Όταν ήμουν μικρή ήθελα να γίνω η Χαρούλα Αλεξίου. Όχι, δεν ήθελα να γίνω σαν τη Χαρούλα Αλεξίου ήθελα να είμαι η ίδια η Χαρούλα.
Και μετά από τη χθεσινή της συναυλία στο Royal Albert Hall έχω ξαναθυμηθεί αυτή την επιθυμία – να κουνήσει κάποιος ένα μαγικό ραβδί και πουφ – σαν θρίλερ ή επιστημονική φαντασία ή έστω όπως στο μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς – να είμαι η Χαρούλα.
Η μόνη σκηνή που πρέπει να ξέρετε είναι αυτή: Χαρούλα Αλεξίου κατόπιν χειροκροτημάτων, σφυριγμάτων και άλλων πανικών του κοινού βγαίνει, λέει ένα τραγούδι, σηκώνει τα χέρια και κατεβάζει το κεφάλι για 2 δευτερόλεπτα και φεύγει. Σε μία κίνηση “είμαι ντίβα, σας έχω τσακίσει, δέχομαι τη λατρεία σας” μας έχει αφήσει 40 χιλιόμετρα πίσω και φεύγει προς τα άδυτα του Royal Albert Hall. Γιατί έτσι είναι οι ντίβες. Γιατί έτσι γίνεται. Γιατί στο κάτω κάτω μπορεί. Και άρα καλά κάνει.
Επειδή όμως είμαι κουτσομπόλα από τη φύση μου θέλω να σας πω όλο το σκηνικό από την αρχή μέχρι το τέλος.
Πρώτα από όλα δεν ξέραμε ότι παίζει η Χαρούλα Αλεξίου στο Λονδίνο. Ο μόνος λόγος που το μάθαμε – την ίδια μέρα – είναι ότι μία συνάδελφος της Θεοδώρας το είχε ακούσει στον LGR. Ο LGR τώρα είναι ένας ελληνόφωνος ραδιοφωνικός σταθμός του Λονδίνου που εμείς δεν ακούμε – κυρίως επειδή δεν ακούμε ραδιόφωνο αλλά και να ακούγαμε αμφιβάλλω αν θα ακούγαμε LGR. Τέλος πάντων με τα πολλά η Θεοδώρα σκέφτεται ότι η αδελφή της θα πεθάνει αν δεν δει την Αλεξίου – ότι οι υπόλοιποι γουστάρουν επίσης κι έτσι τα κανονίζει όλα χωρίς φόβο και πάθος.
Η αφισούλα που είδαμε εκεί έγραφε τον LGR και ΡΙΚ ως χορηγούς επικοινωνίας. Σοβαρή επικοινωνία κάνανε – μας πήρανε τα αυτιά. Πώς να κάνει ο Έλληνας ο καλλιτέχνης διεθνή καριέρα όταν διαφημίζουν τις συναυλίες τους λες και είμαστε στη δεκαετία του 60 στη Γερμανία και έρχεται ο Καζαντζίδης να τραγουδήσει τον πόνο του ξενιτεμένου εργάτη. Τί σκατά διαφήμιση είναι αυτή που σε μια πόλη 11 εκατομμυρίων την ακούνε οι κάτι χιλιάδες (είναι τόσοι;) που ακούνε LGR. Δεν λέω κάτι για το σταθμό – δεν ξέρω τί δουλειά κάνουν. Αλλά ως χορηγοί επικοινωνίας… λίγοι μου φάνηκαν. Δεν το έχουμε πιάσει το νόημα τελικά. Και δυστυχώς – ναι ακόμα και η Χαρούλα – δεν κάνει καριέρα αλλά αρπαχτές. Γιατί αν έκανε καριέρα οι publicists θα ήταν κάποιο γραφείο στο Λονδίνο που θα διαφημίζαν τη φωνάρα της και θα ήταν φίσκα το Royal Albert Hall. Αλλά… “κι εσύ Ελένη κι η κάθε Ελένη της επαρχίας της Αθήνας κοιμωμένη”. Τελικά.
Πληρώσαμε βέβαια και τον κώλο μας γιατί θέλαμε να είμαστε και κοντά. 50 λίρες το κεφάλι. Αλλά για να δω τη Χαρούλα τα ξαναέδινα και αύριο. Κι ας μην καπνίσω ένα μήνα. (Αν είστε καπνιστές θα καταλάβαιτε πόσο μεγάλη θυσία είναι αυτό).
Ο κόσμος βέβαια όπως τα περιμένεις – τίγκα το μπαλκόνι (ένεκα που ήταν φτηνό και άρα όλοι οι φοιτητές μπόρεσαν) αραιά αραιά στο υπόλοιπο. Γιατί βλέπεις το Royal Albert Hall δεν είναι και μικρό. Να ταν χίλια άτομα θεατές; Μπορεί και παραπάνω αλλά δεν ορκίζομαι. Το καλό ήταν πως είδαμε και αρκετούς μη έλληνες γύρω τριγύρω και μάλιστα τους άρεσε πολύ – εκεί που ξινίζαν τη μούρη τους ήταν όταν όλοι οι γύφτουλες οι έλληνες (εμείς) αρχίσαν τα σφυρίγματα, τις φωνές και τα τσιφτετέλια (ναι το είδαμε κι αυτό). Αυτά βέβαια τα τσακίρ τα κέφια αργότερα διότι γενικά ο λαός (ο κάτω – όχι αυτοί στο μπαλκόνι) ήταν ξενερουά μη χέσω κι ήρθαν με τις τουαλέτες τους.
Η Αλεξίου βγήκε στη σκηνή απλά, χάλασε ο κόσμος και είπε Μάλαμα. Ναι, Μάλαμα. Και της πάει. Αλλά εδώ που τα λέμε όλα της πάνε αυτής της γυναίκας – τί να λέμε η φωνάρα δεν κρύβεται. Κι όταν λέω φωνάρα εννοώ και ωραία αλλά και δυνατή. Ό,τι και να έκανε ο ηχολήπτης η Αλεξίου κάλυπτε όλους τους μουσικούς χωρίς κανένα πρόβλημα. Το ούτι ακούσαμε αρκετά, το κλαρίνο και όταν δεν τραγουδούσε όλους τους υπόλοιπους.
Να σημειώσω εδώ ΚΑΘΙΚΙΑ Νιαβέντ ότι η Αλεξίου τα πιάνει όλα από Σολ (κάνα δυο από Ντο) και άρα άμα μου ξαναπείτε ότι σας βάζω δύσκολους τόνους και πρέπει να σταματήσω να τα λέω από Σολ θα σας φέρνω παράδειγμα τη Χαρούλα για να σκάσετε. [Σημείωση για όσους χαθήκανε: Οι Νιαβέντ είναι μπάντα – που δεν παίζει τα πάντα παίζει μόνο τα καλά – και όπου να ‘ναι ξεκινάμε τη φετινή σεζόν με live – όπως πάντα – στα Εδιμβούργα που έχει κρύα που κάνουν καλό στις φωνητικές χορδές. Θα σας ενημερώσω πάραυτα.]
Επίσης η Αλεξίου είχε μαζί της μια “νέα τραγουδίστρια που τώρα ξεκινάει την καριέρα της” τη Ζωή Παπαδοπούλου. Ο Καβαλιώτης πιστεύει ότι η Ζωή έχει φωνή Ελένη Πέττα ενώ εγώ νομίζω ότι έχει φωνή Τσαλιγοπούλου. Δεν καταλήξαμε πάντως το βέβαιο είναι ότι έχει μελετημένη φωνή – το χει προβάρει/ σπουδάσει το θέμα. Εμένα μου άρεσε πολύ ας πούμε αλλά είναι από τις φωνές που ποτέ δεν είσαι σίγουρος αν σου αρέσει ή αν απλά σοκαρίστηκες. Σαν την Τσαλιγοπούλου ας πούμε. Ή τον Δάντη.
Άλλο που παρατήρησα είναι ότι η Αλεξίου δεν κουνιέται. Με τίποτα. Τραγουδάει ας πούμε τσιφτετέλι; Κουνιέται μονοκόμματη. Δεν έχει “σπάσε τη μέση σου” και τέτοια. Κουνιέται ολόκληρη. Δηλαδή κάπως μετακινείται ο όγκος της δεξιά – αριστερά. Είναι και προς το παχουλό της. Είναι και σε μια προχωρημένη ηλικία. Και ενώ τα βλέπεις όλα αυτά, ανοίγει τα χέρια η ρουφιάνα προς τον ουρανό, βγάζει τη φωνάρα με αυτό το πάθος το φοβερό και μένεις με το στόμα ανοιχτό. Δεν πα να ‘ναι μεγάλη; Δεν πα να’νει ντίβα; Προσκυνάω.
Αυτό που με συγκινεί πάνω από όλα όμως δεν είναι η συναυλία αυτή καθεαυτή, ούτε τόσο η Χαρούλα. Είναι που η μαμά Δέσποινα, είδε ζωντανά για πρώτη φορά τη Χαρούλα όταν ήταν 18 χρονών, στη Θεσσαλονίκη. Και τα ίδια που της είπαμε εγώ και η Θεοδώρα για τη Χαρούλα τα είχε σκεφτεί κι εκείνη τότε.
Φαντάσου μια κοινή μουσική… Που κρατάει χρόνια… Από μάνα σε κόρες. Αυτή ειναι η μαγεία της μουσικής.
—————–
1. Όλες οι φωτογραφίες
2. Θα ανεβάσω και βίντεο – αν και το σκέφτομαι αν επιτρέπεται ή όχι.
Λίγα λόγια για το LGR!! Αν δεν ήταν και το LGR, πως θα μάθαινε η παροικία τα νέα από την Κύπρο? Ε??
Πως θα μάθαινε αν αλλάξαμε πρόεδρο, αν λύθηκε το κυπριακό, αν θέλουμε να κάνουν έρανο, τι μουσική παίζει? Ε?
Που να βρεις την ταβέρνα του Κωστή στο Southgate και του Πάμπου στο Wood Green? Ε?
Να ακούσεις διαφημήσεις στα κυπριακά, απ’αυτές που ούτε στην Κύπρο δεν ακούμε πια? Ε?
Να μην σου πω ότι έχει και φανατικό κοινό μεταξύ των Κύπριων της Αγγλίας!!!
Να μην σου πω ότι κάθε μέρα έλεγε σαν σήμερα που και πότε έγινε σφαγή, τι άγιο γιορτάζουμε, ποια εκκλησία στην Κύπρο έχει πανηγύρη και τι κάνει η Άννα Βίσση.
Και εσύ θέλεις να τα γκρεμίσεις όλα αυτά (εδώ γελάμε) επειδή δεν διαφήμισε αρκετά τη Χαρούλα Αλεξίου!!! Και που να έκανε συναυλία? Στο Jazz cafe στο Camden Town?
Ωραίο το Εδιμβούργο… Στο Ελσίνκι πότε θα έρθουτε??? :P
Αν μας καλέσετε εμείς είμαστε μέσα. Όπου γάμος και χαρά…
Θα ενημερώσω τις αρμόδιες αρχές να επιληφθούν του θέματος!
drakouna δε θα ξαναπώ άσχημη κουβέντα για τον LGR καλέ κυρία το υπόσχομαι. Σας έφερα κι ένα μήλο από τον κήπο μας.
Ευχαριστώ, το λαμβάνω ως.. φρούτο ειρήνης. Πάντως δεν μπορείς να πεις: Μίλησα με πάθος!!
:)
Με πάθος με πάθος. Αφού είπα θα της έρθει ντουβρουτζάς και θα μου μείνει και πού να τρέχω για συμπαράσταση στα εξωτερικά!
Εδώ να δεις πάθος!
Λοιπόν θεία, δε θέλω να στο χαλάσω, αλλά δε βαστιέμαι (με ξέρεις άλλωστε, ψοφάω για πείραγμα).
Στόχα πει και παλαιότερα, έχεις αρχίσει κι εμφανίζεις τα πρώτα συμπτώματα του μετανάστη. Κι ένα απ’αυτά είναι να τρέχεις στις συναυλίες που στήνονται για τους Ελληνες.
Ηταν και σε μας η Χαρούλα πριν από δέκα μέρες. Σε μια από τις καλύτερες σάλες της πόλης. Το Grand Rex. Δεν πήγα. Γιατί… φτάνει πιά! Φτάνει νάχουμε κάθε χρόνο την υποχρέωση να τρέχουμε στην Αλεξίου και στο Νταλάρα! Το κάνεις μια, το κάνεις δυο, στα δέκα χρόνια λες, τι διάολο, άλλους δεν έχει στην Ελλάδα να μάς φέρουν; Κι αραιώνεις. Στα τριάντα, πάνε χρόνια πια που δεν ξαναπατάς.
Ετσι όπως τόπες, δεν είναι επαγγελματίες στις περιοδίες τους. Ζούνε ακόμα στο ’70. Και βασίζονται στους τοπικούς σαλτιμπάγκους για τη διοργάνωση και τη διαφήμιση (εδώ οι δικοί μας έκαναν δουλειά, όλο το Παρίσι βούιζε από το νέο). Σε βλέπουν σαν έναν αγράμματο gastarbeiter και θέλουν να στα πάρουν! Μ’αυτά και μ’αυτά, καταφέρνουν να σε κάνουν να τούς βαρεθείς, αυτούς, που κάποτε αγαπούσες! Ακόμα κι’οι τουρίστες το σχολιάζουν. Πού θα πάει;
Και δε λέω, καλό και προσεγμένο το show τους. Αλλά το πολύ κυριελέησον…
Τώρα που το ξαναδιαβάζω, με βάζει σε σκέψεις. Εχω δικαίωμα να σε βάζω σε τέτοια μαυρίλα; Κι έρχεται και ο χειμώνας! Ομως μετά, έχω και την προτροπή σου από κάτω, άντε, το πατάω!
Εκτός θέματος, εγώ απο μικρός ήθελα να γίνω ο James Hetfield. Τελικά έγινα μάλλον ο Πητ Παπαδάκος με κιθάρα.
(Και μένα σαν συγκινημένη ξενιτεμένη που νοσταλγείς το σπίτι σου μου ακούστηκες. Γύρνα πίσω το γρηγορότερο γιατί προβλέπω σε 2 χρονάκια το πάσχα να ψήνεις αρνί εντός διαμερίσματος ενδεδυμένη με φουστανέλα. Όπως κατάλαβες η προαναφερθείσα μαυρίλα δεν με προβλημάτησε ιδιαίτερα.)
Φοίβος σωστός και δε το συζητάω. Δηλώνω όμως ότι είμαι στον πέμπτο χρόνο μου στο Λονδίνο και είναι η πρώτη φορά που πάω σε συναυλία Έλληνα. Και αν δεν ήταν η Χαρούλα δεν θα πήγαινα. Έχουν έρθει κι άλλοι. Δεν πήγα. Άλλωστε εμείς τα παίζουμε καλύτερα από τους άλλους. Όχι όμως καλύτερα και από τη Χαρούλα.
Αγαπημένε μου νεκρέ. Δε μου πάει η φουστανέλα. Αλλά τα χρυσά φλουριά…
σκατά ρε πούστη! σκατά! ζηλεύω! ΣΚΑΤΑ!
ασταδγιάλα
Link
τώρα.
σκατά.
μπάβο παιδί μου που τ α έγραψες. πέρασα πολύ ωραία, η χαρούλα είναι θεά και ούτε ο κακός ήχος ούτε ο ψιλοξενέρωτος κόσμος την πτοούν.
[και γω είναι η μοναδική ελληνική συναυλία που έχω πάει σοφία, ε μα άξιζε όμως και την είχα και φάτσα κάρτα ρε, συ!!!]
>>Να σημειώσω εδώ ΚΑΘΙΚΙΑ Νιαβέντ ότι η Αλεξίου
>>τα πιάνει όλα από Σολ (κάνα δυο από Ντο)
Αφου θες να τα ακουσεις δημοσια, παρτα:
1. Δεν λεμε για δυσκολους τονους, λεμε οτι σε καθε προβα διαλεγεις διαφορετικο τονο και στη σκηνη επιλεγεις καποιον πουν δεν καναμε προβα.
(Μπορω να σου φερω πολυ συγκεκριμενο παραδειγμα απο την τελευταια φορα).
2. Αν τα επιανες και συ απο σολ, θα ανεβαινα στο καστρο και θα εριχνα κανονιες απο τη χαρα μου.
3. Αυτη ειναι η χαρουλα, και μπορει να τα πει και απο τους δωδεκα τονους. Το οτι το ειπε απο ντο και σολ, εχει να κανει με διαφορους αλλους λογους οπως πχ (το πληκτο του αρμονιου εχει μπει μεσα και δεν ξεκολαει οποτε να τα πουμε τα τραγουδια με ακορντα που δεν εχει τετοιο πληκτρο μεσα….)
4. Το Ξι φαλτσορε δεν υπαρχει σε κανενα μουσικο βιβλιο. Δεν θα μπω στη διαδικασια να το βρω στην κιθαρα.
5. Η φωνη σου μου θυμιζει πιεσομετρο. Πως πατας πατας πατας μεχρι να φουσκωσει φουσκωσει φουσκωσει και σε καποια στιγμη λες “Ωπ μεχρι εδω παταω, τωρα ακουω την πιεση”. Τετοια μπατιλικια κανεις μερικες φορεςμε τη φωνη. Πρεπει να πιασεις πχ Σολ, ξεκινας απο ντο, το γλυστρας μεχρι τη σολ και μετα σταθεροποιεισαι.
Να βγαλω κι αλλες κακιες; :)
Και αμα ειναι να φερεις καποια παραδειγμα, μη φερνεις τη χαρουλα. Φερε την αρβανιτακη που ειναι και αδυνατη
Όχι τη Χαρούλα πρέπει να φέρνω που είναι και 30 κιλά παραπάνω από το κανονικό. Ταυτίζομαι. Καταλαβαίνεις.
Άμα είναι να βγάλεις κακίες να κάνουμε ένα SUPER GUEST STAR κομμάτι όπου θα λες εσύ για τη φωνή μου και θα λέω εγώ για τη μουσική σου παιδεία/ μουσική κατάρτηση/ λέιζερ κλπ.
(Μεταξύ μας, το 5 το κάνουν όλοι στην αρχή εκάστου κομματιού, απλώς άμα είσαι επαγγελματίας το κάνεις πολύ πολύ γρήγορα – σχεδόν ούτε ο ίδιος το καταλαβαίνεις -, άσε που άμα ψάχνεσαι το κάνεις μακρυά απο το μικρόφωνο για να το ακούσεις μόνος σου.)
Σοφια αν πάρει τίποτα το αυτί σου για καμια άλλη συναυλία, κανε κάνα προεόρτιο post να το μάθουμε και μεις.
(Ξέρω ότι δεν εκτελείς χρέη πολιτιστικού συλλόγου, αλλα άμα περιμένουμε από το κυπριακό σταθμό, μάλλον δε θα το μάθουμε ποτε)
By the way, είμαι 4 1/2 χρονια εδώ και δεν έχει τύχει να πάω ποτε σε ελληνική συναυλία, αλλα δεν κατάλαβα που είναι το κακό με τις ελληνικές συναυλίες.. Τη συζήτηση για το σύνδρομο του μετανάστη δεν την έπιασα.. Aσε δε, που υπάρχουν και χειρότερα σύνδρομα;)
A… το σύνδρομο του μετανάστη… Χμ.
Ίσως πρέπει να γράψουμε ένα joined post για αυτό το καυτό θέμα… Φοίβο είσαι μέσα;
Παίζω!
geia se olous!
eimai kai egw apo tous xenitemenous sto parisi, pou eidan tin alexiou sto grand rex kai ti xarikame apisteuta!
Kai i aithousa gemati, kai o kosmos ekane kefi, kai ta tsiftetelakia tou ta erixe (elliniki lebentia kai de sumazeuetai) kai o kinezos dipla mas liknizotane me tin xaroula apo tin arxi mexri to telos. eimaste laos pou to niwthei kai tous xarika olous mazemenous ekei mesa! Krima pou sto londino itan psilo-psofia ta pragmata apo kosmo…
Alex, φανερώσου! Δεν γίνεται να έιμαστε δυο βήματα κοντά και να μη γνωριζόμαστε!
Αλλά για τη συναυλία, έμενα μού είπαν (και άνθρωποι βαρεμένοι με τη Χαρούλα) ότι ο ήχος ταν χάλια και από τον εξώστη φωνάζανε. Κι ότι δυσαρεστήθηκαν που έβγαλαν όλο το πρώτο μέρος με τη Γαλλίδα.
Θεία, στείλε σήμα ΙΧ, όποτε ευκαιρήσεις (λέμε τώρα, ε;), για τα περαιτέρω. Εχω στήσει τσαντήρι σχετικό.