Έτσι γενικά σου λέω…

>> Θα το βρεις και στο δωρεάν e-book “Τα Μεταμεσονύχτια“. Κλικ για να το κατεβάσεις.

Τα ποιήματα που ήθελα να γράψω έχουν χαθεί σε κάποια κλειδωμένη γωνιά μου.

Καλύτερα έτσι.

Δεν ήμουν ποτέ ποιήτρια, δεν ήμουν ποτέ καλλιτέχνης. Μπερδευόμουν εκεί που δεν είχα δουλειά. Ξέρεις. Επέμενα. Για το γαμώτο.

Δεν ήσουν κι εσύ ποτέ αναγνώστης, δεν ήσουν ποτέ υπομονετικός. Χαμογελούσες ειρωνικά, μπερδευόσουν στα πόδια μου. Ξέρεις. Χανόσουν. Για το γαμώτο.

Με τρόμαζε η πλευρά που ήξερα, με τρόμαζε ακόμα παραπάνω η πλευρά που δεν ήξερα.

Και τώρα, με λόγια που δεν έχω πει θαμμένα κάπου βαθιά, χωρίς σημάδι για να τα ξαναβρώ, περιμένω την καταδίκη της σκοτεινής πλευράς του φεγγαριού.

Γράφω. Θυμάμαι. Για να γράφω. Για να θυμάμαι.

Ψάχνει ο έρωτας να βρει κρυμμένα νοήματα. Μα δεν έχω. Δεν τολμάω. Δεν κρύβω. Δεν εννοώ.

Ασκήσεις επί μουσικής – ακόρντα και μπάσα – είναι τα λόγια μου. Ποτέ το φλογερό σόλο.

Και το παράθυρο στη θάλασσα – αυτό που μου το ‘χουν τάξει – δε θα χρησιμεύσει.

Θα απλώσω τα πόδια μου στο τραπέζι, θα ξεφλουδίσει το δέρμα μου στον ήλιο… και θα διαβάσω. Δε θα γράψω. Θα θυμηθώ. Δε θα γράψω. Δε θα γράψω.

Θα έχω επιλέξει το χειροπιαστό – από το νεραϊδοφτιαγμένο.

Θα έχω επιλέξει το αληθινό – από το παραμυθένιο.

Απλά.

Επειδή είμαι ψεύτρα.

Κι αυτή η καταδίκη είναι πιο βαριά από όλες τις άλλες.