Ο Μορφέας ξέρει…

Τις νύχτες ο Μορφέας τη ρωτάει:

“Στο ίδιο μέρος;”

“Στο ίδιο”, του απαντάει.

Στρώνει ένα δρόμο από σκόνη χρυσή κι εκείνη τον ακολουθεί, ξυπόλητη, με ένα μακό μπλουζάκι.

Μπροστά στο αγόρι που κοιμάται ρίχνει μια ματιά πίσω της. Η πύλη έχει κλείσει. Μόνο λίγη άμμος κολλάει στα πέλματα της.

Χώνεται στην αγκαλιά του, ανάσα που σηκώνει ελαφριά το πάπλωμα.

Χωρίς να ξυπνήσει, σουφρώνει τα χείλη του ελαφρά, εκείνη τα φιλάει και τον βλέπει να χαμογελάει στο σκοτάδι.

Την κλείνει στην αγκαλιά του κι εκείνη κοιμάται ακούγοντας την καρδιά του.

Πριν ξημερώσει μυρίζει την άμμο, το ιώδιο, τη σκόνη – και σηκώνεται αθόρυβα από το κρεββάτι.

“Πάλι δεν είσαι ευχαριστημένη”, της λέει ο Μορφέας.

“Δεν βλέπω τα μάτια του”.

“Κοιμάται”.

“Το ξέρω. Αλλά και πάλι θέλω να δω τα μάτια του.”

“Αν ξυπνήσει δε μπορώ να σε κρατήσω εδώ”, χαμογελάει θολά ο γιος της Νύχτας, “μόνο όσο κοιμάται μπορώ να σε φέρνω και να σε αφήνω”.

Τα πρωινά έχει τη μυρωδιά του αγοριού στα δάχτυλα της.

Και μαζεύει με την ηλεκτρική σκούπα την άμμο από τη μοκέτα όσο κλαίει από επιθυμία κι όσο λιώνει από γλύκα.