-όχι σε συναυλία!
Μήπως Αμοργό καλύτερα..;
Κάτι ξέρεις πονηρέ Ανώνυμε και πας να με παραπλανήσεις.
Δεν ακυρώνει διακοπές η Θεία Σοφία. Εμφανίζονται μπροστά της οι τραγουδιστές τυχαία.
Παράδειγμα… περπατώ στην Πάρο Μάη μήνα και τσουπ περνάει από δίπλα ο Παντελής Θαλασσινός και με χαιρετά. Βέβαια δεν είναι το ίδιο γιατί του Θαλασσινού απλά θα ήθελα να του πω ένα μπράβο ενώ του Φάμελλου θα ήθελα και να του πω ένα μπράβο και να του φτιάξω ένα τσάι. Αλλά να τον κυνηγάω στο Αιγαίο; Δεν είναι ότι πιάνω πάτο είναι ότι τον κακομοίρη τον λυπάμαι.
Φαντάσου τώρα σκηνικό εκεί που αμέριμνα πίνει τον καφέ του μια παλαβή “γεια σας, επιτέλους σας βρήκα, θέλω να σας κάνω ένα τσάι”.
“Τι τη θέλουμε τη μουσική αν δεν έχομε τίποτα να τργουδήσουμε…”
Χοσέ Ιέρο