Ασκήσεις ισορροπίας

* … δεν εμφανίζεται δεν επιστρέφει, κι ούτε ρωτά, μήπως την γύρεψαν δεν είναι εδώ… *

Πως σου κολλάνε κάτι παλιά τραγούδια που έχεις χρόνια να τα ακούσεις. Και ξαφνικά, εκεί που δουλεύεις ή περπατάς ξεπηδάνε μπροστά σου και πιάνονται στα χείλη σου. Τα κολληματικά τραγούδια.

*… θέλω να σου στείλω μια λευκή κόλλα χαρτί, γιατί είσαι η μόνη που μπορεί τη σιωπή μου να διαβάζει…*

Ξόδεψε ακόμα μερικές σελίδες χαρτί για να πεις κάτι που φαντάστηκες και δεν έγινε ποτέ. Πιάσου από το ‘α’ του ‘Σοφία’ που υπογράφεις, κατρακύλα στη γραμμή που τα διπλώνεις και ξεκίνα πάλι από την αρχή…
Αυτά που γράφεις είναι κρυμμένα στη λάσπη και την ομίχλη. Κι εσύ κάπου εκεί στους βάλτους παραμένεις.

*… πάρε κρητικό μαχαίρι κι έλα κόψε το λαιμό μου, και το αίμα σε μαντήλι μάζεψε το το δικό μου, και στον κόσμο αν σε ρωτήσει πες πως το κανες μωρό μου…. γιατί σε θέλω…. ναι σε θέλω…*

Το πρόβλημα σου είναι το εξής: Μία μεριά σου χτίζει με τούβλο και τσιμένο και μία μεριά σου στήνει παράγκες του καραγκιόζη. Μία μεριά πάει δύση και μία μεριά πάει ανατολή. Σαν την Κωνσταντινούπολη, αν συνεχίσεις έτσι θα αδειάσεις και θα μιλάνε για τα περασμένα σου μεγαλεία σε χώρες ξένες. Κατάλαβες; Πώς μπορείς από τη μία να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά κι εκεί που μετράει [εκεί που παρασύρεις στους βάλτους που λέγαμε τα αθώα θύματα σου] να τα κλείνεις… με σφαλιστά μάτια πέφτουν τα κάστρα σου σωρό γύρω σου.

*… όλη μου η ζωή συνενοχή και πώς γουστάρω, τα πιο μεγάλα ψέμματα στα πιο αθώα βλέμματα… όλη μου η ζωή συνενοχή και πώς γουστάρω, κάτι απογεύματα με καφέ και τσιγάρο…*Πρέπει να αποφασίσεις πότε λες τα πιο μεγάλα ψέμματα. Στο μελάνι σου ή στο γραμματόσημο σου; Στο φιλί σου ή στο γαμήσι σου; Στο ‘σ’αγαπώ’ σου ή στο ‘σε θέλω’ σου. Ή στο ‘ναι μεν αλλά’ σου;

*… τρελή κι αδέσποτη παρόλη την αγάπη, έτσι σε θέλω κι έτσι είσαι αληθινά…*

Δώσε μια χούφτα χώμα ακόμα και θάψε τα λουλούδια που έβαλες στα μαλλιά σου μπας και ανθίσουν την άνοιξη… Είναι βαρύς ο χειμώνας, που και που βγαίνε στον κήπο για να ανασαίνεις πάνω τους ζωή και κλάμμα κι ευτυχία.

Νευριάζεις. Παίρνει η ανατολίτικη ψυχή σου παντιέρα και την ανεμίζει στη θύελλα. ΄Δώσε μου λίγο ακόμα’ προστάζει. Το θυμάσαι; Να κλείσεις τ’αυτιά και να διαλέξεις. Αλλά μόνο που το σκέφτεσαι, η λύτρωση σου καθυστερεί.

Ή την καρδιά του ποιητή ή την καρδιά του καπιταλιστή. Και τα δυο τα τέρατα δεν αντέχονται.

Κατάλαβες; Χαράμι οι ασκήσεις ισορροπίας, αφού ούτε το σκοινί δεν κρατάς και το δίχτυ κάτω είναι από ιστό αράχνης. Θα περάσεις από το μεταξένιο υφαντό σαν να μην υπάρχει.

Αν η άσκηση σου αποτύχει, κοίτα να την ξαναπιάσεις πάλι από την αρχή. Ο ακροβάτης φαίνεται από το πώς πέφτει – όχι από το πώς κρατιέται. Να το θυμάσαι.

————–
Θυμήθηκες και τραγούδησες:
Δεν απαντά
Αρβανιτάκη Ελευθερία
Μουσική/Στίχοι: Μιτζέλος Αντώνης/Νικολακοπούλου Λίνα

Τρελή κι αδέσποτη
Παπάζογλου Νίκος
Μουσική/Στίχοι: Ξυδάκης Νίκος/Ρασούλης Μανώλης