Τα τανγκά και τα φοξτρότια

Gery and partner
Originally uploaded by gwilmore

Πριν από αρκετά χρόνια (και πριν από αρκετά κιλά) ήμουν ballroom enthusiast. Αυτό που παρακολουθείτε εσείς τώρα στο So you think you can dance και εμείς στο Strictly Come Dancing ήταν μερικοί παλαβοί που το έκαναν κάθε εβδομάδα τουλάχιστον δυο τρεις φορές εδώ και πολλά πολλά χρόνια.

Δεν χρειάζεται να πω ότι ο χορός στην Ελλάδα – οποιουδήποτε είδους – κάνει θαύματα τα τελευταία χρόνια και όχι μόνο. Παρακολουθώντας τα δρώμενα για το Dance-with-me αλλά και για κάποιες εργασίες που κάνω στο Πανεπιστήμιο, έχω μείνει άναυδη με τις ιδέες, τις καινοτομίες αλλά και την παγκοσμίου επιπέδου απήχηση που έχει ο ελληνικός χορός. Αγαπημένο μου παράδειγμα η ομάδα Quasi Stellar της Αποστολίας Παπαδαμάκη. Όταν τους είδα στο The Place σηκώθηκαν τουλάχιστον 3 θεατές και έφυγαν – σίγουρο σημάδι εννιά στις δέκα ότι το κομμάτι αξίζει. :-)

Αλλά μη σκέφτεσαι μόνο το μοντέρνο γιατί στον τομέα του αθλητικού ballroom και latin american γίνονται θαύματα εδώ και πολλά χρόνια. Τα φεστιβάλ, πρωταθλήματα κλπ δίνουν και παίρνουν και αυτή η νέα μανία των ΜΜΕ με τον χορό θα ωφελήσει τον κλάδο, αν και – μεταξύ μας – βλέπω τις τιμές να εκσφενδονίζονται.

Αυτό που είναι σημαντικό να καταλάβεις (και η βάση της γκρίνιας μου σήμερα) είναι ότι στην Ελλάδα πας σε μια σχολή (της προκοπής) και μαθαίνεις όλο το σύστημα (το επίσημο). Δηλαδή κάνεις τα βήματα, μαθαίνεις τις ονομασίες και όλα γίνονται μεθοδικά. Παίρνεις τις βάσεις για να μπορέσεις μετά να σταθείς δίπλα σε παρτενέρ, και ειδικά για τις γυναίκες να μπορείς να δεχτείς την καθόδήγηση αυτού του παρτενέρ (χωρίς δυνατό lead δεν γίνεται τίποτα γι’αυτό πάντα πίστευα ότι οι γυναίκες είχαν τον εύκολο ρόλο αφού ο άντρας πρέπει να θυμάται τα πάντα για να οδηγήσει τη ντάμα σωστά). Δεν είναι ‘μηχανιστική’ η τεχνική, ίσα ίσα είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο ένας μαθητής θα μπορέσει όχι μόνο να χορέψει τα πάντα σε κάποια κοινωνική εκδήλωση αλλά να έχει και τη δυνατότητα, αν θέλει, να περάσει στο διαγωνιστικό επίπεδο.

Modern ballroom, Crown International, Melbourne
Originally uploaded by joaniesaurus

Να μη σου τα πολυλογώ, τότε πήγαινα στη σχολή του Γιώργου Σαγιά στο Κολωνάκι (είναι τώρα στο Παγκράτι, στη σχολή Freds). Ο Γιώργος σε έπαιρνε από το χέρι και σου έδινε ένα πακέτο μηνιαίο που περιλάμβανε ένα ιδιωτικό μάθημα την εβδομάδα (εσύ κι αυτός), ένα ομαδικό μάθημα την εβδομάδα (πάνω κάτω όλοι του ίδιου επιπέδου) και ένα πάρτυ της σχολής την εβδομάδα. Εκείνη την εποχή (μιλάμε τώρα το 2000 που ήμουν παιδούλα με 300 κιλά λιγότερα) τα λεφτά ήταν αρκετά αλλά το επίπεδο της διδασκαλίας ήταν κάτι παραπάνω από άριστο.

Ο Γιώργος είχε δουλέψει με μεγάλα ονόματα του χορού στην Ελλάδα και τον κόσμο (κάποτε και με τον Fred Astaire) και είχε μια διαολεμένη όρεξη να μάθει κι άλλα πράγματα και να σου μάθει κι εσένα. Ποτέ μου δεν είχα τόσο σεβασμό για τη δουλειά του άλλου όση είχα για το Γιώργο γιατί ήταν πάντα προετοιμασμένος για το μάθημα, πάντα προσεκτικός και θυμόταν χωρίς εξαίρεση τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της κίνησης σου. Σε ένα από τα πρώτα μας μαθήματα, δείχοντας μου μια στροφή στο μάμπο, παρατήρησε τον τρόπο μου και μου είπε: “έχεις κάνει μπαλέτο μικρή”. Βλέπεις αυτομάτως το σώμα μου πήγαινε ψηλά και ίσια, σε έναν χορό που απαιτεί χαμηλό κέντρο βάρους. Από τότε το θυμόταν κάθε φορά και ή έβαζε προειδοποιητικά το χέρι του στη μέση μου ή με άφηνε να κάνω ατελείωτες στροφές διορθώνοντας με μέχρι να το πιάσει το σώμα μου.

Ο αθλητικός/ διαγωνιστικός χορός δεν είναι αστεία υπόθεση. Οι ώρες, τα έξοδα και ο ιδρώτας που ρίχνουν οι χορευτές δεν συγκρίνονται με τίποτα άλλο – και γι’αυτό όταν λέω σε κάποιον ότι παλιότερα χόρευα και γελάει απλά σηκώνω τους ώμους γιατί θα έπαιρνε πολύ ώρα να εξηγήσω. Σε ένα από τα πρώτα πρωταθλήματα ballroom και latin στην Ελλάδα, κάθισα στο τραπέζι με το Γιώργο και τη Βίκυ (άλλη απίστευτη ψυχή) και δεν πήρα ανάσα όλη τη βραδιά. Γιατί για κάθε κίνηση που φαίνεται εύκολη και εντυπωσιακή ο χορευτής έχει δουλέψει ατελείωτες ώρες, έτσι ώστε ας πούμε, η γωνία του ποδιού να είναι αυτή ακριβώς που πρέπει. Και μόνο όταν κάνεις έστω και λίγο χορό (όχι κοινωνικό αλλά αθλητικό) καταλαβαίνεις ότι για να φαίνεται μια κίνηση εύκολη έχει πέσει πολύ πολύ πολύ δουλειά.

NLC06-Lukas&Karolina
Originally uploaded by dancesport_babe

Στα κανα δυο χρόνια που χόρευα ένιωθα τις κινήσεις μου σαφώς ‘δύσκολες’, κάπως στακάτο. Θέλει πολύ δουλειά για να ρέει το κορμί. Και η πολύ δουλειά θέλει και πολύ χρήμα. Είστε τυχεροί ακόμα στην Ελλάδα, που οι σχολές χορού διαθέτουν εξαιρετικούς καθηγητές και τα δίδακτρα δεν είναι εξωπραγματικά. Στο Λονδίνα τα πράγματα είναι τραγικά. Θυμάμαι συζητώντας κάποτε για το χορό και το πόσο ακριβή ασχολία είναι ο Γιώργος κοίταξε κάτω το σώμα του και μου είπε “το έχω πληρώσει όλο χρυσάφι”! Μόνο χτες το βράδυ κατάλαβα πραγματικά τί εννοούσε.

Στο Λονδίνο δεν υπάρχει ούτε μία σχολή χορού (ή εγώ δεν έχω βρει) που να διδάσκει αθλητικό χορό. Τα στούντιο διδάσκουν κοινωνικό χορό και περνάνε κατευθείαν στη χορογραφία (που είναι γελοιότητα αν ο μαθητής δεν ξέρει τα βασικά). Ο μόνος τρόπος που μπορεί κάποιος να διδαχτεί διαγωνιστικό χορό είναι τα ιδιωτικά μαθήματα που κοστίζουν μίνιμουμ 45 λίρες τα 45 λεπτά (άκουσον άκουσον 1 λίρα το λεπτό) από έναν τύπο που υπεροπτικά μου δήλωσε ότι διαγωνίζεται. Το να διαγωνίζεσαι δε σημαίνει ότι μπορείς να διδάξεις αγαπητέ μου.

Οπότε 5 χρόνια μετά στο Λονδίνο, ακόμα δε μπορω να βρω μια σχολή χορού που να είναι σχολή χορού όπως την καταλαβαίνουμε στην Ελλάδα και τα νεύρα μου είναι τσατάλια.

Πάντως κρατάω τα Supadance μου στη ντουλάπα… Ποτέ δεν ξέρεις.