Όταν έγιναν οι φασαρίες στο Λονδίνο η μαύρη αλήθεια είναι ότι δεν σοκαρίστηκα πολύ. Είναι λυπηρό αλλά δεν έπαθα κάτι διότι ως Ελληνίδα είμαι συνηθισμένη στα καμμένα.
Θυμάμαι εκείνη τη μέρα μόλις επέστρεφα από διακοπές στην Ελλάδα και ήρθα σε ένα Λονδίνο μουδιασμένο. Καμένα μαγαζιά, ξύλο, άνθρωποι που έμειναν χωρίς σπίτι, κλοπές και βία στο δρόμο.
Πέρα από τις αναλύσεις και τις συζητήσεις και τους λόγους εκείνο που κρατάω από τα London Riots είναι η κίνηση των πολιτών μετά να οργανωθούν και να καθαρίσουν τις γειτονιές τους χωρίς να περιμένουν Δήμους και Αρχές. Μέσα από blogs, twitter και facebook οι κάτοικοι του Λονδίνου ενημερωθήκαμε για εθελοντικές προσπάθειες καθαρισμού.
Ήταν μια κίνηση που με συγκίνησε πολύ. Ήταν συμβολική του χαρακτηριστικού ήθους των ανθρώπων του Λονδίνου που είναι εξαιρετικά δύσκολο να εξηγηθεί. Ήταν αξιοπρεπές. Ήταν ηθικό.
Και όσο καθάριζαν τόσο περνούσαν από μικρά μαγαζιά που είχαν καεί, έγραφαν σημειώματα με ευχές στους ιδιοκτήτες, ποιηματάκια για τη γειτονιά τους, μικρά post its με καρδούλες αγάπης για τον τόπο που ζουν.
Δε θέλω να πιστέψω ότι οι Αθηναίοι δεν αγαπούν πια την πόλη τους.
Δεν προσπαθώ να πω αν ήταν σωστό ή όχι το να καούν κτήρια χτες, δεν αναλύω την πολιτική κατάσταση ή τα γιατί και πώς. Δεν αντιτίθεμαι, δεν κατηγορώ κανένα.
Εύχομαι όμως να μπορούσα να είμαι στην Αθήνα την επόμενη μέρα, να βάλω το φακιόλι μου, να πάρω τη σκούπα μου και να κατέβω. Γιατί κι αυτό είναι μια μορφή οργής, μια μορφή πράξης, κάτι που λέει “είμαι εδώ, κι όσο κι αν ξεφτιλίζεται αυτό που πιστεύω, δεν παρατάω την πόλη μου”.
Γιατί νομίζω ότι δεν αγωνιζόμαστε μόνο με συνθήματα, ούτε με κουκούλες. Καμιά φορά αγωνιζόμαστε και με μια σκούπα στο χέρι.
Εξαρτάται ποιος την καίει και την διαλύει την πόλη όμως. Αν αυτά που καταγγέλουν όσοι κατέβηκαν στην πορεία καθώς και μερικοί δημοσιογράφοι αληθεύουν, σχετικά με το ποιοι ήταν οι “ταραξίες”, τότε δεν είναι απίστευτο να μην θέλει ο κόσμος να καθαρίσει τις βρωμιές τους.
Να υπενθυμίσω επίσης ότι εδώ έχουμε ομάδες γειτονιάς που φροντίζουν για την εύρρυθμη λειτουργία της εκάστοτε περιοχής και ήταν πολλές από αυτές που δραστηριοποιήθηκαν. Στην Ελλάδα τέτοια δεν έχουμε, όχι ότι δεν μπορούμε ν’αποκτήσουμε βέβαια. Αλλά η νοοτροπία είναι άλλη. Κι όπως συζητούσα και με μια φίλη μου χτες, εμείς διαμαρτυρόμαστε μόνο όταν κάτι μας αφορά άμεσα – μέχρι τα μέτρα να μας αγγίξουν όλους ανεξαιρέτως, οι πορείες ήταν συγκεκριμένων εργασιακών ομάδων και οι λοιποί απλώς αδιαφορούσαμε. Δεν έχουμε κοινωνική συνείδηση ως πολίτες αυτής της χώρας ούτε συναίσθηση του καθήκοντος προς τον δίπλα μας. Μόνο την πάρτη μας κοιτάμε. Μέχρι να το αποκτήσουμε αυτό, δεν υπάρχει περίπτωση να μας εμπνεύσουν φορολογική συνείδηση και όλα τα ωραία που μας προσάπτουν (που δίκιο έχουν, αλλά τα κοιτούν σε απομόνωση).
Όχι ότι τα πράγματα εδώ είναι ρόδινα και ανθηρά, αλίμονο, αλλά αυτό το χάος του Έλληνα δεν είναι παράξενο το πώς εξανεμίζεται μόλις φύγει από την χώρα και βρεθεί σε διαφορετικές κοινωνίες;
Λέω εγώ τώρα.
[…] […]