‘Οταν ήμουν στο Λύκειο είχα έναν φίλο το Σπύρο (που δεν τον έλεγαν Σπύρο, αλλά τέλος πάντων).
Ο Σπύρος ερχόταν για καφέ σε μένα, καθόμασταν στο δώμα και έκλαιγε στον ώμο μου για την Ελένη (που δεν την έλεγαν Ελένη, αλλά τέλος πάντων). Έκανε κι άλλα . . . → Περάστε στα ενδότερα για τα περαιτέρω…
