Η μαμά μου γιορτάζει της Παναγίας. Έτσι λέγεται: Της Παναγίας. Ποια είναι αυτή η Θεοτόκος, εγώ προσωπικά δεν την γνωρίζω. Στην εκκλησία δεν έχω πάει ποτέ της Παναγίας. Όχι πως πάω σε τίποτα άλλες γιορτές – άλλο θέμα αυτό.
Μία εικόνα να θυμάσαι από τη Μαμά Δέσποινα και φτάνει. Όταν βγάζει τα παπούτσια της για να χορέψει ζεϊμπέκικο ξυπόλητη. Αυτό συμβαίνει σχεδόν πάντα στη γιορτή της.
Ο Αύγουστος είναι μήνας της λήθης. Και ο Δεκαπενταύγουστος ακόμα περισσότερο. Στη μέση ακριβώς. Όταν είμασταν παιδιά ήταν η εποχή που είχαμε βαρεθεί το καλοκαίρι και περιμέναμε τον Σεπτέμβριο, να ανοίξουν τα σχολεία επιτέλους, να έχουμε κάτι να κάνουμε. Και μέσα στη μέση, στη ζέστη και τις παχιές τις μύγες, τα μεγάλα φεγγάρια και την υγρασία της νύχτας πέφτει και της Παναγίας.
Σήμερα θα βρέχει στο Λονδίνο. Θα κάνει ζέστη στην Αθήνα. Και στην Επίδαυρο που θα είσαι μαμά, τί καιρό θα κάνει; Και ποιος θα σου χτυπήσει παλαμάκια στη ζεμπεκιά σου;
Μου λείπεις, χρόνια πολλά.
Να τη χαίρεσαι! Και εγώ ομοιοπαθής! Μακριά της για πρώτη φορά!
Να τις χαιρόμαστε!