Τί να πρωτοπώ; Από πού να ξεκινήσω αυτό το κουβάρι του Σαββάτου που ήταν τόσο κακό που σκέφτομαι να μη το γράψω καθόλου αλλά να το θάψω με επιμέλεια στο πίσω μέρος του μυαλού μου και να μη το αναφέρω ξανά.
Θα σκάσω όμως! Θα πλαντάξω αν δεν πω τί και πως. Κι εσείς ακούτε τα για να μαθαίνετε πώς τα περνάει ο κόσμος στη Λόντρα. Όχι για να μη νομίζεις πως είμαστε και πολύ χαϊλίκι εδώ στα ξένα.
Ας ξεκινήσουμε από την Παρασκευή. Σκεφτόμουν να πάω θέατρο με τη Θεοδώρα (την αδελφή μου catch up λέμε). Έχω καιρό να πάω. Μπήκα λοιπόν στο lastminute.com (εγγύηση) και βρήκα μισή τιμή σε εισιτήρια για την παράσταση The Postman Always Rings Twice με τον Val Kilmer.
Το συμφωνούμε με τη Θεοδώρα και κλείνω δυο εισιτήρια για την παράσταση του Σαββάτου, στις 19.30 στο Playhouse Theatre, καρφί δίπλα στο σταθμό του Embankment. Επιστρέφω στο σπίτι μετά τη δουλειά και μου λέει η Κερκυραία, δε σου έστειλαν μήνυμα οι άλλοι; Apparently ένας φίλος μας είχε γενέθλια και θα βγαίναμε το Σάββατο για φαγητό και μετά ποτάκι. Α, λέω θα πάμε θέατρο με τη Θεοδώρα και μετά θα έρθουμε. Πάει κι αυτό.
Έρχεται και το καταραμμένο το Σάββατο (που κακό χρόνο να’χει). Ντύνομαι η κυρία, βάφομαι, παίρνω τη Θοδώρα α λα μπρατσέτα και κατεβαίνουμε στο θέατρο. Άμα τα πω λίγο μπερδεμένα από εδώ και πέρα, με συγχωρείται, αλλά φταίει η συγκίνηση (η ζέστη, τα λόγια του παπά).
Να ξεκινήσω από το θέατρο αυτό καθεαυτό; Έχει να ανακαινιστεί σίγουρα από το 1822, δεν εξηγείται αλλιώς! Οι άβολες καρέκλες; Η θεοβρώμικες μοκέτες; Αν είναι δυνατόν. Τέλος πάντων παραβλέπω το περιβάλλον γιατί ήταν το πρώτο θέατρο με την αδελφή μου και ήμουν πεπεισμένη ότι θα διατηρήσω την καλή μου διάθεση. Αμ δε! Εγώ μπορεί να ήθελα να παραβλέψω το περιβάλλον αλλά το περιβάλλον δεν ήθελε να με αφήσει σε ησυχία. Ζέστη καταραμένη μέσα στο θέατρο. Ζέστη της Αφρικής. Του ταμ ταμ. Του καύσωνα του μαύρου. Να ‘παίζει’ ο Val Kilmer (και διάβασε παρακάτω για να καταλάβεις γιατί χρησιμοποίησα εισαγωγικά) και να σκάει ο τζίτζικας. Πίσω μας δε, κάθεται δεσποινίδα μετά του συνοδού της, κορμάρα, ξανθιά, με τουαλέτα και μασάει πατατάκια. ΠΑΤΑΤΑΚΙΑ! Βγάλε μωρή και τον πασατέμπο, να πάρω κι εγώ δυο σουβλάκια να το κάνουμε θερινό σινεμά. Ηλίθια!
‘Οσο για το έργο αυτό καθεαυτό; Τρία ήταν τα καλύτερα και καταπληκτικά σημεία: Τα σκηνικά, οι φωτισμοί, η ηχοληψία. Όλα τα άλλα ήταν για φτύσιμο. Έχω πάει πολύ θέατρο στη ζωή μου. Μου αρέσει, το απολαμβάνω, το κυνηγάω. Τον καλό τον ηθοποιό δε, τον καταλαβαίνεις ΜΟΝΟ στο θέατρο. Πουθενά αλλού. Και σε αυτή την παράσταση ο ένας ήταν χειρότερος από τον άλλον. Ακόμα και αυτοί που ήταν καλοί δεν είμαι σίγουρη ότι όντως άξιζαν γιατί στη σύγκριση με τους πρωταγωνιστές φαίνονταν τιτάνες. Κατίνα Παξινού και άνω. Τουλάχιστον ο Val Kilmer ήταν υποφερτός. Απλά υποφερτός. Η πρωταγωνίστρια όμως ήταν επιεικώς απαράδεκτη.
‘Εδωσε μία από αυτές τις ερμηνείες που σε κάνουν να αισθανθείς πολύ άσχημα: Στριφογυρίζεις στη θέση σου και είσαι πολύ άβολα. Σε κάνει τα χάλια σου γιατί ξέρεις ότι η γιαγιά σου, 86 χρονών με μαγκούρα και φακιόλι θα σε έπειθε πολύ περισσότερο. Κάθε φορά που άνοιγε το στόμα της έσφιγγες τα δόντια. Για τόσο κακή ερμηνεία μιλάμε.
Και ζέστη καταραμένη! Και χάλια η παράσταση. Κι όχι τίποτα άλλο αλλά να μην τελειώνει κι όλας. Να κοιτάω το ρολόι μου και όχι μόνο δεν πέρναγε η ώρα αλλά ήταν και μεγάλο το γαμημένο το έργο.
Με τα πολλά βγαίνουμε στις 10.30, εκνευρισμένες και οι δύο, με νεύρα τσατάλια που χαλάσαμε 20 λίρες το άτομο (έστω και στη μισή τιμή πολλά ήταν για τη μούφα που είδαμε) και πρέπει τώρα να πάμε να βρούμε τους άλλους. Κανονικά πρέπει να περπατήσουμε από το Embankment στην Blackfriar’s Bridge, να περάσουμε απένταντι κλπ κλπ. Στο νερό 20 λεπτά περπάτημα. Με καμία παναγία. Εγώ φοράω τακούνι και τέλος πάντων δεν περπατάω στο ποτάμι μόνη μου με την αδελφή μου έντεκα η ώρα το βράδυ. Τσακώνουμε ένα ταξί και πάμε στο Real Greek Souvlaki and Bar (πρωτότυπο ε;)
Το σουβλάκι για να καταλάβεις έκανε 5 λίρες. Ναι: Χοιρινό μέσα (κομματάκι όχι γύρος), τζατζίκι (ο θεός να το κάνει: κομματάρες αγγούρι, γιαούρτι και πολύ άνιθο, αυτό δεν είναι τζατζίκι) και τίποτα άλλο, μέσα σε πίτα. Αυτό, ναι, που το πετάς στη μούρη του σουβλατζή στην Ελλάδα εμείς το πληρώσαμε πέντε λίρες. Και δυο λίρες τις πατάτες (οι οποίες όμως ήταν πολύ καλές). Ε μα έλεος. Επειδή πήγαμε και αργά με τη Θεοδώρα δεν κάτσαμε και πολύ, φάγαμε εμείς οι δύο στα γρήγορα γιατί οι άλλοι είχαν ήδη ντερλικώσει και είπαμε να την κάνουμε.
Παιδιά λέει ένας (ποιος φωστήρας το είπε δε θυμάμαι) να πάμε στο Soho στο Freedom. Το Freedom ήταν παλιά gay bar αλλά πλέον έχει ένα ποικιλόμορφο πλήθος κάτι σαν τα μπεν μιξτ ας πούμε. Προσωπικά δεν είχα ξαναπάει. Σηκωνόμαστε λοιπόν από το Real Greek και πάμε λέει να πάρουμε tube. Να σας εξηγήσω κάτι για τους φίλους μου εδώ: Ποτέ και κανείς δεν οργανώνει τίποτα. Σου λένε θα βγούμε το Σάββατο; Τους ρωτάς που θα πάμε; Ε, σου λένε, ας κατέβουμε κέντρο και βλέπουμε. Αυτή την υπέρτατη μαλακία, του “βλέπουμε” την έκανα μερικές φορές μόνο και μετά την έκοψα. Γιατί καταλήγουμε να πηγαίνουμε κάπου που σε κανέναν δεν αρέσει πραγματικά και όχι μόνο αυτό αλλά περπατάμε και διακόσια χιλιόμετρα πριν φτάσουμε γιατί πάντα είμαστε μακριά από το μέρος που θα πάμε. ΠΑΝΤΑ. ΧΩΡΙΣ ΕΞΑΙΡΕΣΗ. Κι εγώ αγάπη μου ΔΕΝ ΠΕΡΠΑΤΑΩ. Τελείωσε. Δεν έχει μα μου. ΔΕΝ ΠΕΡΠΑΤΑΩ. Δε θέλω ρε παιδί μου πώς το λένε. Για άλλη μια φορά λοιπόν περπάτησα 25 λεπτά ΜΕ ΤΟ ΤΑΚΟΥΝΙ για να φτάσουμε από το Real Greek στο σταθμό Blackfriars να πάρουμε μετρό, να αλλάξουμε και να φτάσουμε στη Leicester Square. Να κατέβουμε και να περπατήσουμε άλλο ένα τεταρτάκι για να φτάσουμε στο Freedom. Για να μας χαιρετήσει ο απίστευτα αγενής πορτιέρης. Μα τί μαλάκες δουλεύουν σε αυτά τα μαγαζιά παναγιά μου. Με τα πολλά πληρώνουμε 5 λίρες είσοδο (χωρίς απόδειξη. Προσωπικά ζητάω απόδειξη κάθε φορά και έχει τύχει να περιμένω 10 λεπτά για να την πάρω. Επειδή όμως απελπισμένα ήθελα να κάτσω κάπου το άφησα να περάσει) Κατεβαίνουμε λοιπόν στον κάτω όροφο που είναι υποτίθεται το club, γιατί πάνω είναι το μπαρ.
Λοιπόν αν το Freedom το έπαιρνες έτσι όπως είναι και το πήγαινες στην Αθήνα θα είχε κλείσει μέσα σε μία εβδομάδα, και πολύ σου λέω. Χαμηλοτάβανο μέχρι αηδίας, με εκατοντάδες ντισκομπάλες διάφορων μεγεθών στο ταβάνι, με σπασμένους καθρέφτες στους τοίχους, με πίστα (!) και δυο πόλους (από αυτούς των στριπτιτζάδικων, ναι). Καταλαβαίνεις για τί εγκεφαλικό σου μιλάω. Όσο για τη μουσική; Άμα σου πω ότι ακούσαμε το Like A Prayer σου φτάνει; Για να μην αναφέρω το Last Night A DJ Saved my Life και ξεράσουμε όλοι μαζί παρέα. Και το πλήθος χορεύει: Γι’αυτό πίνουνε τον κώλο τους στο Λονδίνο. Αν είσαι νηφάλιος αποκλείεται να περάσεις καλά στα μέρη που υπάρχουν και με τη μουσική μου παίζουν.
Την πέφτει στρατευμένο νιάτο σε μένα και Αυστραλός στην Κερκυραία. Και οι δύο βρωμάνε μπύρα από τα τετρακόσια χιλιόμετρα, μιλάνε αργά και το βλέφαρο κλείνει (γνωστό και ως “το σπινθηροβόλο βλέμμα της τρελής αγελάδας”). Και να θες δηλαδή είναι δυνατόν να μιλήσεις σε κάτι τέτοιους; Γιατί; Δε λυπάσαι τα νιάτα σου και την ομορφιά σου;
Ας τα βάλουμε λοιπόν σε μια σειρά: Είδαμε μια παράσταση που ήταν για φτύσιμο. Φάγαμε ένα σουβλάκι και το πληρώσαμε χρυσάφι. Περπατήσαμε το γύρο του Λονδίνου (τα πόδια μου πληγιάσανε κ υ ρ ι ο λ ε κ τ ι κ ά) Πήγαμε σε ένα μαγαζί χειρότερο από τη Barbarella.
Ένα ακόμα τυπικό βράδυ στο Λονδίνο. Κι ύστερα με λένε γκρινιάρα.
Ρε Σοφία,
(εισαγωγή: γεια σου σοφία-πολύ μ’αρέσει το μπλογκ σου-κανα τρίμηνο τώρα διαβάζω τα αρκάιβς σου αργά, βασανιστικά αργά, γιατί δεν ήθελα να τελειώσουν-χτες τελειώσανε-κι είπα να σου γράψω.)
Μη γκρινιάζεις.
Δε θα μπορούσα με καμία παναγία να μένω Λονδίνο, το κατάλαβα μια Παρασκευή βράδυ παίρνοντας το μετρό μετά από θέατρο, και μια Δευτέρα μεσημέρι βγαίνοντας στο διάλειμμα από συνέδριο να πάρω καφέ και σάντουιτς. Πανικός. Εσύ για να μένεις έχεις πιο γερά νεύρα.
Έχοντας πει αυτό, καραζηλεύω τα πράγματα που συμβαίνουν ένα τυχαίο ΠΣΚ εκεί πέρα, και όποτε κάτσει να βρεθώ εκεί κοντά γουστάρω σαν τρελλός. Καιρό πριν, ανοίγουμε με μια φίλη το Time Out έτσι για πλάκα, και καταλήγουμε στην καλύτερη παράσταση Ντάριο Φο που μπορούσες να πειμένεις, στο πατάρι μιας χωμένης παμπ (Lion and Trumpett? – κάτι τέτοιο, όρια ζώνη 2) που δεν υποψιάζεσαι ότι υπάρχει. Την πρώτη μου φορά στο Λονδίνο, μπαίνω τυχαία στον αγιο-μαρτίνο-των-αγρών και πετυχαίνω μια ορχήστρα δωματίου να προβάρει το βραδινό κοντσέρτο. Η πρόβα τους ήταν καλύτερη από την καλύτερη συναυλία που’χω ακούσει στην Αθήνα. Τζαζιές. Ροκ. Κλασσική. Θέατρο. ΟΤΙ ΘΕΣ.
Γι’αυτό λέω, μη γκρινιάζεις. Ψάχνοντας για δουλειά έστειλα τις προάλλες κάτι χαρτιά στο Μίντελσμπορο. Μπαίνω στη σελίδα του πανεπιστημίου, και διαβάζω “είμαστε σε μια μικρή αλλά ολοζώντανη κωμόπολη, και για όποιον χρειάζεται άρωμα πόλης βρίσκονται σε 50 μίλια απόσταση (!) το Ντάραμ και το Γιόρκ (!!!)”. Πολύ ωραίο μέρος για να κόψει τις φλέβες του κανείς.
Τώρα, άμα πας Σαββατόβραδο σε τσήζυ κλαμπάκι, τελειωμένοι τύποι θα σου την πέσουν. Κι όσο για το τακούνι, κι οι Αγγλίδες εδώ φοράνε, αλλά το βράδυ γυρίζουν ξυπόλυτες. Ο καθένας με τις επιλογές του ;-)
Φιλιά από Μπρίστολ.
(ΥΓ μ’αρέσει και που’χεις το όνομα της κολλητής μου :)
Ρε Λιάκο,
δίκιο έχει η γυναίκα και γκρινιάζει. Να έχεις κάτσει να προετοιμάσεις ολόκληρο Σαββατόβραδο και να σου βγει χάλια; Δεν είναι και λίγο!
Κουράγιο Σοφία, θα υπάρξουν και καλύτερα Σαββατόβραδα! Προετοιμασμένα ή απροετοίμαστα!
ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΣΟΥ!!
(Υ.Γ.: Λιάκο στείλε κανα mail, χάθηκες)
Ax sofia se iperkatalaveno. meno toronto ke stin arxi ta podia mou ixa gemisi fouskales logo tou perpata perpata me to takouni. pleon apofasisa na min vgeno exo i na foro flats ka as ime 1.60. xtes gia na katalavis kapios ixe tin idea na pao kato pou ine i limni. orea. fisika kanenou den perase apo to nou na paroume to metro…..2.5 dollaria ine afta. skata perpatousa 2 ores na pao ke 2 ores na rtho piso spiti. na mou lipi i exodos.
Εγώ μια φορά έχω έρθει λονδίνο αλλά είμασταν τυχεροί, βρήκαμε ένα πολύ καλό τούρκικο απέναντι από το μετρό του Archway και επειδή με χαλάει πολύ άσχημα να πηγαίνω κάπου και να μην με ευχαριστεί το φαγητό, συνεχίσαμε να τρώμε εκεί όλη τη βδομάδα.
Κατά τα άλλα κι εδώ στας Ζυρίχας από σουβλάκι…άστα. Δύο σουβλατζίδικα άνοιξαν φέτος αλλά και τα δύο…τί να λέμε τώρα…και να πεις ότι τα φτιάχνουν Ελβετοί και δεν ξέρουν; Έλληνες είναι τα παιδιά.
Σοφία, μία ακόμα φορά απολαυστική η περιγραφή σου !
Έχω ζήσει σε διαφορετικά μέρη της Ευρώπης (ελάχιστα και στην Αγγλία) και το μοναδικό πρόβλημα που βλέπω πλέον στο Λονδίνο είναι ότι αυτή η πόλη είναι … γεμάτη Άγγλους! Αν κανείς, κάπως, βρει την δύναμη να το παραβλέψει αυτό, τότε πίστεψέ με, είστε βασιλιάδες όσον αφορά τις επιλογές.
Στην Ελβετία (Γενεύη) το taxi είναι πολυτέλεια (μέτρο και φράγκο), το parking bad joke, το θέατρο πρακτικά ανύπαρκτο (ελάχιστες κλασσικές –αλλά πολύ κλασσικές- Γαλλόφωνες παραστάσεις , καμμία φορά και Αγγλόφωνες από τον Σύλλογο Αμερικανίδων Συζήγων Διπλωματών) και σουβλατζίδικο δεν έχω δει ακόμα (δεν θα πρέπει να είναι in το κρεμμύδι φέτος). Να τονίσω δε ότι στο cinema ΟΛΕΣ οι ταινείες είναι dubbed εκτός αν θέλεις να πας 10-12 την Δευτέρα το πρωϊ …
Όσο για τo πατροπαράδοτο pita gyros, στην Ολλανδία ένα από τα τοπικά σουβλατζίδικα το σέρβιρε με χοιρινό (λέμε τώρα) ΡΟΖ, rare, κομμένο φέτες όπως το ζαμπόν, γιαούρτι (στο οποίο κολυμπούσε αποξηραμένο άνιθο), κομμένο λάχανο (!!!) και –προεραιτικά- chili sauce. Τόσο άσχετο συνδιασμό δεν είχα ξαναδεί, αφού πήγα και γνώρισα τον ιδιοκτήτη για να δω αν μιλάει Ελληνικά (και ήταν όντως Έλληνας γαμώτο…)
[Αναφέρω τα κακά για την σύγκριση, δεν είναι μόνο αυτά …]
Όπως και να έχει καταλαβαίνω την τσαντίλα σου για το Σαββατόβραδο της καταστροφής, και είδικά το ξεχύλισμα του ποτηριού με το A DJ Saved my Life (μα τι έχουν πάθει φέτος;;;) Hold on, το επόμενο Σαββατόβραδο είμαι σίγουρη θα είναι πολύύύύ διαφορετικό!
Καλημέρα, εγώ έζησα Μιλάνο 5 χρόνια, πριν έρθω και πάλι πίσω στα “πάτρια εδάφη”. Μετά από 1 χρόνο στη Δράμα η κατάσταση είναι πραγματικά Δράμα κυρίως το χειμώνα, ευτυχώς με δουλειά, διάβασμα και μπάσκετ περνάει ευχάριστα η ώρα.. αλλά το χειμώνα άμα δεν έχεις γκόμενα ή φίλους για να ταράξεις τα dvd stores τη γάμησες. Η περιγραφή σου είναι απίστευτη, μου θυμίζει τις πρώτες εξόδους μου στο Μιλάνο, που περπατούσαμε 10.000 km η περιμέναμε σαν μαλάκες να πάει 5 a.m. για να πάρουμε το λεωφορείο μαζί με όλοι τη λέρα της πόλης.. περασμένα μεγαλεία, πάντως και τις δύο φορές που πήγα στο Λονδίνο πέρασα υπέροχα (γενικά όπου και πας τουρίστας .. ειδικά με το αζημίωτο περνάς σούπερ … ). Συνέχισε έτσι :P
Αμα γουστάρεις καλό σουβλάκι, πάνε στο Brighton. “Πλατεία” λέγεται το μαγαζί, δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμα. Δεν είναι και πρότυπο σουβλακίου, αλλά είναι καλό για Αγγλία. Το Real Souvlaki-πώς-το-λένε δεν το έχω δοκιμάσει, έχουν πάει όμως οι παλιοί μου συγκάτοικοι και μου είπαν ότι είναι ΓΤΠΚ. Αν είναι για τέτοιο σουβλάκι, χίλιες φορές το τελειωμένο κεμπάπ του Τούρκου.
Αχ αυτα τα Σαββατοβραδα του Λονδινου που τα περιμενουμε τελεια και μας βγαινουν πατατα.
Λοιπον το Real Greek οταν πρωτοανοιξε εκανε τρομερο σουσουρο στο Λονδινο.Ο σεφ εβγαλε μεχρι και βιβλιο με συνταγες(του οποιου οι συνταγες εναι οτι χειροτερο εχεις δει -ο μπακλαβας εβγαινε νερομπλουμ)Μετα το εστιατοριο το πηρε η κατω βολτα -το θαψανε οι κριτικοι γιατι εχει το χειροτερο σερβις της δεακετιας και ειναι και πανακριβο.
Αλλα δεν τουs εφτανε το υποτιθεμενο gourmet εστιατοριο…Τωρα υπαρχει και η mini-αλυσιδα The real Greek souvlaki bar.Που ειναι οντως χαλια.Χαλια.Χαλια (εχω παει και εφυγα τρεχοντας)
Οσο για το Freedom μπορει να κανω και λαθος αλλα πio gay δεν γινεται.Την τελευταια φορα που ειχαμε παει τον Απριλιο ειμασταν οι μονες straight εκει μεσα ( οι διπλανοι μας γκομενοι ανταλασσανε tips για κρεμες ημερας και οι γυναικες μας κοιτουσαν σαν λουκουμια). Ε, τι περιμενες ν’ακουσεις κι εσυ βρε Σοφια σε gay club.Maddona και cheese θα ακουγες.
Παντως καλο bar/Club στο κεντρο (για λατινοκαταστασεις και live ομως) ειναι το βραζιλιανικο Guanabara (μεταξυ Holborn και Covent Garden)
Το Guanabara είναι φανταστικό, που λέει και η Β-Β, εγγύηση! Και για το Real Greek, καλά, είχε γίνει τρελό σούσουρο, αλλά για τη μόστρα που πουλάει (image in the City, what do you expect!!). Έψαξα και βρήκα το σχετικό άρθρο στην αξιόλογη κατα τ’ άλλα Οbserver Food (http://observer.guardian.co.uk/
magazine/story/
0,11913,967940,00.html), αυτό διαβάσαμε και εμείς και την πατήσαμε. Α! Και ο Phanstasmak έχει τρελό δίκιο, ακόμα και όταν έφυγα απ΄το Brighton, γυρνούσα πίσω για το σουβλάκι της Πλατείας!
Πάντως να΄σαι καλά, κατουρήθηκα στο γέλιο με το ποστ σου!
Και σε ένιωσα ρε Σοφία, δύο πράγματα δεν έκανα στην Αγγλία (και σε οποιαδήποτε χώρα): ΑΡΝΟΥΜΑΙ να παραπατήσω με τακούνι, και όχι, δεν θα βάλω flat. ΤΑΞΙ, ΤΑΞΙ, ΤΑΞΙ, και πάλι ΤΑΞΙ. Έτσι, πολιτισμός! Και ΑΡΝΟΥΜΑΙ να βγω έξω στο φλου, χωρίς να έχω προγραμματίσει τη βραδιά μου. Αυτοί οι αυθορμητισμοί δεν βγαίνουν ποτέ σε καλό!!
Ελπίζω η επόμενη Σαββατιάτικη έξοδος να είναι πιο ευχάριστη!
Σοφια,
εγω ολα αυτα τα βρισκω τελεια.Εισαι στο κεντρο του κοσμου,και εχεις χιλιαδες επιλογες.Με το περπατημα πρεπει να τα βλολεψεις,φορα και κανενα puma.
Σοφια, ειλικρινα σε συμπονω αν και εγω ειμαι του πεπατηματος (χωρις τακουνι). Δεν ξερω και πολλα απο London, αλλα στο Southampton απολαμβανουμε μερακληδικο ουζακι με μεζεδακι στο Park Cafe και τελειο ελληνικο και κυπριακο φαγητο (καλυτερο και απο Ελλαδα) στο Blue Island, στην Above bar. Ο Σωτηρης (ιδιοκτητης και μαγειρας) ειναι το πιο γνωστο προσωπο αναμεασα στους Ελληνες (και οχι μονο) στην περιοχη.
Σοφία μου,
τι τρέχεις στο Freedom; Στο Στέκι των Γλεντζέδων στην Καλλιθέα να έρθεις για veritable kitsch… Να δεις τριώροφη τούρτα να κατεβαίνει από την οροφή της πίστας σε μεταλλική βάση-ΣΥΝΤΡΙΒΑΝΙ (!!) να χαρεί η ψυχούλα σου και να κάνεις καινούργιο συκώτι!
Btw, Phantasmak, τι είναι ΓΤΠΚ; (Δείξτε συμπόνοια, είμαι κυρία μιας κάποιας ηλικίας..)
Ιφιμέδεια
αυτό δεν ήταν σουβλάκι… σουφλάκι ήταν όπως θα ‘λεγε και ένας φίλος… ;)
Σουβλάκι 5 λίρες? Μισό λεπτό, πάω να πάθω ένα εγκεφαλικό και επιστρέφω..
Σοφάκι μου,
παρακολουθώ το μπλόγκ σου εδώ και λίγο καιρό, και μού αρέσει γιατί είναι μέσα στο καλό το κέφι. Σήμερα όμως έχω δύο ενστάσεις:
1.Σουβλάκι στο Λονδίνο είναι κάπως σαν το Yorkshire pudding στο Πεκίνο, δύσκολο. ‘Αλλωστε την ξέρουμε τη ράτσα μας στα ξένα, μία ξεπέτα και μία αρπαχτή είμαστε, σιγά μην έκανε κανείς κανονικό σουβλάκι.
2. ‘Οταν ακούω ντίσκο στα κλάμπς, τη βρίσκω αφάνταστα. Το ντάπα ντούπα δεν το αντέχω με τίποτα λέμε. Γιατί αν δεν ακούσεις ένα τραγουδάκι τέτοιο, να χορέψεις, να κάνεις την πλάκα σου, το καραγκιοζιλίκι σου τέλος πάντων, πώς να διασκεδάσεις? Να χεις πιει τα δυο τζινάκια σου (που τα πίνω), να τον φέρνεις στο μυαλό σου (που τον φέρνω) και να τραγουδάς με βροντερή φωνή, χωρίς να σε λοξοκοιτάει κανείς ‘Oh no now go walk out the door just turn around now coz you re not welcome any more’ δεν είναι δα και λίγο πράγμα!
Αχ Αριαδνη ε Σοφια μου, αυτος ο αυτοσαρκασμος σου ειναι εκπληκτικος! Λες
Την πέφτει στρατευμένο νιάτο σε μένα και Αυστραλός στην Κερκυραία. Και οι δύο βρωμάνε μπύρα από τα τετρακόσια χιλιόμετρα, μιλάνε αργά και το βλέφαρο κλείνει (γνωστό και ως “το σπινθηροβόλο βλέμμα της τρελής αγελάδας”). Και να θες δηλαδή είναι δυνατόν να μιλήσεις σε κάτι τέτοιους; Γιατί; Δε λυπάσαι τα νιάτα σου και την ομορφιά σου;
Ακου ομορφια! Χα χα χα, να’σαι καλα!
Ο γνωστος ανωνυμος
Για Τον Πούτσο Καβάλα.
Ευχαριστώ! ;-)
Ιφιμέδεια
Λοιπόν…
εμένα με λένε Γιώργο και είμαι καλά. Έκανα κι εγώ θητεία στη Mordor για 4 χρόνια αλλά δεν ήμουν πρωτευουσιάνος, ήμουν τέρμα θεού εκεί που τελειώνουν οι γάτες και οι σκύλοι και αρχίζουν οι φώκιες και οι τάρανδοι. Στο μαγικό Aberdeen.
Στο θέμα μας λοιπόν… Όταν εμείς οι βλάχοι τύχαινε να περνάμε από το Λονδίνο (πες το connection flight, πες το έχει ακόμα λίγο περιθώριο η Visa μας) το θεωρούσαμε συμβάν σημαντικότατο. Έχω επισκευθεί την πρωτεύουσα καμιά 10ρια φορές και έχω κάτσει συνολικά κάνα μήνα μέρες. Ρε παιδιά όποτε ήμουν με παρέα γραίκους δεν κατάφερα ποτέ να περάσω καλά το βράδυ. Τα μαγαζία στο soho είναι χειρότερα απ’ ό,τι περιγράφει η Σοφία, το φαγητό σκατένιο, ο κόσμος μαλάκας, τα παπούτσια μου σκληρά και η βροχή εκνευριστική (βρέξε ρε πούστη αλλάχ να μεγαλώσουν τα κυπαρίσσια να σου μπουν στον κώλο να δω τι θα καταλάβεις)…
Κι όμως το Λονδίνο το αγαπάω για τη μαλακία του και την συναυλία του. Σε 2 συναυλίες πήγα και δε θα τις ξεχάσω ποτέ μία ήταν Ιούλιο 2004 Simon & Garfunkel (όνειρο ζωής που εκπληρώθηκε) και η άλλη φέτος τον Ιούλιο στο Live8 μόνο και μόνο για να δω τους Pink Floyd (όνειρο ζωής και αυτής και της προηγουμένης που ακόμα δεν έχω καταλάβει πως πραγματοποιήθηκε). Το αγαπάω που λέτε το Λονδίνο γιατί στην Αθήνα θα έβλεπα τους Πυξ λαξ στη συναυλία (ΤΕΛΟΣ για 16η χρονιά) ή άντε κάνα καφρομέταλ συγκρότημα που θα γίνει και θέμα. Δε θα έβλεπα στα 20 μέτρα τον Waters με τον Gilmour και λίγο πριν τον Bono με τον McCartney. Από την άλλη το μισώ το γαμημένο γιατί μου κατέστρεψε την όρεξη στις μετέπειτα γήινες συναυλίες. Πήγα τη δευτέρα στον Αλκίνοο στο Λυκαβ. καλλιτέχνη που τον συμπαθώ ιδιαίτερα και δε μπορούσα να το απολαύσω με τίποτα κατέληξα στο μπαρ να πίνω μπύρες και να τρώω τοστ…
Μη χαλιέσαι Σοφία ζεις περιβάλλον dynamic αν έρθεις εδώ θα γίνουν όλα static (ορολογία δικιά μας των nerds με τη βούλα).
Σας φιλώ.