Πού να το πώ…

Να ένας από τους κύριους λόγους που έχω μπλόγκι: Για να γίνομαι ρεζίλι συχνά (πυκνά). Είχε καιρό να μου συμβεί κάτι γελοίο αλλά με σιγουριά μπορώ να ομολογήσω ότι σήμερα μου συνέβη η απόλυτη γελοιότητα.

Είχα κάθε καλή διάθεση να κλείσω το digital-era πριν τα Χριστούγεννα με τις ευχές μου και το ‘νια νια νια νια νια’ προηγούμενο άρθρο επί των διακοπών μου. Η πουτάνα η μοίρα όμως βλέπει και πριν στρίψεις τη γωνία σου χώνει μια τρικλοποδιά από εδώ μέχρι απέναντι.

Άκου λοιπόν καλέ μου αναγνώστα που βαριέσαι την τελευταία μέρα στο γραφείο πριν πάρεις την άδεια για να πας στο Κιάτο για Χριστούγεννα τί μου συναίβει σήμερις.

Φεύγω νωρίς από τη δουλειά με σκοπό να έρθω σπίτι νωρίς, να κάνω ένα μπανάκι, να φτιάξω βαλίτσα ήρεμα κι ωραία και να πιω καφεδάκι. Το λαμπάκι της βενζίνης ψιλοανάβει αλλά όχι ακριβώς. [Σημείωση για τους νέους εις το μπλόγκι ή για όσους έχουν μνήμη μικρά: Φράνκι] Σκέφτομαι λοιπόν: Ε, ας βάλω βενζίνη τώρα, πού να τρέχω όταν γυρίσω από τις διακοπές να γεμίζω πρωί πρωί πριν πάω στη δουλειά. Σωστή;

Πάω λοιπόν στη BP και πάω να βάλω Ultimate Unleaded που είναι ναι μεν λίγο πιο ακριβή αλλά με βγάζει περισσότερα μίλια από την απλή αμόλυβδη. Βλέπω λοιπόν το γαλαζουλί-πρασινουλί σήμα της Ultimate, πάω, σβήνω τη μηχανή, παίρνω τη μάνικα και αρχίζω να βάζω βενζίνη. Σημειώνω ότι στα βενζινάδικα στην Αγγλία ο βενζινάς είναι κλειδαμπαρομένος μέσα από αλεξίσφαιρο τζάμι και βάζεις βενζίνη μόνος σου. Βενζίνη… Βενζίνη… Όχι. Όχι. ΓΑΜΩΤΟ. ΓΑΜΩΤΟ. Δεν είναι βενζίνη κυρίες και κύριοι. Είναι πετρέλαιο. Πετρέλαιο λέμε! Σταματάω τη μάνικα – κοιτώ την οθόνη, έχω βάλει 1 λίτρο. ΓΑΜΩΤΟ. Πάω στην άκρη.

Παίρνω το μπαμπά μου τηλέφωνο: Το και το. Α, μου λέει ο πατήρ, δεν είναι τίποτα, βγάλε το σωληνάκι και άσε το πετρέλαιο να φύγει. Πατέρα, του λέω η μεγάλη μηχανικός, είναι σκούτερ δε δίνει βενζίνη αν δεν είναι αναμμένη η μηχανή. Μη λες βλακείες παιδί μου, απαντάει ο υπομονετικός πατέρας. Βγάλε το σωληνάκι. Εκεί δίπλα στο καρμπυρατέρ. Καλά του λέω πατέρα με βοήθησες, θα σε πάρω μετά.

Παίρνω τον τέλσον: Α, μου λέει ο τέλσον, δεν είναι τίποτα, πάρε ένα λάστιχο, ρούφα λίγο και μετά άσε το υγρό να πέσει με τη μέθοδο συγκοινωνούντα δοχεία. Τι λε ρε τέλσον, του λέω. Άσε τις μαλακίες μωρή, απαντά ο τέλσον όλο κατανόηση και ζήτα από το μαλάκα το βενζινά ένα λάστιχο να κάνεις τη δουλειά σου.

Πάω στο βενζινά: Α, μου λέει δεν ανακατεύομαι (θα έλεγα κάτι για την εθνικότητα του και την προφορά του που ούτε αυτός δεν καταλάβαινε τί έλεγε αλλά θα ακουστεί ρατσιστικό γαμώ το πακιστάν μου). Να πάρεις τηλέφωνο την οδική βοήθεια [Σα να το βλέπω μπροστά μου: Ναι, οδική βοήθεια; Ελάτε λίγο με ένα φορτηγό και δυο μηχανικούς γιατί το πενηντάρι μου έχει ένα λίτρο πετρέλαιο μέσα]. ΜΑΛΑΚΕΣ. Μισό λεπτό, μου λέει ο βενζινάς καθώς πάω προς τα έξω, πρέπει να πληρώσεις. Γυρνώ με το δολοφονικό μου βλέμμα: Πού να πάω βρε μαλάκα με ένα λίτρο πετρέλαιο στη μηχανή; Θα έλεγα, αλλά δεν ξέρω πως να βρίζω σαρκαστικά στα αγγλικά.

Παίρνω το μηχανικό μου (πώς λέμε το γιατρό μου): Έλα το και το. Α μου λέει δεν είναι τίποτα. Είμαι μόνος μου σήμερα και δε μπορώ να έρθω αλλά μια και είσαι κοντά (δύο χιλιόμετρα) φουλάρησε το αμόλυβδη, κούνα το καλά και έλα. Συγγνώμη, λέω η αθώα παιδούλα, πώς να το κουνήσω; Πιάστο παιδί, μου λέει ο μηχανικός, και ταρακούνα το λίγο. Θα σου κάνει διακοπές αλλά μη μασάς έλα.

Τί να κάνω, εφόσον έχω πληρώσει την περιουσία στα τηλέφωνα πάω, φουλάρω με αμόλυβδη, πληρώνω τον ασχετίλα τον βενζινά και καβαλώ το μηχανάκι. Πήρε κανονικά, δε μπορώ να πω. Πήγε και τρακόσια μέτρα. Μεταξύ τριακοσίων και τετρακοσίων αυτό ήταν αυτοκτόνησε ο Φράνκι. Σου λέει, που πας μωρή ρουφιάνα με τα πετρέλαια, τί μας πέρασες, δευτεράτζες; Είμαι εν τω μεταξύ κανά χιλιόμετρο – ενάμισι από τον μηχανικό. Φοράω (3 βαθμούς όξω και ομίχλη) καλσόν, τζιν, αδιάβροχο παντελόνι, μπότες, πουλόβερ, τζάκετ μηχανής με όλα τα πλαστικά προστατευτικά και κράνος. Επίσης φωσφοριζέ λωρίδα επί του μπουφάν. Κουβαλώ τα κιλά μου, μία τσάντα και μία σακούλα με παλτό.

Εφόσον έκανα που έκανα μαλακία η γυναίκα, το βουλώνω, κατεβαίνω και αρχίζω το περπάτημα με τον Φράνκι παρέα. Σα να μη μου έφταναν όλα τα άλλα να ανασαίνω και να θολώνουν και τα γυαλιά μου. Και να σκέφτομαι ότι δε θα προλάβω και μέχρι να φτάσω θα κλείσει ο μηχανικός (γαμάτο;). Με τα πολλά – κάνω δε τόσο καλή ταχύτητα με το πόδι που προσπερνάω και μία γιαγιά στο πεζοδρόμιο – αριβάρω στον μηχανικό έτοιμη να πεθάνω. Μπαίνω μέσα, βγάζω το κράνος, ο μηχανικός γελάνε και τα μουστάκια του. Με αφήνει να πάρω ανάσα – το μαλλί κολλάει γοητευτικά στη μετώπα από τον ιδρώτα – και με ρωτεί: Εσύ είσαι με το πετρέλαιο ε; Πώς πήγε; Έτσι κι έτσι του λέω. Δεν είναι τίποτα, λέει, θα στο φτιάξω. Άστο. Θα στέιλω και το μικρό να στο γεμίσει βενζίνη αφού το καθαρίσω.

Να ‘ναι καλά ο άνθρωπος.

Αν τώρα αγαπητέ αναγνώστα έφτασες μέχρι εδώ πάει να πει ότι βαριέσαι πολύ στη δουλειά σου. Εφόσον η Θεία Σοφία είναι πάντα κοντά στον ταλαίπωρο εργαζόμενο άκου και το καλύτερο κομμάτι της ιστορίας (το κράτησα ειδικά για εσένα που είσαι της επιμονής και της υπομονής). Σε περίπτωση που δεν έχεις και αυτοκίνητο ή μηχανάκι άκου κι αυτό: Η μάνικα του πετρελαίου είναι μεγαλύτερη από τη μάνικα της βενζίνης.

Είμαι λοιπόν στο βενζινάδικο κι είναι η αποφράδα η ώρα που παίρνω στο χέρι μου τη μάνικα. Κοιτάω την επιγραφή (όντως) και πάω τη μάνικα κοντά στο ντεπόζικο και παρατηρώ ότι η μάνικα είναι κάπως μεγαλύτερη από το στόμιο. Και σκέφτομαι από μέσα μου: Μα τί μαλάκες. Θα χυθεί όλη η βενζίνη απ’έξω.

Έτσι;

Έτσι;

Ε ρε τους μαλάκες…