Μη με ρωτάς τί συμβαίνει, αλλά κάθε χτύπημα της φλέβας στο λαιμό μου είναι ένα μικροσκοπικό αλλά σταθερό βήμα.
Ένα βήμα πίσω σε σένα.
Αθήνα.
Πες το αργά.
Α θ ή ν α
Βρώμικη πόλη – πόσα κομμάτια μου δε μου ‘χεις κλέψει.
Θα έρθω τώρα να μετρηθούμε στο πόσο έχω γεράσει.
Στο πόσο έχω γελάσει.
Στο πόσο τα πόδια μου βγάζουν ρίζες στο Λυκαβηττό και τα μαλλιά μου πλέκονται στεφάνια στο Λόφο του Στρέφη.
Κάθε φορά που θέλω κάτι και δε μπορώ να περιμένω παίζουν στο κεφάλι μου σε λούπα Οι Συμμορίες της Ασφάλτου.
Να πούμε άλλη μια φορά για τον Παυλίδη και τη φωνή του;
…να πούμε ε.
Να πούμε. Πάντα να λέμε. Που όταν σέρνεται το ‘ααααααα’ στο ‘αναβοσβήνει’ από το λαιμό του, αναβοσβήνω κι εγώ ένα πράμα.
Η Αθηνούλα μου έχει λείψει. Εξαρχεια για καφέ, περπατούρα γύρω απ’ την Ακρόπολη, πλατεία Κυδαθηναίων με φίλους μαζεμένοι να γελάμε ανέμελα.
Δώσε Παυλίδη. Και λίγο Διάφανα.
Κι εμένα μου λείπουν αυτά κι άλλα τόσα. Αλλά για λίγο. Δεν είναι και για χόρταση :-)
Αλλαζουμε πολεις? Ευκολα…
:-) άλλο οι διακοπές άλλο το κάθε μέρα.
Ακριβως!