Οι Νιαβέντ(η μπάντα λέμε keep up) κάνουν πατητές και απλωτές στον ιστό.
Εδώ για φωτογραφίες, ηχητικά ντοκουμέντα, περιγραφές, βιβλίο επισκεπτών και άλλα σιχαμένα.
Είπα να το πω σήμερα γιατί οι μισοί είστε πολύ ευτυχισμένοι (και σιχαμερά ερωτευμένοι) και οι άλλοι μισοί ξινίζετε τη μούρη σας (ότι και καλά είναι όλα για το χρήμα κλπ κλπ) οπότε σας προσφέρω κάτι εναλλακτικό να ασχοληθήτε.
Αναμένω και σχολιάκια.
εμ θέλεις και σχόλια, τα ζητάς κι όλας επιτακτικά με ύφος. Καλά. Τα ρεμπέτικα τα ”εκτιμάω” αλλά δε με συγκινούν. Τι να γίνει; Η αισθητική τους και η φόρμα τους είναι καθαρά βιωματικές οπότε κιόλας πιστεύω πως οι νέοι που παίζουν αυτή τη μουσική είναι κάλπηδες. Στο τάχα μ και το δήθεν, όπως άλλωστε η πλειοψηφία των νεοελλήνων. Αλλά βεβαια, μπορεί να λεω και μαλακίες. (πάλι) Χμ. Μαλακίες λεω. Να τους ακούσω πρώτα και μετά. Εδώ μου άρεσαν τις προάλλες κάτι Σουηδοί που παίζανε ρεμπέτικα γιατί να μη μου αρέσουν οι Νιαβέντ; Που μπορώ να τους ακούσω;
Είδα κιόλας στο άλλο σου post πως είσαι ερωτευμένη. Έτσι μπράβο. Πάντα να είσαι. Και να χαμογελάς. Με λουλούδια και χωρίς. Και κοίτα να σου στέλνουν λουλούδια και εκτος βαλεντίνων. Ο έρωτας είναι σαν την τροφή. Για κάθε μέρα. Ωραία σελίδα έχεις, τυχαία έπεσα εδώ μέσα από το ”Νιάβεντ”. Κάτσε λεω τι είναι αυτό πάλι; Δεν το ξέρω! (είπε ο ο ξερόλας) Καλό δρόμο.
λησμόνησα και τα συγχαρήκια…
Συγχαρήκια λοιπόν!
Δεν ανεβάζετε και τα κομμάτια σας στο http://music.podshow.com/ να μπορούμε να τα παίζουμε στα podcasts μας;
Ρεμπέτικα δεν υπάρχουν μόνο για την πρέζα, το χασίσι, τον λουλά, το μπαρμπούτι και όσα άλλα χαρακτήριζαν μια εποχή που δεν αντιστοιχή σε τίποτα την σημερινή. Ρεμπέτικα υπάρχουν για τον έρωτα, τον χωρισμό, την χαρά και την λύπη, την φτώχια και την ξενητιά, τον πόνο του ανθρώπου. Πρόσφατα στα 4GB ανακάλυψα τραγούδια που με κάνουν να ρηγώ. Και στο κάτω κάτω της γραφής γιατί να με συγκινεί περισσότερο το “Να μ’αγαπάς” του Σιδηρόπουλου και να μην μας αγγίζει το “Πεφτούν οι σφαίρες σαν το χαλάζι κι ακουμπησμένος σ’ενα δεντρί ο τραυματίας αναστενάζει και την μανούλα του ζητάει για να δει”. Γιατί πολύ απλά ζω στην μουσική άγνοια. Γιατί δεν έχω γνωρίσει τι άλλο υπάρχει εκεί έξω. Και όσο ωραία με κάνει να αισθάνομαι ένα τραγούδι όπως το Angie των Rolling Stones το ίδιο όμορφα με κάνει να αισθάνομαι και το Φάνταζες σαν πριγκιπέσα. Άλλωστε ένα τραγούδι δεν είναι μόνο οι στίχοι είναι και η μουσική, και το παράδειγμα είναι οι Σουηδοί. Αγαπάμε την μουσική και πιστεύω πως ως Νιαβέντ αυτό προσπαθούμε να δείξουμε.
Θα αφήσω Γιώργο Ξ. (Μαέστρος) και nibelungen να λύσουν το θέμα της ποιότητος και της μουσικής
vrypan έρχεται – δε μπορω βρε μάνα μου να τα κάνω όλα μαζί. Περίμενε με λίγο.
Τα άκουσα τα σουξε.
Το ενορχηστρωμένο είναι μια χαρά.
τα άλλα δυο θέλω να τα ακούσω επνδεδυμένα με μουσική.
Για το μυστήριο της πρόβας, αναμένω χρησμό από την Πυθία.
Για τα ρεμπέτικα, Νιμπελούγκεν, πρέπει να ξέρεις πως είναι η παιδική ηλικία του λαϊκού μας τραγουδιού. Γι αυτο και συνεχίζουν, αν και παλιομοδίτικα, να συγκινούν την πιτσιρικαρία, που καθόλου κάλπηδες δεν είναι.
Αν τώρα εσένα δε σου γουστάρουν…
δε βαριέσαι… περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα!