Καταναλωτικά θετικά

Το καλό με το να ζεις στο Ηνωμένο Βασίλειο και μάλιστα στο Λονδίνο είναι ότι την κάνεις λαχείο με τις εκπτώσεις τα Χριστούγεννα.

Καταρχήν να πω ότι στο σπίτι μας είμαστε παραδοσιακοί τύποι και μετά από αρκετά χρόνια στα ξένα ακόμη ανταλάσσουμε δώρα την Πρωτοχρονιά αντί για τα Χριστούγεννα. Διότι ο Άγιος Βασίλης έρχεται 1η του χρόνου ρε. Και δεν είναι και περίεργο: Για τους Ιταλούς τα δώρα έρχονται 5 με 6 του Γενάρη και τα φέρνει η Befana, μια γριά επί σκούπας (ναι προς το μαγισέ της).

Έλα μου όμως που ζούμε σε μια χώρα που τα δώρα των Χριστουγέννων είναι τα δώρα των Χριστουγέννων και 25 ανήμερα όλοι λαμβάνουν τα πακετάκια τους με το ακριβό περιεχόμενο (εκτός πια κι αν είναι κάλτσες). Προσωπικά, πιστή στην εικόνα του “είμαι τρελή από την Ελλάδα εγώ μη με πιέζετε και πολύ” – εικόνα που με έχει βγάλει από πολλά σκατά στα μαύρα ξέρα – δίνω δώρα μόνο Πρωτοχρονιά.

Δεν είναι τόσο που επιμένω στην παράδοση όσο το ότι από τις 26 και μετά στο Λονδίνο αρχίζουν οι εκπτώσεις. Οπότε μου μένουν 6 μέρες να κάνω ήσυχη κι ωραία τα ψώνια μου χωρίς να ανησυχώ πολύ πολύ και – κυρίως – χωρίς να ξοδεύω περισσότερα από αυτά που αντέχει η τσέπη μου (Σημείωση: αυτό φυσικά είναι ψέμμα. Τα δώρα κοστίζουν πάντα περισσότερο από όσο αντέχει η τσέπη μας).

Από τα δώρα που έχω αγοράσει μέχρι τώρα (κι αυτό γιατί έπρεπε να τα στείλω ταχυδρομικά) το καλύτερο είναι αυτό που έφυγε για τον Καπετάνιο (Κάπταν!). Είναι σίγουρα το πλέον εμπνευσμένο αλλά δε μπορώ να σου πω επί του παρόντος γιατί θα χαλάσω την έκπληξη.

Εν τω μεταξύ τα δέματα δίνουν και παίρνουν και οι γονείς του Καβαλιώτη πιστοί στην παράδοση αποστείλανε δέμα με μελομακάρονα, κουλουράνια και κυρίως κουραμπιέδες Νέας Καρβάλης (που είναι και αξεπέραστοι μη το συζητήσουμε τώρα). Είναι βουτύρου που λέει και φίλος εις την Καβάλα.

Λέω να προσπαθήσω να κάνω βασιλόπιττα φέτος αλλά το κωλοτσουρέκι δε μου πετυχαίνει ποτέ. Μπορεί να την κάνω σε κέηκ. Με σοκολάτα. Και αμυγδαλάκια. Γιαμ. Γιαμ.

Γιαμ.