Ήταν οι πενήντα δραχμές πολύ χρήμα κάποτε

Από το cretive roots (click pls)

Όλα είναι θέμα perspective (πώς το λέτε εσείς εδώ γιατί ξεχνάω πώς το λέμε εμείς εκεί).

Όταν ήμουν μικρό ο παππούς Γιώργος μου έδινε χαρτζηλίκι όπως κάνουν σε όλα τα εγγόνια. Έβγαζε ο παππούς από την τσέπη τα χαρτονομίσματα, διάλεγε ένα και μου το έδινε γιατί ήμουν καλό κορίτσι, γιατί πήρα 10 στην έκθεση, γιατί είχα τη γιορτή μου, γιατί έπλυνα τα πιάτα, τέλος πάντων και μόνο επειδή είχα δυο χέρια και δυο πόδια ο παππούς θα έβρισκε τον τρόπο να μου δώσει χαρτζηλίκι.

Μου έδινε το χαρτονόμισμα των πενήντα δραχμών – το μπλε. Έτσι το έλεγα τότε. Τα μπλε λεφτά. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον αντίχειρα του να μετράει τα χαρτονομίσματα – έχω πάρει και τα χρώματα του και τα δάχτυλα του, είμαι βαθιά μελαχρινή και τα δάχτυλα μου όταν τα τεντώνω λυγίζουν προς τα πάνω. Κάθε φορά που μετράω χαρτονομίσματα τον θυμάμαι.

Να μη στα πολυλογώ ένα καλοκαίρι ο παππούς έκρινε ότι μεγάλωσα κι ότι οι πενήντα δραχμές δε φτάνουν πια. Έβγαλε λοιπόν τα χαρτονομίσματα, μέτρησε μέχρι να βρει αυτό που θέλει, διάλεξε προσεκτικά ένα κοκκινωπό κατοστάρικο και μου το έδωσε.

Διστακτικά εγώ – γιατί η μαμά Δέσποινα με είχε δασκαλεμένη να λέω ευχαριστώ και να μη ζητάω άλλα (με έχει καταστρέψει αυτή η γυναίκα) – πρότεινα να μου δώσει ένα μπλε.

“Μα το κόκκινο είναι πιο πολλά λεφτά!”, γέλασε ο παππούς.

Κοίταξα ερωτηματικά τη μαμά Δέσποινα η οποία μου το επιβεβαίωσε. Ξανακοίταξα τον παππού διστακτική διστακτική κι εκείνος μου εξήγησε ότι δύο μπλε κάνουν ένα κόκκινο και άρα μπορώ να πάρω πιο πολλά παγωτά από το καφενείο.

Από τότε μου έδινε όλο κόκκινα και μετά πράσινα και μετά καφετιά.

Όταν έπιασα την πρώτη μου δουλειά του έστειλα μια ταχυδρομική επιταγή. Και μου είπε η γιαγιά ότι πήρε τα λεφτά και κέρασε τους φίλους του στο καφενείο. Ήταν τα καλύτερα λεφτά που έχω δώσει ποτέ.

———————
Τις άπειρες ευχαριστίες μου στον Νάσο που ανέβασε την ανάρτηση με τις δραχμές και μου θύμησε όλη αυτή την ιστορία.