Θυμήσου πώς παίζαμε τζαμί. Όχι όμως γενικά. Θέλω όλους τους κανόνες, καθαρογραμμένους.
Προσπάθησε να θυμηθείς όλα (ανεξαιρέτως) τα παιχνίδια που παίζαμε.
Εγώ θυμάμαι τα εξής:
Τζαμί (μόνο το όνομα)
Μήλα (με τους κανόνες)
Μακριά γαιδούρα (με τους κανόνες)
Λάστιχο (θυμάμαι μόνο μία φιγούρα)
Κουτσό (μόνο το όνομα, έχω την εντύπωση ότι τραγουδούσαμε και κάτι)
Κρυφτό (με τους κανόνες)
Κρυφτοκυνηγητό (με τους κανόνες)
Χώρες (μόνο το όνομα)
Αγαλματάκια ακίνητα (θυμάμαι κανόνες δε θυμάμαι τί λέγαμε)
Πάρτα όλα (χρειάζεσαι τη σβούρα όμως. Και παίζεις μόνο όταν βρέχει. Άμα δε βρέχει πας στο ποτάμι και πιάνεις βδέλες)
Μόνο αυτά παίζαμε; Σοβαρά; Και τί κάναμε τους υπόλοιπους δύομιση μήνες του καλοκαιριού;
Α, πιάναμε και βδέλες στο Παλαιό Γυναικόκαστρο. Και χελώνες και φίδια. Και κάναμε ποδηλατάδες. Και πιάναμε και τζιτζίκια. Επίσης κάναμε μπάνιο στην αυλή με το λάστιχο και τα αγόρια κλαίγανε να φύγουν τα κορίτσια ως εξής: “Γιαγιά να της πει να φύγει, θέλει να δει το λιλί μου!” Κοίτα να δεις που μέχρι μια ηλικία δε θέλουν να το δείχνουν και από μία άλλη ηλικία και μετά δε μπορούν να το μαζέψουν. Μυστήριον.
Τεσπα, πίσω στα παιχνίδια. Έχω μια απορία. Τα παιδιά πού σκατά τα μαθαίνουν τα παιχνίδια; Εφόσον δηλαδή εγώ δε θυμάμαι τί παιχνίδια έπαιζα μικρή (και δε θυμάμαι και πού τα έμαθα) ποιος θα πει στα παιδιά μου αύριο μεθαύριο πώς παίζεται το τζαμί;
Εγώ κι ο Καβαλιώτης το αποφασίσαμε: Υπάρχει Μυστική Παγκόσμια Οργάνωση Παίδων (ΜΠΟΠ) που διαχέει τους κανόνες. Μόλις περάσεις μια ηλικία οι κανόνες σβήνονται αυτόματα από τη μνήμη σου.
Θυμίστε μου όταν γίνω μάνα, να ρωτάω με λεπτομέρειες τα παιδιά μου τί παίζουνε και πώς και να τα σημειώνω. Δύο τεινά υπάρχουν: Είτε δε θα μου λένε (δε θα μπορούν να κάνουν override την εντολή από την ΜΠΟΠ) είτε θα ενθουσιαστώ πάλι, θα κατεβαίνω για να παίξω τζαμί μαζί τους και από τη ντροπή τους τα παιδιά μου δε θα ξαναπαίξουν ποτέ.
Ε ρε τί τραβάω η μελλοντική μάνα. (Και τί έχουν να τραβήξουν και τα τέκνα)
Επειδή είμαι και 3 χρόνια μικρότερή σου, θα σου θυμίσω τα λόγια και τους κανόνες για το ΑΓΑΛΜΑΤΑΚΙΑ ΑΚΙΝΗΤΑ, και τις 2 version.
Στεκόταν ένας και έκλεινε τα μάτια (βλ. ΚΡΥΦΤΟ αυτός που τα φυλάει). Version 1: Ο υπόλοιπος λαός που ήταν από πίσω τρεχούλαγε πέρα-δώθε, δώθε-πέρα. Αυτός που φύλαγε ρωτούσε: ΑΓΑΛΜΑΤΑΚΙΑ ΑΚΟΥΝΗΤΑ ΑΚΙΝΗΤΑ, ΜΕΡΑ Η ΝΥΧΤΑ?? Απαντούσε ο λαός ΝΥΧΤΑ ΝΥΧΤΑ ΝΥΧΤΑ μέχρι που του τα έκανε ΝΑ! ωσπού κάποια στιγμή έλεγε ΜΕΡΑ. Τότε, ο λαός έπρεπε να σταθεί ακίνητος και αυτός που φύλαγε να κάνει επιθεώρηση. Όποιον τσάκωνε να κουνιέται/ξύνεται/φταρνίζεται φύλαγε εκείνος.
Version 2: Ο λαός στέκεται σε μία γραμμή πολύ πίσω από εκεί που φυλάει ο κακομοίρης. Αυτός, έχοντας κλειστα τα μάτια και γυρισμένη πλάτη αναφωνεί γρήγορα (και πολλές φορές δυσνόητα): ΑΓΑΛΜΑΤΑΚΙΑ ΑΚΟΥΝΗΤΑ ΑΚΙΝΗΤΑ ΜΕΡΑ Η ΝΥΧΤΑ και γυρνάει αμέσως και τους κοιτάζει. Όσο αυτός λέει το ποίημα, ό λαός τρέχει προσ τα εμπρός και σταματάει όταν αυτός γυρνάει. Αυτός που φτάνει πρώτος στην πλάτη αυτουνού που τα φυλάει, μόλις αυτός ξανακλείσει τα μάτια, του χτυπάει την πλάτη. Τρεχαλητό, κυνηγητό και όποιον πιάσει ΤΑ ΦΥΛΑΕΙ!!
Εσείς ποιό από τα 2 παίζατε;;;;
ΑΓΑΛΜΑΤΑΚΙΑ ΑΚΟΥΝΗΤΑ ΑΚΙΝΗΤΑ, ΜΕΡΑ Η ΝΥΧΤΑ
δε μου ακούγεται σωστό. Μήπως λέγαμε
ΑΓΑΛΜΑΤΑΚΙΑ ΑΚΟΥΝΗΤΑ ΑΜΙΛΗΤΑ, ΜΕΡΑ Η ΝΥΧΤΑ;
Έχεις δίκαιο. Και εγώ έχω ξεχάσει πολλούς από τους κανόνες. Άλλα άμα κάτσεις και το παιδέψεις λιγάκι κάτι μπορείς να θυμηθείς. Για παράδειγμα τώρα που το προσπάθησα θυμάμαι το τζαμί, τα μήλα και την μακριά γαϊδούρα. Στο τζαμί είναι δυο ομάδες. Η μία ομάδα ρίχνει πρώτη την μπάλα και γκρεμίζει τα στιβαγμένα τουβλάκια. Τότε η δεύτερη ομάδα έχοντας την μπάλα προσπαθεί να εμποδίσει την πρώτη ομάδα να ξαναχτίσει τα τουβλάκια πετώντας την μπάλα στους παίχτες προσπαθώντας να τους χτυπήσει. Τρέχεις…τρέχεις και όταν καταφέρεις να τα ξαναστήσεις κερδίζεις. Κάπως έτσι πρέπει να είναι αν θυμάμαι καλά.
Εγώ πάλι ένα ερώτημα κάνω στον εαυτό μου. Στην εποχή του playstation υπάρχουν ακόμα παιδιά που παίζουν μήλα και τζαμί; Και θα υπάρχουν ακόμα παιδιά που θα παίζουν αυτά τα παιχνίδια όταν γίνεις εσύ μάνα; Δεν θέλω να γίνομαι γραφικός λέγοντας πως δυστυχώς αλλάζουν οι καιροί αλλάζουν τα παιχνίδια.
Πόσο μου λείπει να παίζω τζαμί, μήλα και μακριά γαϊδούρα. Εγώ λεω την επόμενη φορά που θα βρεθούμε όλοι παρέα τσούρμο να οργανώσουμε ένα παιχνίδι…πολύ θα γουστάρω. Τι λέτε;
version 2 και ΑΓΑΛΜΑΤΑΚΙΑ ΑΚΟΥΝΗΤΑ, ΑΜΙΛΗΤΑ ΚΙ ΑΓΕΛΑΣΤΑ. ΜΕΡΑ Ή ΝΥΧΤΑ?
Όποιος κουνιόταν, μίλαγε ή γέλαγε όσο κοίταζε αυτός που τα φύλαγε, έβγαινε από το παιχνίδι.
Re paidia ma panta na ksexnane na anaferoun to koryfaio paixnidi tis pio triferis ilikias mas?Ma kaneis den epeze ampariza pia? Egw pantws kserw kapious…den to epeza allwste monos mou…Toulaxiston oxi auto
Γιατι εγω επαιζα μονο τις κουμπαρες?
Είσαι με τα καλά σου … ξέχασες τις ψείρες;;;
θα σε τσακίσω…
Καλά ρε, κανείς δεν έπαιζε / δε θυμάται το αγιούτο; (κάτι σαν κυνηγητό με capture the flag)
Μόλις περάσεις μια ηλικία οι κανόνες σβήνονται αυτόματα από τη μνήμη σου.
Δυστυχώς, ναι. Αλλά ευτυχώς, σε πολλούς από μας συμβαίνει αυτό γιατί μαθαίνουμε καινούρια παιχνίδια (δεν σταματάμε να παίζουμε επειδή γερνάμε, το αντίθετο συμβαίνει).
Κι άλλες φλασιές εδώ (είχε κι ο evris ένα σχετικό post αλλά το έσβησε, ως συνήθως :-p)
ναι ρε! Ψείρες. Θυμάμαι μόνο ότι ήταν γαμώ τα παιχνίδια. Αλλά τίποτα άλλο.
Α και αμπάριζα.
Ε ρε τί θυμόμαστε
Το Τζαμί το λένε και Εφτάπετρο. Επτά πέτρες η μια πάνω στην άλλη, δύο ομάδες, μια στις πέτρες, η άλλη απέναντι. Η μια ομάδα ρίχνει τις πέτρες και προσπαθεί να τις ξαναστήσει χωρίς να την “κάψουν” με την μπάλα. Τρελό γέλιο, ειδικ;όταν έκανες “αυτοθυσία”, δηλαδή καιγόσουν ρίχνοντας τρελή κουτουλιά στη μπάλα για να πάει μακριά…!
Το Τζαμι εμεις οι παλαιοελλαδιτες το λεγαμε απλα “κεραμιδακια”. Τουρκοσποροι, ε τουρκοσποροι. Ακου τζαμι…
Σοβαροτερα τωρα, η κοινωνιο- και ανρθωπο- γεωγραφια των παιχνιδιων εαινια εξοχως ενδιαφερουσα.
Σωστη η Αρετη, τουλαχιστον στο version 2 για το 1 δεν ξερω… Αλλα εμενα θα μου πει κανεις απο ποιο πλανητη ειμαι τελικα και δεν εχω ουτε καν ακουστα το τζαμί? Ουτε ξερω κανεναν που να το επαιζε
Και κατι ακομα που μου ξεφυγε : ειναι αληθεια οτι πλεον παιδακια 6 και 7 χρονων αντι να παιζουν εξω καθονται και ξεστραβωνονται μπροστα στο playstation, nintendo, dreaμcast, you name it. Οποτε αν θες να δεις τα παιδια σου να παιζουν μηλα, ασε το playstation για μετα τα 14…. αν δε στα κανουν τσουρεκια που θα εχουν ολα τα αλλα παιδακια.
nai re ………
ti porosi!!!!!!!!
exo kai mikro aderfo…kala dn mporeite na fantasteite
wres oloklires kathete k paizei
pou to briskoun to noima se afta ta games dn katalaveno……..
Είμαι 23 χρονών κ με τους φίλους μου απο το χωριό όποτε βρισκόμαστε παίζουμε ψείρες, τζαμί, αγαλματακια ακουνιτα ( λέμε κοκκινο κίτρινο πράσινο φώς για καποιο λογο ) Περνάμε τέλεια γιατί έτσι μεγαλωσαμε και ελπίζω Οσα χρονια κ αν περάσουν να τα θυμόμαστε και να γελαμε! Και γιατί όχι να τα παίζουμε κ να τα μάθουμε και στα παιδιά μας μια μέρα!