Κατακαημένε Κουν

Ηθοποιός σημαίνει φως σου λέει μετά.

‘Ολο το Σαββατοκύριακο παρακολουθώ τη σειρα Οι Μάγισσες της Σμύρνης (ναι τώρα, τί ζόρι τραβάς). Μετά τα πρώτα τρία επεισόδια αδυνατώ να καταλάβω γιατί την παρακολουθώ ακόμα. Έχω διαβάσει το βιβλίο (όπως και όλη η Ελλάδα φαντάζομαι) και το θεωρώ εξαιρετικό για διαφόρους λόγους, δεν είναι της παρούσης.

Μόνο που κάθε φορά που εμφανίζεται η Μαρία Τζομπανάκη παθαίνω το ίδιο πράγμα που έπαθα όταν την είδα στο θέατρο.

Παρένθεση: Για να καταλάβεις αν ένας ηθοποιός είναι της αρεσκείας σου (και αν όντως μπορεί να παίξει) πρέπει να τον δεις στο θέατρο. Οτιδήποτε άλλο δεν μετράει. Μόνο η αμεσότητα του θεάτρου μπορεί να σου δώσει την πραγματική εικόνα. “Θέατρο κάνουμε για την ψυχή μας” άλλωστε. Και μόνο με ψυχή επιβιώνει ο θεατρίνος στο σανίδι. Για παράδειγμα ο Νικήτας Τσακίρογλου είναι πολύ πολύ μεγάλος. Τον είδα στο ‘Κάτω από τη Γέφυρα’ και έχει μείνει μαζί μου η εικόνα του χρόνια. Όπως και η Χρυσούλα Διαβάτη. Σε ότι κι αν την έχω δει κάνει κατάθεση ψυχής στο σανίδι. ‘Αλλο απίστευτο παράδειγμα είναι ο Νίκος Σεργιανόπουλος. Πολλά χρόνια πριν τους Δύο Ξένους και της άλλες ηλιθιότητες που κάνουν οι ηθοποιοί γιατί κάπως πρέπει να ζήσουν, το 1992 αν θυμάμαι καλά, τον είδα στο Εθνικό Βορείου Ελλάδος στην Νύχτα της Ιγκουάνα (σκηνοθεσία Βουτσινά, άλλος μάγος του θεάτρου). Δεν με έχει συγκλονίσει άλλος ηθοποιός όσο ο Σεργιανόπουλος στο θέατρο.

Όταν είδα την Μαρία Τζομπανάκη (μαύρη ώρα) είχα χωθεί βαθιά στη θέση μου και με είχε πιάσει το στομάχι μου από τη ντροπή. Δεν μου χει συμβεί ποτέ άλλωτε να θέλω τόσο πολύ να φύγω από μία παράσταση. Τέτοια άψυχη ερμηνεία δεν έχω ξαναδεί. Και το θυμήθηκα το ρεζιλίκι μου (που δεν σηκώθηκα να φύγω και υπέμεινα όλο το μαρτύριο) τις τελευταίες μέρες που παρακολουθώ τις Μάγισσες της Σμύρνης.

Καταρχήν: Η Κατίνα ήταν άσχημη. Τελείως άσχημη. Εντελώς άσχημη. Στο βιβλίο λέμε. Και το όλο κλειδί στη ζωή και την ψυχολογία της Κατίνας είναι το πόσο άσχημη είναι και το τί ταπεραμέντο έχει. Τί μου βάζεις εκεί τη Μαρίνα Καλογήρου ως νέα Κατίνα να μου το παίζει παιδούλα και την Μαρία Τζομπανάκη ως μεγάλη Κατίνα να μου το παίζει μοιραία. Το χασες όλο το νόημα του βιβλίου.

Και τέλος πάντως είναι δυνατόν να πείσει η Μαρία Τζομπανάκη ότι είναι μια γυναίκα παθιασμένη; Προσωπική μου άποψη ίσως, αλλά σε αυτή τη σειρά η Κατίνα έχει ένα και μοναδικό ύφος.
– Είμαι φτωχή και καταφρονεμένη = ένα ύφος
– Θα ρίξω τον πλούσιο = το ίδιο ύφος
– Κάνω παιδί = ξανά το ίδιο ύφος
– Ξεπουλάω το παιδί μου = ξανα μανα το ίδιο ύφος
– Τα κακαρώνει ο άντρας μου αφού μας έπιασε να πηδηκουλιαζόμαστε με τον αδελφό του = (το μαντέψατε) ξανά, πάλι, για πάντα, ένα και το αυτό ύφος.

‘Ημουν στο τσακ να περιλάβω και τη Μαρίνα Καλογήρου αλλά δεν την έχω δει στο θέατρο ακόμα. Επιφυλάσσομαι.