Βαρέθηκα…

… τις ίντριγκες – δεν είμαστε στο Βυζάντιο, δεν είμαστε στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Αφήστε τις ίντριγκες για αυτούς που είχαν τουλάχιστον κάποιο ταλέντο σε αυτές.

… τα μισόλογα – όλοι κάτι ξέρουν, το μάθαν από σίγουρη πηγή, έχουν τα μέσα, ρίχνουν το υπονοούμενο και σηκώνουν το φρύδι πονηρά. Τί να πω, μπορεί και να ξέρουν, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία άλλωστε.

… τις γκομενίτσες – που νιαουρίζουν, γκρινιάζουν, σοβατίζονται, δεν ξέρουν τί θέλουν, και μπερδεύουν το γαμήσι με το πάθος και τούμπαλιν.

… τους ξερόλες – δήθεν πιτσιρικάδες που επειδή είναι έξυπνοι πρέπει να μας τρίβουν την έπαρση και την κακή τους ανατροφή στη μούρη καθημερινά λες και θα τους δώσουμε μπουρμπουάρ.

… την τέχνη για την τέχνη – κενά πειράματα στο ποιός μπορεί να σοκάρει πιο γρήγορα.

… την τέχνη για την επανάσταση – το προλεταριάτο ΔΕΝ θα ξεσηκωθεί γιατί άκουσε ποίηση (μπορεί και να εξαιρείται ο Βάρναλης)

… την επανάσταση – κινούμαστε στον ίδιο αέναο κύκλο όπου η εξουσία γίνεται το status quo, κάποιος επιτίθεται, μέχρι να γίνει κι αυτός εξουσία, να καταλήξει ως status quo και φτου κι απ’ την αρχή.