Καταφατική φύση

Δε λέω ποτέ όχι. Ποτέ. Η μαμά Δέσποινα εκνευρίζεται γιατί μου ζητάει να κάνω μια δουλειά, της λέω ναι και μετά μου παίρνει δυο βδομάδες. Θέλω να κάνω τη δουλειά, έχω κάθε καλή διάθεση. Απλά έχω πει ναι και σε τόσα άλλα πράγματα που δεν βγαίνω μάνα μου, δεν βγαίνω.

Είμαι καταφατική φύση. Θέλω να είμαι το καλό παιδί. Ίδια ο πατέρας μου, χαμογελάω αχνά και κουνάω το κεφάλι σε σημάδι ότι “εντάξει, όλα θα γίνουν”.

Έχω αφήσει φίλους και γνωστούς να με εκμεταλευτούν άπειρες φορές και ποτέ δε το σκέφτηκα έτσι. Μ’αρέσει να βοηθάω. Μ’αρέσει να δίνω δώρα τα Χριστούγεννα κι ας μη μου δίνουν εμένα. Καλό;

Υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις στις οποίες μετά από πολλά σκατά έχω μάθει να λέω όχι. Η δουλειά είναι ένα από αυτά. Δεν κάνω απίστευτες υπερωρίες, δεν φορτώνομαι δουλειές που δε θέλω, δεν κάνω το μαλάκα. Επειδή στο παρελθόν τα έχω κάνει όλα αυτά και έχει αποδειχτεί ότι δεν αξίζει. Και έμαθα να κρατάω ισορροπίες ανάμεσα στο να δείχνω καλή διάθεση και να δουλεύω αλλά από την άλλη να μη με πιάνουν κότσο. Είναι ταλέντο. Και δεν είναι ότι δεν έχω απολυθεί ή δεν έχω παραιτηθεί για αυτή μου τη συμπεριφορά. Αλλά ο εργοδότης που δεν εκτιμάει μπορεί να κάνει ότι θέλει, παύει να με ενδιαφέρει η δουλειά μου. Εμένα που με βλέπεις έχω ζήσει (καλά) με αποζημίωση για τρεις ολόκληρους μήνες. Και τελικά εγώ γέλασα καλύτερα. (Θυμησε μου άλλη φορά να σου πω με λεπτομέρειες αυτή την ιστορία. Είναι από τις καλύτερες μου)

Δυστυχώς δεν έχω μάθει να λέω όχι στους ανθρώπους. Και καλά στην οικογένεια. Αλλά εγώ πια λέω ναι παντού. Δυο τρεις φορές μου έτυχε να φτάσω στο αμήν. Και τότε αποσύρθηκα διακριτικά. Δεν το συζήτησα. Αν φτάσω στο σημείο να αποσυρθώ, να εξαφανιστώ, σημαίνει ότι δε θέλω να το λύσω το πρόβλημα.

Κάποτε άνοιξα την καρδιά μου και μου μιλήσανε με ειρωνία. Κάποτε άνοιξα το σπίτι μου και θέλησαν να το πάρουν για δικό τους. Κάποτε πλήρωσα τα πάντα και μου ζήτησαν παραπάνω. Κάποτε έγινα θυσία και μου είπαν ότι δεν έφτανε.

Σιχαίνομαι την αχαριστία. Σιχαίνομαι την κακία.

Όταν ήμουν 11 πήγα για πρώτη φορά θέατρο. Είδα τη Νύχτα της Ιγκουάνα του Τένεσι Γουίλιαμς σε σκηνοθεσία Βουτσινά στο ΚΘΒΕ. Εκεί ξεκίνησε η συλλογή μου με τα προγράμματα θεάτρου. Εκεί σοκαρίστηκα βαθιά για πρώτη φορά. Και θυμάμαι ακόμα τη φράση στο εξώφυλλο του προγράμματος: “Τίποτα ανθρώπινο δε με αηδιάζει εκτός από την κακία και τη βία”

Κι όμως δε λέω όχι. Λέω ναι. Γιατί είμαι καλό παιδί.

Αν το ρίξω στην ψυχολογία, θα αναγνωρίσω βαθιά μέσα μου μια ανάγκη για αγάπη. Δεν είναι ότι μου έλειψε. Είχα πολύ στη ζωή μου. Ευτυχώς. Αλλά ποτέ δε μου έφτανε μάλλον.

Αν το ρίξω στη βιολογία, θα αναγνωρίσω βαθιά μέσα μου τον πατέρα μου. Μπορεί να μη μου αρέσει αλλά καμιά φορά το DNA μας κυνηγάει.

Αν το ρίξω στις κοινωνικές επιστήμες, θα αναγνωρίσω ένα περιβάλλον, οικογενειακό, σχολικό, φιλικό, που με έμαθε να δίνομαι.

Και αν πω την αλήθεια θα τονίσω ότι όλα όσα έχω γράψει εδώ είναι μαλακίες. Όσο έδωσα εγώ άλλο τόσο έδωσαν και οι άλλοι. Δούναι και λαβείν ξέρεις είναι αυτά. Έχω πάρει, μου έχουν πάρει. Έχω εκμεταλευτεί, με έχουν εκμεταλευτεί. Τα πράγματα έρχονται σε μια ισορροπία από μόνα τους.

Η συνείδηση μου όμως είναι ήσυχη. Δεν έχω κάνει κακίες. Έχω κάνει λάθη. Και δεν έχω κρατήσει κακία σε κανέναν και ποτέ.

Κάποια στιγμή όμως καταλαβαίνω ότι ενώ προσπαθώ να βλέπω τα πράγματα και από την άλλη οπτική τους γωνία κάποιοι άλλοι – όχι όλοι – τα βλέπουν μόνο από τη δική τους. Καταραμένη τιποτένια ανθρώπινη φύση.

Σηκώνω λοιπόν τους ώμους μου και λέω κι εγώ “δεν πειράζει” και κάνω αυτό που νομίζω ότι πρέπει να κάνω για να είμαι σωστή.

Ξέρεις, τελικά, φοβάμαι και Θεό.

Δε θέλω να πω μεγάλες κουβέντες. Δε θέλω να πω ότι τελείωσε. Δε θέλω να πω ότι θα σταματήσω να λέω ναι. Αλλά ίσως ένα όχι πού και πού να μου κάνει καλό.

Γιατί η ψυχολογία μας τελείωσε, με τη βιολογία δε τα πήγαινα ποτέ καλά και το περιβάλλον μου πρέπει να με συγχωρήσει.

Επί πτωμάτων βαίνουσα…

Στις καταλήψεις του ΕΠΛΠ έμαθα ότι πρέπει να κάνεις περιφρούρηση. Καιρός να κάνω τη δική μου.