Ο Αθλητισμός είναι Υγεία

Μεγαλύτερο Ψέμα από αυτό δεν υπάρχει. Ο Αθλητισμός είναι Υγεία όταν τον κάνεις αραιά και χαλαρά. Όταν είσαι Αθλητής η Υγεία είναι μια ιδέα άσχετη με σένα διότι τρέχεις από φυσιοθεραπευτή σε μασέρ με τις ακτινογραφίες σου παραμάσχαλα μονίμως.

Κι αυτά που σας λέω είναι αποδεδειγμένα πράγματα. Ρωτήστε οποιονδήποτε ξέρετε ότι έκανε σοβαρό αθλητισμό και θα δείτε πόσο δίκιο έχω.

Μην κολλάτε πάντως και κάντε υπομονή, έχω όρεξη να γράψω αρκετά σήμερα.

Γενικώς ως παιδί και έφηβη είχα μια μούρλα να κάνω τα πάντα (όχι πως τώρα μου πέρασε, μη νομίζεις). Έτσι ζήταγα από την ταλαίπωρη τη μαμά Δέσποινα να με πάει Μπαλέτο, Γαλλικά, Αγγλικά, Υπολογιστές, Τέννις, Χάντμπολ, Στίβο και άλλα. Να φανταστείς όταν ήμουν νήπιο περπατάγαμε στο Νέο Φάληρο, με πήγαινε η μαμά Δέσποινα βόλτα και είδα έναν παιδικό σταθμό που είχαμε κοντά στο σπίτι μας. Εγώ δε το θυμάμαι αλλά η μαμά Δέσποινα μέχρι σήμερα το λέει ότι λύσσαξα να πάω κι εγώ να παίξω με τα παιδάκια “στείλε με μαμά κι εμένα!”. Από μικρό είχα κουσούρια και αυτή η φράση επαναλήφθηκε πολλάκις μέχρι που έφτασα σε μια ηλικία και πλέον δεν λέω “μαμά στείλε με” αλλά λέω “μαμά θα πάω”.

Σήμερα θα επικεντρωθούμε στο φαινόμενο του στίβου – που ξεκίνησε όταν ήμουν 12 και σταμάτησα μαχαίρι στα 17 μου.

Είχαμε μόλις μετακομίσει στο Νέο Φάληρο (ξανά) και όντας Σεπτέμβριος έπρεπε να κανονίσουμε τις εγγραφές μου. Βέβαια. Κάθε Σεπτέμβρη είχαμε πρόγραμμα σπίτι μας. Ψώνια για ρούχα (τζιν, φόρμες, παπούτσια και τα ‘καλά’ μας), ψώνια για το σχολείο (τετράδια, σάκες, μολύβια κλπ) και τέλος εγγραφές (σχολείο, γλώσσες, αθλήματα). Η μαμά Δέσποινα αρνήθηκε να με ξαναστείλει μπαλέτο διότι ήδη είχε φανεί ότι το κορμί μου δεν ήταν για τη Λυρική – εκτός κι αν επρόκειτο να αλλάζω τα σκηνικά με τον μαστρο Βαγγέλη – οπότε και κατηγορηματικά αρνήθηκε να με στείλει. Με αποστόμωσε με την ατάκα “μεγάλωσες, δεν είσαι 8 χρονών και δεν κάνει το κορμί σου για μπαλέτο” αλλά μέχρι σήμερα υποπτεύομαι ότι επειδή το γούσταρα τόσο πολύ ήθελε να αποτρέψει μελλοντική μου εμμονή στο χορό και απομάκρυνση από τα βιβλία που καταβρόχθιζα ωσάν τη μανιακή. Θυμίστε μου άλλη φορά να σας αναλύσω αυτό το θέμα (όχι σοβαρά θυμίστε το μου, γιατί πρέπει να πικάρω τη μαμά Δέσποινα).

Τεσπα ο μπαμπάς μου είχε έναν παιδικό του φίλο που ήταν προπονητής στον Πειραϊκό και έκανε προπονήσεις στο Καραϊσκάκη, τον Μανώλη. Με πήγε μια μέρα λοιπόν, είδα εγώ το στάδιο, μου πεσε το σαγόνι. Ο Μανώλης ήταν ψηλός, πολύ αδύνατος, με μακρύ πρόσωπο, καράφλα και μούσι. Ότι μαλλί έλειπε από πάνω το είχε από κάτω. Το χειμώνα μάλιστα ερχόταν με ένα κίτρινο σκουφί – απαράδεκτα μικρό – και λυσσάγαμε τα μαλακισμένα στο γέλιο. Με πήρε και με ξεκίνησε προπονήσεις, κάθε μέρα απόγευμα τις καθημερινές και το πρωί του Σαββάτου. Αυτή η ιστορία πήγε χρόνια.

Υπάρχουν ιστορίες και χαρακτηριστικά με τους πιτσιρικάδες του στίβου. Καταρχήν με τις ομάδες. Ο Πειραϊκός είναι λίγο τα χάλια του όταν πρόκεται για νέους αθλητές, ζήτημα να είχε δέκα. Έχει επίσης μια εμμονή στις μέσες αποστάσεις 400 – 800 μέτρα. Ο Ολυμπιακός είχε λεφτά με τη σέσουλα. Ο Άρης είχε κανα δυο πιτσιρικάδες στο Καραϊσκάκη αλλά τί πιτσιρικάδες – λιώναμε καθημερινά. Ο πλέον μισητός σύλλογος από όλους πλην των αθλητών του ήταν ο Γ.Σ. Κερατσινίου. Τί βρισίδι και τί μίσος είχαν να αντιμετωπίσουν αυτά τα πιτσιρίκια. Καταρχήν ήταν όλα ένα κι ένα, ταλεντάρες. Στους αγώνες βλέπαμε τους κώλους τους μονίμως (δηλαδή είμασταν πίσω τους). Κάνανε σκληρή προπόνηση (τόσο που κάποιοι λέγανε ότι τα ‘καίγανε’ από μικρά, δηλαδή κουράζονταν και πέρναγαν πολλούς τραυματισμούς, πράγμα που απλά δεν τους επέτρεπε ενήλικη καριέρα. Δεν ξεύρω, ο Βογιατζάκης πάντως τότε του Γ.Σ. Κερατσινίου ήταν μου φαίνεται και μια χαρά καριέρα έκανε ο άνθρωπος).

Το χειρότερο ήταν πως ο θεός της πιτσιρικαρίας, ο γκόμενος που όλες κάναμε ότι δεν βλέπαμε και όλες παθαίναμε εγκεφαλικό για πάρτη του, ο τύπος που από τη μία θεωρούσαμε κοκκόρι και ψωνάρα κι από την άλλη λιώναμε για ένα του χαμόγελο, ήταν στον Γ.Σ. Κερατσινίου. Τί κατάρα κι αυτή. Θυμάμαι και ακριβώς πως τον λένε και ΟΛΑ τα κουτσομπολιά ανεξαιρέτως και το ότι μια φορά μου έχει μιλήσει (στο Ιγκουάνα στο Πασαλιμάνι που ήταν της μοδός τότε, αν ενθυμήστε) κι εγώ πια κόντεψα να κατουρηθώ πάνω μου. Μία σκηνή θα σας περιγράψω και μετά θα το αφήσω αυτό το θέμα. Ο μικρός έκανε sprint (ότι είναι 200μ. και κάτω) και κάποια στιγμή επειδή ψήλωσε κι έκανε κάτι κανιά μέχρι εκεί πάνω άρχισε να προπονείται για εμπόδια και μήκος, με την ελπίδα να περάσει στο τριπλούν, το οποίο και έχει καταφέρει και κατέβηκε και στους Ολυμπιακούς. Φοράει λοιπόν την εμφάνιση του Γ.Σ. Κερατσινίου (μπλε ολόσωμο πράμα με τιράντα τότε, μη με βάζετε να τα θυμάμαι τώρα, μουτζώνομαι) και αφού τελειώνει την προπόνηση με τα εμπόδια, κουρασμένος (πτώμα) κατεβάζει το αποπάνω της εμφάνισης και μένει μόνο με το αποκάτω μέρος κι εμείς έχουμε σκουντουφλήσει, πέσει, παραπατήσει, μείνει άφωνες, κολλήσει. Τί θυμάμαι καλοκαιριάτικα η καρακαλτάκα.

Για να καταλάβαιτε τί μίσος υπήρχε για τον Γ.Σ. Κερατσινίου διηγούμαι: Ο Πόρος κάποτε οργάνωνε αγώνες για την πιτσιρικαρία (ναι στο χωμάτινο στάδιο) και φιλοξενούσε τα παιδιά στα κτίρια του ναυτικού απέναντι από το Στάδιο (θυμίστε μου να πω στον Αντώνη που είναι ναύτης ότι εκεί που πέρασε εκπαίδευση εγώ ήμουν ήδη 10 χρόνια πριν). Τί γέλιο κάναμε. Ένα Σαββατοκύριακο ολόκληρο, μακριά από γονείς, μόνο με προπονητές. Τεσπα το Σάββατο το βράδυ βγήκαμε και είχαμε συγκεκριμένη ώρα επιστροφής (11.30, μας είπε ο ναύτης στην πύλη αυστηρά). Στο τσακ επιστρέψαμε. Τα εξυπνοπούλια τα αγόρια του Γ.Σ. Κερατσινίου αποφασίσανε να αργήσουν. Κάπως τα καταφέρανε να μπούνε από την πύλη (η νομίζω από κάτι κομμένα σύρματα παρακεί) αλλά το κτίριο με τους κοιτώνες ήταν κλειδωμένο και φρουρός πουθενά. Σκαρφαλώνουν στον πρώτο όροφο που ήταν οι κοιτώνες των αγοριών και χτυπάνε το παράθυρο. Με τα πολλά ανοίγει ένας κοιμισμένος.
– Τί συμβαίνει
– Άνοιξε μας μεγάλε μείναμε απόξω.
– Μμμμμ. Ναι. Από πιο σύλλογο είστε;
– Γ.Σ. Κερατσινίου.
Όπου το παράθυρο έκλεισε στη μούρη τους και πήραν με τη σειρά τα παραθύρια μπα και βρουν κάποιον να τους ανοίξει.

Τέλος πάντων πίσω στο στάδιο Καραϊσκάκη οι προπονήσεις μου γίνονταν με δυο κοπέλες στα 25 τους (η μία έκανε μετά Πανελλήνιο Ρεκόρ Κλειστού στα 800μ) κι έναν παρανοϊκό, το Γιάννη που θυμάμαι ότι φόραγε πολύ μικρά γυαλιά μυωπίας. Δηλαδή δεν είχα καμία σχέση με τους υπόλοιπους. Μόνη μου έκανα ζέσταμα, μόνη μου ασκήσεις, μόνη μου ανοίγματα, μόνη μου Πι, Γάμα, Διαγωνίους, Βάρη, Sprint και λοιπές αηδίες. Δηλαδή, ήταν και οι άλλοι εκεί, αλλά ήταν μιας άλλης ηλικίας οπότε ναι μεν τα πηγαίναμε καλά αλλά τί να συζητήσουμε. Να τους πω για το διαγώνισμα της Ιστορίας; Έλεος. Η άλλη δυστυχία είναι ότι εγώ είχα πάσο για το μεγάλο στάδιο και εκεί μέσα είμασταν σύνολο 10 κανονικοί πιτσιρικάδες και όλοι οι άλλοι ήταν του Γ.Σ. Κερατσινίου. Και δεν πλησιάζεις μια κοπέλα που προπονείται σε αγέλη για να της ζητήσεις να γίνεται φίλες. Κολώνεις κάπως. Όλοι οι άλλοι πιτσιρικάδες κάναν προπόνηση στο μικρό (στο βοηθητικό δίπλα) οπότε για να γνωρίσεις κάποιον σου έβγαινε η ψυχή. Το ότι κάποτε είχα γκόμενο από το στίβο ήταν θαύμα, πού βρεθήκαμε, πού μιλήσαμε, πού μου είπε να βγούμε, δεν έχω ιδέα. Θοδωρής. Καλό παιδί, ήταν στο Δρομέα. Οπότε οι μέρες μου του στίβου ήταν κάπως μοναχικές. Κατά καιρούς ή πήγαινα φίλες και φίλους μου, ή εμφανίζονταν άλλα πιτσιρίκια που έμεναν για λίγο και μετά εξαφανίζονταν. Τη Μάγδα ας πούμε που ήταν κολλητή μου, έμεινε περίπου ένα χρόνο. Ο Στράτος που ήταν και ταλεντάρα, ψηλός και αδύνατος έμεινε εξίσου κανά χρόνο. Το χειρότερο όμως ήταν η Κατερίνα. Η Κατερίνα εμφανίστηκε κάποια στιγμή και μέσα σε 6 μήνες όχι απλά με άφηνε πίσω αλλά έτρωγα τη σκόνη της. Ήταν καλά να έχω παρέα αλλά αυτή η αποτυχία μου έσπαγε τα νεύρα. Να προπονούμαι εγώ δυο χρόνια, οι χρόνοι μου να είναι μέτριοι προς το καλό και η Κατερίνα να με σκίζει εύκολα και ξεκούραστα. Λύσσαξα. Όχι για την κοπέλα, που ήταν πολύ καλό παιδί, αλλά γενικά.

Και ο Μανώλης δεν ήταν και πολύ της υποστήριξης, όντας βαρύς τύπος. Όταν του είπα ότι τσαντίζομαι που το και το μου είπε να μη λέω μαλακίες. “Να προσπαθήσεις πιο σκληρά”. Όχι πως είχε άδικο. Ο μόνιμος καβγάς μας ήταν το βάρος. Μετά από κανα δυο χρόνια με απειλούσε πως αν δεν χάσω κιλά θα με στείλει να κάνω σφαίρα (το οποίο είναι εφιάλτης, σας το λέω). Η ειρωνία είναι πως κοιτάω φωτογραφίες μου από τότε και λέω, μα είναι δυνατόν, κοίτα τί κορμί είχα. Αλλά και πάλι ήμουν βαριά. Είχα μεν τα κατάλληλα μπούτια για τις ταχύτητες αλλά 5 κιλά λιγότερα θα βοηθούσαν. Μόλις μεγάλωσα λίγο και μ’έπιασε η μαλακία της εφηβείας είχαμε ομηρικούς καβγάδες με το Μανώλη. Εγώ στεκόμουν στο mark των 300μ. εκείνος στην εκκίνηση και μου ζητούσε να βγάλω ‘άλλο ένα’. Από εκεί που στεκόμουν το φώναζα ‘Όχι’. ‘Σοφία, τελείωνε’. ‘Όχι, δε μπορώ άλλο’. Όσο νευρίαζε ο Μανώλης, τόσο λιγότερο με ενθάρρυνε και όσο λιγότερο με ενθάρρυνε τόσο περισσότερο έκανα του κεφαλιού μου. Και το θέμα είναι ότι δε μου μίλαγε. Δεν μου έλεγε έτσι θα κάνουμε, εκεί θα φτάσουμε, έτσι πρέπει. Αραιά. Λίγα λόγια. Βαριά. Κι όσο οι χρόνοι μου ήταν χάλια και στους αγώνες ήμουν από τελευταία μέχρι μεσαία, άντε 3η θέση στη σειρά μου, τόσο πιο πολύ νευρίαζα. Δεν είναι που δεν είχα ταλέντο (όντως δεν είχα), περισσότερο ήταν πως όσο πιο χάλια πήγαινα, τόσο λιγότερο σκληρά προσπαθούσα. Μην υπερβάλλω βέβαια, δεν ήμουν εφιάλτης, ήμουν μια μέση αθλήτρια. Και το Μανώλη τον θυμάμαι με αγάπη και τρυφερότητα.

Όσο για αυτό που λέγαμε για την υγεία; Με χτύπησε και μια τενοντίτιδα και τα είδα όλα. Φυσιοθεραπείες, κρεμουλιάσματα, πάγοι, πόνος και των γονέων. Ακόμα και σήμερα δεν μπορώ να τρέξω σε άσφαλτο ή διάδρομο, πρέπει να είναι χορτάρι. Δεν υπήρχε ούτε ένας πιτσιρικάς στο στίβο που να μην έχει πάει έστω και μια φορά για φυσιοθεραπεία. Και καλά εγώ με την τενοντίτιδα. Κάτι άλλοι είχαν θλάσεις, σοβαρά τραβήγματα, στραμπουλήγματα από τα εμπόδια και άλλα ενθουσιαστικά. Κράμπες. Που πονάνε ΠΑΡΑ πολύ. Πόνοι στην πλάτη και τη μέση. Βιταμίνες για την κούραση. Να πηγαίνεις κουτσαίνοντας στο σχολείο. Κουτσαίνοντας λέμε. Και το απόγευμα πάλι προπόνηση.

Είχαμε στυλ όμως. Καταρχήν φοράγαμε τα παπούτσια του στίβου με τα πάντα. Με τζιν επίσης. Και ξεκινάγαμε τα ανοίγματα με ένα ελαφρό πήδημα το οποίο όσα χρόνια κι αν περάσουν δε σου φεύγει ποτέ. Και λατρεύαμε τα spikes μας – τα ειδικά παπούτσια με τα καρφιά από κάτω – και τα προσέχαμε, καθαρίζαμε, αλλάζαμε καρφιά. Αγοράζαμε εμφανίσεις για τους αγώνες – εγώ πάλι είχα μόνο του Συλλόγου γιατί – σκεφτόμουν τότε – δεν φτάνει που για να κάνεις χρόνο πρέπει να κατέβει το Άγιο Πνεύμα, μου θες και εμφάνιση; Κυρίως είμασταν όλες λίγο αγοροκόριτσα, μπορούσαμε πάντα να κάνουμε πράγματα που οι άλλες κοπέλες ούτε καν σκέφτονταν. Στα σχολεία μας δηλαδή είχαμε σουξέ για μπάσκετ, βόλεϊ και ταχύτητες (ποτέ ποδόσφαιρο όμως, δε μας παίζανε ποτέ στο ποδόσφαιρο) γιατί ακόμα κι αν δεν είχαμε τεχνική είχαμε δύναμη. Πώς θυμάμαι στην 1η Λυκείου όταν ο γυμναστής αποφάσισε να μας βάλει να κάνουμε ασκήσεις και ταχύτητες για βαθμό τριμήνου και με έβαλε με ένα αγόρι που πίστευε ότι είναι και πολύ γρήγορος. Φυσικά ο μονόφθαλμος στους τυφλούς οδηγεί αλλά ο κακομοίρης το πήρε πολύ κατάκαρδα που τον πέρασα πολύ πολύ άνετα. Γιατί καταπληκτική δεν ήμουν αλλά τόσα χρόνια τεχνική και άνεση είχα αποκτήσει.

Σταμάτησα στη 2α Λυκείου. Πήγα κατασκήνωση να δουλέψω και δε γύρισα ποτέ. Το είπα στο Μανώλη. ‘Προπονούμαι και δε βγαίνει τίποτα ποτέ’. Πού να μου εξηγήσει ότι θέλει υπομονή το πράγμα. Δεν ήμουν εγώ για τέτοια. Χρησιμοποίησα ως δικαιολογία το φροντιστήριο για τις Πανελλήνιες. Αλλά στην πραγματικότητα κουράστηκα να μην είμαι καλή και ως γνωστόν εγώ άμα δε τα καταφέρνω σπάνε τα νεύρα μου. Από εκεί και πέρα βέβαια έμαθα να επιμένω περισσότερο και να πεισμώνω περισσότερο. Ίσως βέβαια μου λειτουργεί γιατί το να αποτυγχάνω στη Java δεν το βλέπει κανείς και άρα μπορώ να πεισμώνω και να επιμένω ελεύθερα. Το να αποτυγχάνεις στο στίβο όμως το βλέπει και το μισό Καραϊσκάκη. Ήμουν κομπλέξα μάλλον.

Είναι περίεργη πάντως η μικρή μου ιστορία με τον στίβο. Δεν πέρασα καταπληκτικά (ομολογουμένως) αλλά δεν πέρασα και χάλια. Είχε τα καλά του είχε και τα κακά του. Πάντως είναι κομμάτι μου. Καταρχήν δεν αντέχω τα γυμναστήρια. Πίστεψε με έχω προσπαθήσει. Μου φαίνονται όμως σαν κρεαταγορές. Για μένα προπόνηση σημαίνει στάδιο να τρέχουμε γύρω γύρω, να ανεβοκατεβαίνουμε κερκίδες, να καθόμαστε στο ταρτάν και το χορτάρι. Αυτά τα κλειστά με τις μουσικές και τις γκέτες δε τα μπορώ. Μόνη περίπτωση που κάνω κάτι είναι χορός, κολύμπι και τίποτα σφαλιάρες (kick boxing ας πούμε. τώρα λέω να ξεκινήσω καποέϊρα ή μούι τάι(ή μάι τάι – ή όπως το λένε αυτό που δέρνεις πολύ). Άλλο κόλλημα είναι ότι τα αθλητικά παπούτσια μου είναι πάντα στίβου. Πάντα. Ποτέ μπάσκετ, βόλλεϋ ή τέννις. Επίσης μπορεί να κουράστηκα πολύ αλλά το κορμί μου παρέμεινε σφιχτό και μυώδες για χρόνια και κοιλιά δεν έκανα παρά μόνο πολλά χρόνια και κιλά μετά. Οι γάμπες μου είναι ακόμα σαν του παλαιστή για παράδειγμα, ο δικέφαλος στη γάμπα δε φεύγει ποτέ και ακόμα μπορώ να δείξω τετρακέφαλο στα μπούτια μου. Ξέρω τί να κάνω για τις κράμπες, τις ζαλάδες από την εξάντληση και τον ιδρώτα στα πόδια. Ξέρω ποιος αθλητής έχει τεχνική και ποιος είναι καμμένος. Ξέρω πώς να μπω στο Καραϊσκάκη χωρίς να μου ζητήσουν το πάσο μου. Ξέρω ακριβώς τί συμβαίνει στο κορμί σου όταν σταματάς τον αθλητισμό. Ξέρω ακριβώς τί συμβαίνει στο κορμί σου όταν κάνεις αθλητισμό. Ένα δεν ξέρω. Πώς να πηγαίνω στο Καραϊσκάκη και όταν με χτυπάει η μυρωδιά του ταρτάν μια ζεστή μέρα της άνοιξης να μη σφίγγεται η καρδιά μου.