Ήμουν λίγο δήθεν μου φαίνεται (και το παραδέχομαι) σε προηγούμενη καταχώρηση περί της Γιουροβίζιον. Δυό μέρες τώρα όμως διαβάζω κριτικές (και μάλιστα κακιασμένες) σε όλες τις φυλλάδες που έχουν μάθει τόσο πολύ από υψηλή ποιότητα που θίχτηκε η ανώτερη παιδεία τους από την Γιουροβίζιον.
Δεν θα πώ ότι λατρεύω τη Γιουροβίζιον ούτε θα πω ότι αισθάνθηκα κανα δέος φοβερό. Ούτε μπροστά στα κανιά της Παπαρίζου (που πολύ ωραία είναι κατά τα άλλα), ούτε από το τραγούδι, ούτε από το στίχο. Για τη Γιουροβίζιον καλά ήταν και πήραμε την πρώτη θέση και μπράβο μας. Θα γίνει και η Γιουροβίζιον του χρόνου στην Ελλάδα, ακόμα μια ευκαιρία να απολαύσουμε άρτο και θεάματα, να φωνάξουμε, να τραγουδήσουμε, να πουλήσουμε το μπουκαλάκι το νερό 2 ευρώ, να διαφημίσουμε τη χώρα, να βγούμε έξω, να ξεχαστούμε. Κακό είναι; Κακό δεν είναι το να θες στιγμές να ξεχνιέσαι, κακό είναι να παθαίνεις αμνησία γενικά.
Τί μας χάλασε; Το πανυγηράκι; Αφού ψοφάμε για νταβαντούρι. Τόσα χρόνια που θέλουμε να το πάρουμε και στέλνουμε Σοφία Βόσσου, Μαντώ, Αντίκ και Ρουβά και απογοητευόμαστε που δεν το πήραμε τα ξεχάσαμε μου φαίνεται. Τόσα χρόνια που θεωρείται θεσμός η Γιουροβίζιον, με το που παίρνουμε την πρωτιά, τα θάβουμε γρήγορα γρήγορα, μπας και νομίσει κανείς ότι είμαστε κιτσαριό, ότι είμαστε μπασκλασαρίες.
Ξέρεις τί θυμάμαι σε τέτοιες στιγμές; Τις δήθεν απελευθερωμένες φεμινίστριες που κρύβουν τα Άρλεκιν πίσω πίσω στο συρτάρι με τα εσώρουχα, μη τα δει άνθρωπος και τις πει γκόμενες δεύτερης κατηγορίας.
Βγες ρε καρμίρη (όποιος κι αν είσαι) και φώναξε το. Ναι είμαι μπασκλασαρία. Ναι είμαι κιτς. Ναι διαβάζω κι ένα Άρλεκιν άμα λάχει. Τις ενοχές μας τις φορτώνουν οι άλλοι. Άμα ξέρεις ποιος είσαι δε φοβάσαι να παραδεχτείς ότι το κουνάς το κορμάκι σου στα τσιφτετελάδικα τις βήτα εθνικής άμα λάχει.
Ωραίος είναι αυτός που ακούει και κλασσική και ροκ και τζαζ αλλά ξέρει πότε να ακούσει πενιά και κλαρίνο και να ανεβάσει τη συνοδό του στο τραπέζι. Ωραίος είναι αυτός που βλέπει Κισλόφσκι και Γούντι Άλλεν αλλά ξέρει πότε να δει Ζήκο και Τσιριμπίμ Τσιριμπόμ και να γελάσει. Ωραίος είναι αυτός που θα διαβάσει Έκο και Κούντερα αλλά ξέρει πότε να διαβάσει Ντάουν Τάουν και pulp fiction.
Αυτός που υπερασπίζεται με πάθος τον ‘υψηλό’ πολιτισμό, αποτυγχάνει παταγωδώς και να διαβάσει επειγόντως Βάκχαι. Ο Ευρυπίδης ήξερε τί έλεγε. Καλός ο καθωσπρεπισμός αλλά για να είσαι ισορροπημένο άτομο χρειάζεται και η μανία.
Είσαι ΩΡΑΙΑ!
Σπάνιο, πολύ σπάνιο, αλλά επιτέλους κι ένα ποστ στο οποίο να υποκλιθώ 100%.
Both thumbs UP!
πιτσιρίκο ΚΑΙ μοιραία!
dystropoppygus επειδή είναι σπάνια τα κοπλιμέντα σου έχω ήδη κοκκινίσει.
Ωραία τα λες θεία Σοφία, κι εγώ μαζί σου, αλλά μην ξεχνάς ότι απέναντι από τους αθεράπευτα ξινούς υπάρχουν κι οι άλλοι. Αυτοί που καταναλώνουν το κιτς με όρους υψηλού πολιτισμού κι εθνικής αποστολής. Αυτοί που νιώθουν “εθνικά υπερήφανοι” και τέτοιες παπαριές. Ή κάποιοι κυβερνητικοί που θεωρούν ότι επιτέλεσαν έργο.
Αυτή η σοβαρότητα (κι όχι σοβαροφάνεια) με την οποία πολλοί αντιμετωπίζουν το έπος του Κιέβου είναι κιτς πιο αυθεντικό κι από κείνο το θεσμοθετημένο, του διαγωνισμού. Σ’ αυτό το κιτς είναι που οι ξινοί αντιδρούν λανθασμένα και μ’αυτό το κιτς είναι που ο πιτσιρίκος μεγαλουργεί.
Τι ωραία που θάτανε να υπήρχε λίγος παραπάνω αυτοσαρκασμός στη φιέστα μας. Να σκηνοθετούσε ας πούμε ο Αλμοδοβάρ την αυτοκινητοπομπή των θριαμβευτών.
Μα γι’αυτό ακριβώς λέω ότι πρέπει να υπάρχει ισορροπία.
Τί ωραία ιδέα αυτή με τον Αλμοδοβάρ.
Α, δεν το σκηνοθέτησε ο Αλμοδόβαρ δηλαδή;
(Εγώ πάντως πιο αλμοδοβαρικά δεν μπορώ να το δω. Που να το φτάσω πια;)
ΜΠΡΑΒΟ!
99%(με χαλάνε λίγο τα τραπέζια).
(ο ανώνυμος της Αμοργού)
Ε, ναι λοιπόν!
Είμαστε ΚΑΙ του λιμανιού ΚΑΙ του σαλονιού!
Πειράζει???
Πολύ καλά τα λες!
ps Λες του χρόνου να έχουμε πρόταση Σαββόπουλου για συμμετοχή στη Eurovision?
Να το δω και αυτό και ας πεθάνω (από τα γέλια!)
Pes ta re Sofia! Kalos o Xatzidakis, alla kalos kai o Sakhs. O ka8enas sthn wra tou. Metron ariston, to elegan kai oi arxaioi hmwn. Mas exoune prhksei me thn koultoura na fygoume!
Kαλά, μη τρελαθούμε… Εδώ δεν μας χάλασε το Ντάτσουν στην Ολυμπιάδα, και μας χαλάει η Γιουροβίζιον;
Είπαμε, είναι ένα πανηγυράκι και ως τέτοιο το αντιμετωπίζουμε…
Άλλωστε, το κυνηγούσαμε τόσα χρόνια, δεν το κυνηγούσαμε;
E, εθνική υπερηφάνια, όχι, θα νιώσω εθνικά υπερήφανος, άμα έρθει εδώ η Τουρκία στοντ τελικό του Μουντιάλ, και της χώσουμε πέντε γκολάκια… Έτσι δεν είναι;
ΥΓ… Σημαδιακό, με την αποχώρηση της Μπόκοτα πήραμε 1η θέση… Γιατί άραγε;
Φοβερό άρθρο! Μπράβο σου!
I couldn’t agree more!
[…] Γιατί σας κάνει καλό η Eurovision: Η αμαρτωλή απόλαυση της κιτς εξτραβαγκάντζας […]
[…] Τελευταία επαναλαμβάνομαι ενώ τα έχω γράψει καλύτερα παλιότερα. Όταν δε θα έχω τίποτα άλλο να γράψω θα το κλείσω το ρημάδι […]
[…] Πριν ακούσω τίποτα μαλακίες από νέους αναγνώστες που δεν έχουν παρακολουθήσει για καιρό τον ιδιόρυθμο χαρακτήρα του blog ενημερωθήτε περί του θεωρητικού υπόβαθρου στο θρυλικό (μη σου πω quintessential) post Η αμαρτωλή απόλαυση της κιτς εξτραβαγκάντζας. […]