>> Θα το βρεις και στο δωρεάν e-book “Τα Μεταμεσονύχτια“. Κλικ για να το κατεβάσεις.
Στην άμμο που μένει στα μπαγκάζια και τα παπούτσια σου, έτσι για να θυμάσαι στην επιστροφή ότι ήσουν διακοπές… πραγματικά… δεν ήταν ιδέα σου.
Στα ζεστά μεσημέρια με παγωμένο καφέ, τα πόδια πάνω στην καρέκλα. Να λιώνεις από τη ζέστη και όσο μετακινείται η σκιά πας την καρέκλα λίγο πιο εκεί. Αλλά δεν πας μέσα, στον κλιματισμό. Κάθεσαι έξω για να ακούς τον αέρα και τη θάλασσα.
Πες μου: Στα χρυσά μεσημέρια, όλα σου τα καλοκαίρια, ποια μυρωδιά επικράτησε;
Στους δρόμους που μυρίζουν θυμάρι δεν ακούς τα τζιτζίκια. Πάνω στα μηχανάκια, με μαγιώ και γυαλιά ηλίου, ακούς μόνο τον αέρα.
Τα ξημερώματα στην επιστροφή, μετά από ποτά – τσιγάρα κι ασωτείες περπατάς στην άμμο, να βρέξει το νερό τα πόδια σου πριν πας να κοιμηθείς.
Κοίτα: Τα κορίτσια με πλεξούδες τα βαμμένα τους μαλλιά, κοντές φούστες και μαυρισμένες πλάτες, κινούνται στον αέναο χωρό του με είδες – σε είδα.
Στα πρωινά που βγήκες από το δωμάτιο σου και μούγκρισες το καλημέρα, καθώς έφτιαχνες καφέ, με γυαλί ηλίου και αργές κινήσεις.
Και τέλος στα ούζα το ηλιοβασίλεμα, μετά τις δουλειές και το μπάνιο. Βρεγμένα μαλλιά και μυρωδιές από κρέμες και αντιηλιακά…
Θυμίσου: Στα μαλλιά σου έμπλεξα λουλούδια κάποτε και τα μάρανε ο ήλιος. Τουλάχιστον σκλήρυνε το δέρμα σου στ’αλάτι………………..
Μέχρι την άλλη φορά.
��� ������� ������ ���…����� �������, ����� ��� ���� ������� ������� �������� ��� ��
Κατά τα μεσάνυχτα θα ήταν καυτή η άμμος στην ακροθαλασσιά στο Πήλιο και ο αέρας θα μύριζε παλιές συναυλίες Παπάζογλου, ενώ το μυαλό θα αναζητούσε ακόμα τη γεύση από το απογευματινο καταίφι με παγωτό, που έλιωνε δίπλα στο τάβλι.
Η αύρα θα έφερνε αναμνήσεις από μακρινά καλοκαίρια σπαρμένα σε δεκάδες μικρές απάνεμες γωνιές από το Πόρτο Ύδρα μέχρι το Λεμονοδάσος και το κύμα που σπάει στα πόδια σου κάνει τα νερά να σου μιλάνε για παλιά ναυάγια που έπαιξαν το ρόλο της κρυψώνας για χίλια “παιχνίδια”.