Σάρκινο ταξίμι

>> Θα το βρεις και στο δωρεάν e-book “Τα Μεταμεσονύχτια“. Κλικ για να το κατεβάσεις.

Dança do Ventre
Originally uploaded by whobeenyou

Δεν ξέρω αν το έχεις δει – να λικνίζεται ένα κορμί ανάμεσα σε καπνούς γαλάζιους και να είναι μόνο δικό σου – παρόλα τα χείλη που θέλουν να κάνουν τη βόλτα από το αφαλό της στα στήθια της.

Το πέρασε κι εκείνος – έτσι μου είπε ένα βράδυ στα μεταξύ μας – εκείνη την υποψία που σου λέει ότι το κάτι το δικό σου το αγγίζουν άλλα μάτια. Κι εκείνο το κράτημα στο χέρι σου και τη φλέβα που χτυπάει στο λαιμό σου – παραδέξου το – όταν το τσιγάρο κρέμεται από το στόμα σου και χτυπάς παλαμάκια δήθεν βαριεστημένα. Και μου το είπε ανάμεσα σε κάτι μπύρες που γίναν ούζα – το γλυκάνισο να χτυπάει στα ρουθούνια – ότι ο φονιάς μέσα του, το αιμοσταγές το πλάσμα, ζήταγε εκδίκηση σε ό,τι κράτησε έστω για μια στιγμή το βλέμμα της και σε ό,τι κέρδισε μια εικόνα από το κορμί της.

Μου ‘πε κι άλλα μα το είδα σαν ταινία, ίσως παλαιάς κοπής, με άντρες σκουρόχρωμους και γυναίκες με βυσσινιά χείλη. Να κάθεται εκείνος, με την πλάτη κολλημένη στην πλάτη της καρέκλας γιατί αν κάνει πως σηκώνεται θα γίνει φονικό. Να ξετιλύγεται στο χώρο η φωνή της Ελένης Βιτάλη “αμάν αμάν ώπλες κούκλα μου κουκλίτσα μου συ μ’έχεις τρελάνει Ελενίτσα μου” και το τουμπερλέκι να δίνει βρώμικο τσιφτετέλι για κορμιά που λαχταράνε να σπάνε.  Και να δεις αργά τη μορφή της να προβάλλει μέσα από τους καπνούς, λίγο δέρμα να φωτίζει κάτω από το μετάξι, σημάδια στην πλάτη της να φεγγίζουν πίσω από λεπτά υφάσματα, η μέση της να δίνει την κίνηση από τα στήθια της μέχρι τα ακροδάχτυλα της πλεγμένα στα  μαλλιά της.

Είναι εκείνη η στιγμή που η καρδιά του σπάει όπως η μέση της και πυρωμένο σημάδι στο στήθος του μένει ο τρόμος πως αυτό που διαφεντεύει μπορεί να είναι φευγαλέο. Έτσι όπως κλείνει τα μάτια της και μισανοίγει τα χείλη της – όπως στο μαξιλάρι του τα βράδια – να θολώνει το μυαλό του πως η δική του η στιγμή – που απαίτησε και πήρε – μοιράζεται τώρα ένα γύρω στο σκοτεινό κατώι.

Και πριν αναβλύσει αίμα από τη γροθιά του που σφιγμένη κρύβει κάτω από το τραπέζι ανοίγει τα μάτια της ευθεία στα δικά του και σε μία φωτεινή στιγμή επιστρέφει το τσιφλίκι του.

“Γι’αυτό αγαπάμε τις γυναίκες σου λέω. Γι’αυτή τη μία φωτεινή στιγμή” μου είπε και έσβησε το τσιγάρο του. Κι επέστρεψε σ’εκείνη γιατί ο αλωνάρης δεν κάνει χωρίς τη γη κι η γη δεν κάνει χωρίς το χέρι που την ανθεί.