Αγόρασα ποδήλατο γιατί μου είπε ο γιατρός ότι χρειάζομαι άσκηση. Αυτά πριν ένα χρόνο. Τότενες πήγαινα από το Stoke Newington στη δουλειά, περίπου 40 λεπτά. 40 λεπτά πήγαινε, 40 έλα λέμε.
Φέτος που ήρθαμε στο Camden δόξα το Γιαραμπή είναι πολύ μικρότερη η απόσταση, 20 λεπτά με κανονικό ρυθμό, μισή ώρα άμα βαριέμαι (και βαριέμαι πολύ). Πριν από λίγες μέρες όμως έχω και συν-ποδηλάτη. Και άρχισε η πίεση.
Ο συν-ποδηλάτης είναι η αδελφή μου η οποία είναι η γκεστάπο της ποδηλατάδας. Ξεκινάμε το πρωί (εύκολο, ένεκα που είναι κατηφόρα) περνάμε από τη δουλειά μου, συνεχίζουμε μέχρι τη δουλειά της (συν ένα τέταρτο) την αφήνω και επιστρέφω στη δουλειά μου (συν ένα τέταρτο ΟΛΟ ΑΝΗΦΟΡΑ ΤΟ ΓΑΜΗΜΕΝΟ). Δηλαδή το όλον μία ώρα από τη μισή που έκανα.
Και δεν τη γλιτώνω εκεί. Μέχρι να μάθει τη διαδρομή πηγαίνω και την παίρνω κι όλας. Δηλαδή πάλι φεύγω από τη δουλειά, την παίρνω και επιστρέφουμε μαζί.
Συνήθως με το που φτάνουμε στη Russell Square, περίπου στη μέση της διαδρομής, έχω φτύσει πνευμόνια.
– Μωρή κάτσε να ξαποστάσω λίγο (καθότι και καπνίστρια)
– Κάνε πεντάλ! (γαβγίζει η ψυχοπονιάρα η αδελφή μου).
Ο δε James, που το φωνάζω Ρωμαίο και είναι πωλητής στο ποδηλατάδικο που πάμε για κολλάν με ειδική επένδυση για να μην πονάει ο κώλος μας και άλλα σιχαμένα έχει εντυπωσιαστεί. Καλά, μου λέει, το ποδήλατο σου είναι πολύ βαρύ για τέτοιες αποστάσεις. Του το χα πει όταν το πήρα, εγώ είμαι γριά από την Οξφόρδη. Αν μπορούσα θα είχα και καλάθι (θύμισε μου άλλη φορά να σου μιλήσω για τα είδη των ποδηλατών στο Λονδίνο). Και καλά, μου λέει σήμερα που πήγαμε για να βάλω αέρα στα λάστιχα μου: Το πας αυτό μέσα στο City; Τί να κάνω του λέω, το αίμα νερό δε γίνεται.
Αύριο διαλειματώ και δε θα πάω στη δουλειά οπότε τη γλιτώνω. Από Πέμπτη φτου κι απ την αρχή ο πόνος μου. Ας με λυπηθεί κάποιος.
Ολλανδία να εβλεπες αρχαιο πνευμα αθανατο με τα ποδηλατα…
καλό κουραγιο.
Συμπασχω γιατι γνωρίζω!
Και που να δεις τι γίνεται στην Οξφόρδη! Δεν είσαι άξιος να φοιτήσεις εκεί αν δεν έχει ποδήλατο. Με καλάθι. Μπρος και πίσω. Με όλα τα συμπράγκαλα. Φώτα, φωσφορίζον αντιανεμικά μπουφάν, αδιάβροχα παντελόνια, πιαστράκια για τα πόδια, κράνος, λουρίδες σταυρωτές για το στήθος, 2-3 κλειδαριές τουλάχιστον… Ολόκληρη προίκα που την κουβαλάς μαζί σου, βάζε-βγάζε, όλη μέρα. Και θα στο κλέψουν και 2-3 φορές από πάνω. Μα σιχτίρ…
Και τώρα που γυρνάω με subway, ξέρεις, μου λείπει το ποδηλατάκι μου, με τα καλάθια του και όλα!
kai elega na to pouliso to podilataki mou alla mallon tha to fero gia sibarastasi!!!
Με το καλό λοιπόν και να σε δούμε και στην Αθήνα με το ποδήλατο. (hint: security in numbers)
[…] Επιστρέφω από το σημείο που άφησα τη Θεοδώρα σήμερα το πρωί με το ποδήλατο, κουρασμένη, ιδρωμένη (οι περιπέτειες με τη διαδρομή έχουν συζητηθεί στην ποδηλατάδα). Βρέχει. Πολύ λέμε και τα γυαλιά μου είναι όχι μόνο τίγκα στην πιτσιλιά αλλά και θολωμένα (για κάποιον ανεξήγητο λόγο) […]
[…] Το πόσο γκεστάπο της ποδηλατάδας είναι η αδελφή μου το αναφέραμε ήδη. Σήμερα το λοιπόν. Μετά από σερί δυο βδομάδες εξαντλητικής άσκησης πονάνε οι γοφοί μου και οι γάμπες μου (πολύ). Μου χαν μείνει τα οπίσθια (στρατηγική: μόλις πιάνουν και πονάνε πολύ οι γοφοί και τα μπουτάκια δώσε ώθηση με τα οπίσθια. Λειτουργεί. Όχι για πολύ, αλλά λειτουργεί) […]
[…] όρεξη μή μου το χαλάτε. (Προαιρετικά διαβάστε και την Ποδηλατάδα, αλλά δεν είναι […]