Το πρώτο μου σπίτι στα Εξάρχεια ήταν στην Καλλιδρομίου… Το διαμέρισμα ήταν κλειστό χρόνια, μου το νοικιάσανε σαν χάρη. Είχε έπιπλα μέσα, μια ντουλάπα του παππού, ψυγείο, κουζίνα. ΄Ηταν φτηνό. Το πήρα. Από το παράθυρο της κρεβατοκάμαρας έβλεπα την Χαριλάου Τρικούπη και από το μπαλκόνι την Καλλιδρομίου. Και τον παππού που έπινε καφέ με το σώβρακο στην απέναντι πολυκατοικία κάθε μέρα στις εφτά όλο το καλοκαίρι ανεξαιρέτως. Πριν μπω εισβάλλαμε εγώ, η μαμά Δέσποινα και η Βέρα – η κοπέλα που καθαρίζει επί πληρωμή και κάνει τα πάντα λαμπίκο και βρώμαγε χλωρίνη μετά για μέρες. Το τζάμι στο πατάρι είχε σπάσει και τα περιστέρια είχαν φωλιά. Φέραμε τον πατέρα μου. Καθάρισε, έφτιαξε και το παράθυρο.
Τα βράδια του καλοκαιριού έβγαινα στο μπαλκόνι, άκουγα τον κόσμο που πήγαινε για καφέ από κάτω, έκανα τσιγάρο συντροφιά με τη νύχτα στα Εξάρχεια.
Η Ελισσάβετ ερχόταν για καφέ και παρηγοριά και πρόβες για τις εξετάσεις στο Εθνικό. Πέρασε. Με την πρώτη.
Ο Β. κοιμόταν μέχρι τις τρεις το μεσημέρι… Γύρναγα από τη δουλειά και κοιμόταν ακόμα… Τις νύχτες ακούγαμε μουσική, πίναμε καφέ τα απογεύματα, διαβάζαμε Αστερίξ με μανία. Όταν χωρίσαμε πήρε όλα τα τεύχη του Αστερίξ μαζί του. Μου τα ζήτησε, του τα έδωσα. Ακόμα το σκέφτομαι. Απίστευτο το πώς κάποια πράγματα σου κολλάνε.
Εκεί άκουσα για πρώτη φορά τους Blues by Nature, είδα το Όλα τα Πρωινά του Κόσμου, έγραψα ποιήματα για Ιππότες του Φωτός και του Σκότους.
Μόνη, δεχόμουν τηλεφωνήματα από φίλους… περπάταγα αργά το βράδυ στα Εξάρχεια και πηγαίναμε στο Mo Better, στο Decadance – το μόνο μπαρ από όπου μπορείς να δεις τα αστέρια. Για καφέ στην μπλε πολυκατοικία. Φαγητό στο Everest στο Σύνταγμα μετά τα ξενύχτια.
Magic από την ΚΑΙΣΑ και βιβλία για το Dungeons & Dragons. DVD από το κλαμπ στην Ιπποκράτους. Καρπούζια από τον μανάβη στη γωνία. Ζούσα μόνο με καρπούζι για όλο το καλοκαίρι.
Κλάμματα και σπασμένα ποτήρια στους τοίχους. Στα Εξάρχεια.
Ο Αντώνης να κοιμάται στον καναπέ. Με νεύρα. Μετά από μπύρες και παράπονα, καθισμένοι σε σκαλοπάτια κοντά στην Κάννιγγος.
Κουτιά με υφάσματα και σημειώσεις. Ταξίδια στην Ηγουμενίτσα, την Άνδρο, τη Θεσσαλονίκη. Και η επιστροφή στο σπίτι, στην Καλλιδρομίου… στον παππού με το σώβρακο.
Όταν μετακόμοισα μου έλειψε ο παππούς με το σώβρακο.
Το δεύτερο και τελευταίο μου σπίτι στα Εξάρχεια ήταν στην Αραχώβης. Ήταν το τέλειο διαμέρισμα. Δυάρι. Φωτεινό. Με μπαλκόνι πίσω, ήσυχο. Το γραφείο πήγε στην τραπεζαρία, οι βιβλιοθήκες στο σαλόνι.
Το πρωί της γιορτής μου – την πρώτη μου γιορτή που πέρασα εκεί – πολύ πρωί με ξύπνησε το κουδούνι. Στην πόρτα μου ήταν αφημένο ένα δώρο. Από κάποιον. Το έχω μαζί μου στα ταξίδια μου. Το έχω μαζί μου στο Λονδίνο. Θα το πάρω μαζί μου στην επόμενη στάση.
Κύκλοι με το αυτοκίνητο για να βρω να παρκάρω. Έμαθα να παρκάρω σε απίστευτα μικρές θέσεις, εκατοστά από τον μπρος, εκατοστά από τον πίσω. Ξημερώματα να ψάχνω να παρκάρω και οι κοπέλες – στενές φούστες, σουτιέν έξω – μπερδεύοντας την μικρή μου ταχύτητα σκύβαν να μου πούνε πόσο πάει. Με συνηθίσανε με τον καιρό και λέγαμε καλημέρα. Που και που ξεπρόβαλε κανένας νταβατζής από τη γωνία.
Έπαιρνα το αυτοκίνητο και ανέβαινα στον Λυκαβητό – ραδιόφωνο, τσιγάρο. Η πόλη κάτω κι εγώ βασίλισσα. Αργά τη νύχτα, μετά από ξενύχτι, οδηγούσα την άδεια πόλη και κατέληγα πάντα στον Λυκαβητό. Σε κάθε ταξίδι μου επιστροφής στην Αθήνα, δεν παρέλειψα ποτέ να κάνω αυτή τη βόλτα.
Σε κάποιο από όλα τα διαμερίσματα, εφτά η ώρα το πρωί, σχεδόν κάθε πρωί ένα ζευγάρι έκανε έρωτα. Ουρλιάζοντας. Με ξύπναγαν οι φωνές. Σιχαίνομαι το σεξ το πρωί. Κάθε φορά που με ξυπνάγανε αναρωτιόμουν πού τη βρίσκουν την όρεξη.
Ζέστη τα καλοκαίρια. Κλιματισμός στο φουλ και κοιμόμουν στο σαλόνι.
Ο Κολλεγιόπαις ένα βράδυ γύρισε από Σαντορίνη και έφτασε στην πόρτα μου ιδρωμένος, με το σακ βουαγιάζ, τελειωμένος, γελώντας.
Η Θεία Αρετή πέρναγε βραδιές και απογεύματα εκεί – στο σπίτι της Αραχώβης – λέγοντας και λέγοντας και λέγοντας. Πόσο κουράγιο δε μας έχουν δώσει εκείνοι οι καφέδες στην Αραχώβης.
Η αδελφή μου έκοψε άσχημα το χέρι της πλένοντας τα πιάτα μια μέρα και κατέβηκα με κόρνα και παραβιάζοντας φανάρια όλη την Κηφησίας σαν την τρελή για να την πάω στο νοσοκομείο για ράμματα. Με περίμενε κάτω με 3 φανελάκια μου τυλιγμένα στο χέρι της. “Σου κατέστρεψα τα φανελάκια” μου λέει. Πώς μου έμεινε…
Η μαμά Δέσποινα να παίρνει μέτρα για κουρτίνες – “αυτό το χρώμα Σοφία, δεν πάει τίποτα άλλο”…
Τσακωμοί με τον ΟΤΕ για την ISDN, μεταφράσεις, άρθρα, διάβασμα, βαρεμάρα. Ασφυξία. Μετά το δίπλωμα, τις γλώσσες, τα μαθήματα, τις δουλειές – έπρεπε να φύγω.
Και μου λείπει εκείνο το σπίτι, μου λείπουν τα Εξάρχεια, μου λείπει η νύχτα του κέντρου τα καλοκαίρια. Μεγάλοι δρόμοι και στενά έρημα. Πιτσιρικάδες έξω από το Mo Better. Δήθεν τύποι στου Ψυρρή. Ο Αντρέας στην Αθηνάς, η Αρετή στο εξωτικό Κολωνάκι, ο Κώστας που έβαζε τη μηχανή στο πάρκιγκ κάτω από την πολυκατοικία. Κάποιος με KTM κάτω από το σπίτι πριν φύγω μετά από καφέ “να έρθεις στο Λονδίνο” είπα, “μακάρι αλλά δε νομίζω” είπε. Χαλάλι. Δεν κρατώ κακίες.
Στο Λόγο του Στρέφη με τα παιδιά με μπύρες και κάπως μου μύριζε χασίσι από κάπου αλλά δεν μπορούσα να εντοπίσω από πού. Κι ένα φεγγάρι κόκκινο. “Αίμα στο φεγγάρι” είπα και χαμογέλασε το αγόρι με τα κρυμμένα μάτια δίπλα μου.
Άκου τώρα. Σε όλα τα αεροδρόμια και σε όλους του σταθμούς των τρένων… ανακοινώσεις από τα μεγάφωνα, ταξίδια, βιβλία, μουσικές. Είναι καλά, είναι σωστά τα πράγματα.
Κάτι όμως με ενοχλεί όταν στις διακοπές στην Ελλάδα οδηγώ αργά τη νύχτα Βουλιαγμένης – Στήλες – Σύνταγμα – Χαριλάου Τρικούπη – Καλλιδρομίου – Ιπποκράτους – Αραχώβης – Πλατεία Εξαρχείων και επιστροφή. Κάτι με ενοχλεί περισσότερο αργά τη νύχτα στο Λυκαβητό. Μυρωδιές από συναυλίες που έχω πάει, ένα φιλί που μου έχουν δώσει εκεί.
.
.
.
Όταν αφήσω το Λονδίνο μπορεί να μου λείπει το ίδιο.
Ο Λόγος του Στρέφη. Aυτά τα λάθη της γλώσσας, είτε έχουν ψυχαναλυτική εξήγηση είτε όχι, είναι πάντα πολύ γοητευτικά.
old boy :-)
naftilos πολύ μου αρέσει που συμμετέχεις… αραιά και που αλλά με υπεραξία.
areti θυμάσαι ρε πως ΠΑΝΤΑ αλλά ΠΑΝΤΑ μας την πέφτουν τα Περιστέρια; Αξίζει post αυτό ε;
Σοφία, μου άρεσε πολύ το ποστ.
Και -τί περίεργο..- εγώ κι εγώ να θυμηθώ πολλά από την Καλλιδρομίου (και μάλιστα γωνία με Τρικούπη τι σύμπτωση..). Συνδέθηκε έντονα με μια μεγάλη περίοδο της ζωής μου και τώρα που μου την ξέθαψες σ’αφήνω να σκεφτώ, να ξαναθυμηθώ…
Walking down on memory lane… Κάπως μελαγχολικά και νοσταλγικά. Κι εμένα μου λείπει η Αραχώβης θεία, έχω όμως το φωτιστικό του δωματίου της και το σποτ του σαλονιού της! Έχω και την ξύλινη κρεμάστρα του τοίχου και την καφετιέρα της! Τα πήρα σε έναν άτυπο πλειστηριασμό! Έχω και ένα γαλάζιο μπλουζάκι που δεν φόρεσα ποτέ αλλά αρνούμαι να το πετάξω.
Κάπως έτσι σκέφτομαι κι εγώ για την Καισαριανή και τη λέω ακόμα σπίτι μου, κι ας είμαι τώρα στο (νομικά) δικό μου.
Αραχώβης-Palenque-Παραλία-Κίτσί-Καισαριάνή-Αίγινα-Γέρακας-Λονδίνο με Toyota Starlet και τα μυαλά στα κάγκελα!!!!
Σοφία το κείμενό σου είναι πολύ όμορφο.
Ευχαριστώ ρε Πιτσιρίκο…
Ωραιο κειμενο. Ξυπναει πολλες αναμνησεις. περασμενα αλλα οχι ξεχασμενα…Stand, Ρεζιν, AB…Decadence…
Τελικά είμαστε ό,τι θυμόμαστε όπως λέει και ο Χάρολντ Πίντερ. Συχνά και ο,τι θυμούνται οι άλλοι…
Λόφος του Στρέφη. Ξενοδοχείο «ΔΡΥΑΔΕΣ». Ο Μπραντ Πιτ να παίζει κιθάρα στα σκαλιά. Νεαρό μοντελάκι τότε. Μετά τον είδαμε στο «Θέλμα και Λουίζ» και είπαμε «ρε συ, ο πιτσιρικάς που πίναμε μπύρες». Το ψιλικατζίδικο Καλλιδρομίου και Ζωοδόχου Πηγής. Κάθε μέρα έβρισκες εκεί την Ελένη Ζαφειρίου. Πέθανε πέρσι. Η πιτσαρία του Μάϊνα. Τόνοι από λαζάνια με κιμά έχουν εγγράψει χιλιόμετρα στο πεπτικό μας σύστημα. Ο Λεωνίδας Κύρκος στη συνηθισμένη του βόλτα, έξω από το σπίτι του Χαριλάου Τρικούπη και Καλλιδρομίου, λίγο πριν από το «μπατσάδικο». Σπιτικές μαρμελάδες από τα δέντρα της Καλλιδρομίου. Ο Νίκος ο Κιάος να προσπαθεί να βρει που έχει παρκάρει με ένα ταψί αρνάκι και πατάτες. Το σχολείο μου που έγινε ταβέρνα. 36ο Δημοτικό Σχολείο Εξαρχείων, γνωστό και ως «Αμα Λάχει». Στην αυλή που, 6 χρονών, ερωτεύτηκα για πρώτη φορά. Στην ίδια αυλή μετά από τη μεγάλη διαδήλωση. Ο Φελέκης δίπλα. Παραδίπλα τα σκυλιά της γειτονιάς. Ο Μπαγασάκος. Μετά ο ΕΡΩΔΙΟΣ. Αργότερα ο ΕΝΟΙΚΟΣ του Βαγγέλη. Δημοσιογράφοι, ηθοποιοί, φρικιά, γατιά, σκυλιά και άλλες πουτάνες. Ολοι μαζί τρελή παρέα. Ο Ιβανούσκος μου. Δύο φορές την ημέρα επίσημη βόλτα για κατούρημα. Τις υπόλοιπες ώρες ελεύθερος στην Καλλιδρομίου. Μέλι και βασιλικός πολτός από τον «Μελά». Καθαρό μέλι, όχι σαν το σημερινό. Παίζαμε σαντούρι και μαντολίνο και λύρα. Ψώνια από το «σούπερ-μάρκετ» του Γρίβα. Τσουρέκια με σοκολάτα από τον Ασημακόπουλο. Το είδα χθες το βράδυ στην τηλεόραση. Εγινε πρόεδρος της ΓΕΣΕΒΕ. Ο Σταύρος Ξαρχάκος, ο γείτονας. Τον ειδοποιούσα πριν φύγω με το οτομπιάνκι για να βάλει το δικό του. Ένα μαύρο μίνι κούπερ. Εκανε και αυτός το ίδιο. Ο Πλάτωνας και η Λιλίτσα. Ο Μίκυς. Η Λιλή Ζωγράφου και η κόρη της, η Μαρίνα Χατζιδάκη στο μικρό βιβλιοπωλείο της Ζωοδόχου Πηγής λίγο πριν το μπαράκι του Βασίλη. Εκεί που ένα βράδυ τα πίναμε με ένα άλλο αμερικανάκι που μας ζητούσε δανεικά και μας έλεγε ότι είναι ανιψιός του Κόπολα. «Καλά, κι εγώ είμαι εγγονός του Τσε Γκεβάρα» του είχα πει. Μετά τον είδα –κι αυτόν- στο σινεμά. Νίκολας τον έλεγαν. Νίκολας Γκέιτς, Μου χρωστάει ένα χιλιάρικο. Με τους τόκους πόσα είναι; Σε ευρώ;
Ρε τι πάθαμε!
Κι έχω ακόμη να θυμηθώ… Το στόρμινγκ δεν σταματά. Μόνο τα δάχτυλα κουράστηκαν λίγο. 40 χρόνια θυμούνται. Δεν είναι λίγα…
Ααααααχχχχ!!! Τι καημός κι αυτός!!! Περιστέρια στη Βουλιαγμένης, περιστέρια και στην Πειραιώς!!! Αυτό καλή μου δεν αξίζει ποστ, αξίζει τη γενική κατακραυγή!!!
Τι μου ήρθε τώρα: Πώς το έλεγαν εκείνο το μαγαζί στη Βάρκιζα που ψάχναμε εκείνο το μικρό και ζουμερό και πληρώσαμε 300 χιλιάδες για να μπούμε και να μη μας αρέσει καθόλου;;;;;
εικόνες, μουσικές, νυχτερινές διαδρομές, τόσα και τόσα ξύπνησες με αυτό το κειμενάκι. έχω ήδη αρχίσει να βάζω τραγουδάκια που μου κρατούσαν συντροφιά στο λυκαβυττό. έχω περάσει ώρες και στιγμές σε μιά γωνιά εκεί, από όπου φαίνεται φωτισμένη η ακρόπολη. μόνο τη νύχτα μου φαινόταν ωραία η αθήνα από ψηλά.
μερικές διαδρομές έχει μάθει να τις κάνει μόνο του το αυτοκίνητο. αλήθεια, δεν είναι απόλαυση να οδηγάς στην αθήνα τη νύχτα; κάτι τέτοιες βόλτες είναι που μου λείπουν ώρες-ώρες και εύχομαι να λειτουργούσε το μαγικό χαλί.
Ότι θα σου λείψει το Λονδίνο, ούτε συζήτηση! Θα γράφεις το ίδιο κείμενο εδώ απλά θα αλλάξουν τα μέρη: Belsize Village, Hampstead Heath, etc… δεν ξέρω τα λημέρια σου εκεί…
Και θα γίνεις γρια πενηντάρα (σαν κι εμένα) κι ακόμα να σου φύγει η νοσταλγία! Γαμώτο!…
αχ τι μου θύμισες, τα πάρτι στον Λόφο του Στρέφη τα προλάβατε;;;;Ήταν must… Ό,τι πιο undeground, οξύμωρο αφού ήταν πάνω στον λόφο… και έπειτα η κάθοδος στη μαγική αυλή της πλατείας εξαρχείων, παρέα με όλους αυτούς τους περίεργους αλλόκοτους φίλους, παρέα με την άγρια ιστορία των εξαρχείων περιμέναμε το ξημέρωμα… ;)
ΥΣ δρυάδες ήταν το ξενοδοχείο που μένανε τα… μονδέλα ισχύει ακόμα κύριε Ναφτίλε;;; Ατάκα από το άμα λάχει «Αν θέλετε πατάτες τηγανητές να πάτε στα goody’s»…
Ρε Σοφία, γαμώτο.
Με το ποστ σου εκανες μερικά μέλη της ελληνικής κοινότητας του λαφμπορο να συγκινηθούν πολύ.
Και εμένα να την επιχειρήσω την επιστροφή στην ελλάδα.
Παρά τα σκατά που θα αντιμετωπίσω, και τη μαμα-πατριδα κάποτε.
Α ωστέ εσείς είστε οι σιωπηλοί αναγνώστες από το Loughborough… έλεγα κι εγώ, ποιος μας διαβάζει από εκείνο το εκπαιδευτικό ίδρυμα.
Μην ανησυχείς για τη μαμά πατρίδα, όλα περνάνε.
Πάντως πριν πάρεις την απόφαση την τελεσίδικη διάβασε και το “κατηγορώ” μου.
kallidromiou 18 … to ypogeio dipla sto typografeio
25 tetragonika….
to parapente pio pano kai to 5o likio….
afto itan…siginithika
Σήφης , Σίνα , Σόλωνος , Αστέρας Εξαρχείων , Νομική , Μασσαλίας , Διδότου , Νίτσης , Βαλτετσίου, Ασκληπιού , Στάθης , Ιπποκράτους , Άγιος Νικόλας , Καλυβιώτης , Ραζής , Μαυρομιχάλη , Παναθηναϊκός , Σαρρηγιάννης , Χριστιάννα , Πασοκ , Καπόλης , Χαρ. Τρικούπη , Τζίμης , Αραχώβης , Πάολα , Φωτεινή , 5ο Λύκειο , Λίζα , Γιάννης , Μπενάς , Αχ-Βαχ , Μάντζος , Στέκας , Τσούτσος , Ρίτα , Σωτηρίου , Βοξ , Λαζαρίδης , Σπανοβασίλης , Τάτσης , Πολυτεχνείο , Βέρδου , Παρασκευόπουλος …. πολλά χρόνια , Θεωρία, πράξη , μπιλιάρδα , Στρέφη , Κάβουρας , Τσαφ , Μαρονίτα , Νικόλας Άσημος , ο λούστρος ο παππούς στην πλατεία , ο Λώλος , ο Μαζαράκης , το καφενείο της πλατείας , οι μεταφορείς , ο Τόγιας , ο Χασούρας , ο Ντούλης στο περίπτερο ,18 τα χρόνια , ο Κινέζος , ο Φαντάρος , ο Λουλουδάς … στεναχωριέμαι γι’ αυτά τ’ αδέρφια μου που μαραζώνουν με την πρέζα .. πουτάνα πρέζα.
Στεναχωριέμαι για τον Στέκα , τον Ντούλη τους άλλους φίλους που φύγανε.
Στεναχωριέμαι σαν βλέπω τον Άσημο να σπρώχνει το καρότσι του στη βροχή.
Στενάχωρος σήμερα ο καιρός
βρέχει στην Θεσσαλονίκη και είμαι στον δρόμο.
ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΠΟΛΥ ΝΑ ΞΕΡΩ ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΕΙΣ ΟΛΑ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ …ΣΤΕΚΑΣ ΤΣΟΥΤΣΟΣ ΤΑΤΣΗΣ ΝΤΟΥΛΗΣ….
ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΚΑΠΟΤΕ ΟΡΕΞΗ ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΜΟΥ
Ναι, όλα καλά, αλλά τα Asterix ΠΩΣ τα έδωσες;
Πως μπόρεσες;
πρωτη μου φορα στο ημερολογιακι.ηλιθια!εβαλα τα κλαμματα διαβαζοντας για τα εξαρχεια.μου ηρθαν θυμισες!οπως σου ειπα ειμαι νεα με την τεχνολογια.αυτο το κειμενακι το παλευω κανενα τεταρτο.θα ξαναρθω ομως.σαν απειλη ακουγεται!μην ξεχνας τον σουμαν και την γυναικα του,ξερεις εσυ!!!
Μάγδα μουουουουου!
Δεν τον ξεχνάω τον Σούμαν έπεται έπεται!
Το ξέρω ότι μπορεί να είμαι λίγο άκυρη,αλλα καθώς έψαχνα στην τύχη σελίδες στο internet επείδη βαριόμουν πάτησα πέμπτο λύκειο μήπωw βγάλει τίποτα.Γιατί?γιατί εκεί πηγαίνω σχολείο τα τελευταία πεντε χρόνια.Και αυτη η χρονιά που έρχεται είναι η τελευταία μου εκεί.Κι εγώ μία 16χρονη εξαρχειοπούλα ειμαι που συγκινήθηκε πολύ διαβάζοντας γράμματα από ανθρώπους που αγαπησαν τα Εξάρχεια όσο τα αγαπά αυτή και οι τρελές παρές τιης που κρατάν ζωντανή την πλατεία μας τώρα.Ήθελα λοιπόν να σας ενημερώσω για κάποιες αλλάγές…
Καταρχάς,το 36 δημοτικό δεν έχει μετατραπέι στο γνωστό άμα λάχει (που το έχει και ο πατέρας ενός φίλου μου).Στο 36 δημοτικό πήγα κι εγώ για 6 χρόνια…Βρίσκεται ακόμη άθικτο και παραμυθένιο δίπλα στου Στρέφη.ίσως βέβαια να μεταφέρθηκε εκεί.Πάντως υπάρχει.
Το περιβόητο ξενοδοχείο στο οπόίο μένουν τα επίσης περιβόητα μοντέλα,πάνω στα σκαλάκια του Στρέφη υπάρχει ακόμη και ονομάζεται Santa Mary.
Το πέμπτο χωρίστηκε σε λύκειο και Γυμνάσιο. Για το γυμνάσιο χτίστηκε ένα νέο κτήριο δίπλα στο Βοξ αν έχετε ακουστα΄(το οποιο έχει εκτός από το κλασσικό πανέμορφο θερινό σινεμά είναι πλέον και lux βιβλιοπωλείο).Το Deψacance και to Mo better υπάρχουν επίσης και φιλοξενούν όλη την “πιτσιρικαρία”
Αυτό που θα θέλα να πω,είναι ότι σε αυτην την περιοχή,σε αυτή την πλατεία σ αυτά τα σχολεία,σε αυτά τα παγκάκια,γνώρισα παιδιά που με έχουν αλλάξει.Γνω΄ρισα μουσικές κπου με έκαναν να απογειωθώ.Γνώρισα το χωριό μέσα στο αχανές και απαίσιο κέντρο.Την ανθρωπιά την απλότητα μέσα στην τρέλα και τον σουρεαλισμό.Την αγάπη για τον δίπλα σου είτε είναι πρεζάκι,μετανάστης ή ότι άλλο/
Χρειαζόμαστε ανθρώπους που να αγαπούν τα Εξάρχεια και να τα στηρίζουν όπως μπορούν.Να κλείσουν τα στόματα όλών των χαφιέδων της τηλεόρασης που τα βιάζουν αδιάκοπα.Και ίσως τα στόματα να μην κλείσουν,τουλάχιστον όμως θα ξέρουμε εμείς που τα ζούμε τι είναι ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ!!!!!!!!!!!!!!!
Φρίτς, Δάμος, Αρχάκηδες, Πέμπτο παράρτημα στον Αγιο Νικόλα, το θηλέων Βαλτετσίου και Πρασσά, Παιδική Χαρά, Πευκάκια, Κίρκη, Αλέκος, Ειρήνη, Ουζάκια στο Τηνιακό στην Αλεξάνδρας, κοπάνα απο τη γυμναστική του Βουδούρη, 30 χρόνια Καναδά και αληθεινά τα δάκρυα.
Ευχαριστώ Σοφία & όλους
Να’σαι καλά
mendrin, kimas, Νίτσι, ελπίζω πάντα να είστε καλά, τι να πρωτοθυμηθούμε απο την πλατεία τα ατελειώτα βράδυα στον κάβουρα περιμένοντας να γελάσουμε με τον Φανουράκη ο οποίος ήθελε να μπεί στην στροφή απο το περίπτερο του Ντούλη με χίλια καβαλώντας το HONDA XL 350 ή τον χοντρό και πολλούς άλλους; Πέμπτο Αραχώβης, dada, σφήγκα, ιππόκαμπος, cartie…απίστευτο πως περάσαν όλα αυτά τόσο γρήγορα. Kima ελπίζω να θυμήθηκες μεγάλε..gabbi, φρίτς,Ελευθερία, Λίτσα απο πλατεία Θάσου, σου εύχομαι να εισαι καλά εκεί και να κρατάς τις ωραιότερες θύμησες..μη γυρίζεις το πράμα εδώ δεν έχει καμμία σχεσή με αυτό που θυμάσαι απο την γειτονιά μας.ΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΩΡΑΙΟΤΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ….ΣΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΛΥΤΕΡΗ γειτονιά δεν θέλουν δάκρυα μόνο χαμόγελα. Γαμώτο πάλι δεν θα μπορέσω να κοιμηθώ με όλα αυτά..α ρε φίλε Νίτσι τι μου έκανες βραδυάτικα, θα πάρω το ss να κάνω καμμία βολτά
Γιατι καθομαι και σε διαβαζω αφου το ξερω οτι στο τελος παλι θα με μαγεψεις και θα κολησω??? Μου λειπει η Αθηνα και οσα περιγραφεις, απο τη μουντη και ξενερωτη Βουδαπεστη, να ‘σαι καλα…
jolinar είμαι σίγουρη ότι η Βουδαπέστη έχει κι αυτή τα καλά της. Να’σαι καλά κι εσύ
Ωραίο κείμενο, όταν και εγώ θα φύγω απο τα εξάρχεια σε 1 χρόνο κάπως έτσι θα σκέφτομε τα γυμνασιακά και λυκειακά μου χρόνια και θα με ποιάνει μελαγχολία…….
Να’σαι καλά για την όμορφη περιγραφή σου της γειτονιάς όλων μας. 10 χρόνια στην Αμερική, και ακόμα ζω για την ώρα που περπατάω από το garaz της Καλλιδρομίου μέχρι στο σπίτι των γωνιών μου πάνω στην Εμμ.Μπενάκη, όποτε γυρνάω πίσω. Έχουν κάτι τα Εξάρχεια και ελπίζω να μείνει να το χαρούν και άλλοι. Γιατί από ό,τι φαίνεται σιγά σιγά γίνονται στέκι και μέρος διαμονής όλων των άλλων φυλών και χάνουν το ατόφιο χρώμα που είχαν. Δεν κάνω σχόλιο ρατσιστικό προς Θεού. Η κουλτούρα των Εξαρχείων, αυτό το κάτι που όλοι μας αγαπάμε είναι το θέμα… Πόσο θα ήθελα να γυρίσω σαν να μην έφυγα ποτέ, με ένα γύρισμα του ρολογιού…
Να’σται όλοι καλά!
Υπουργείο Εξωτερικών. Λογάριασαν χωρίς τον ξενοδόχο επίδοξοι Πρέσβεις εκ Προσωπικοτήτων, Πρέσβεις επί τιμή, γηραλέοι συνταξιούχοι Πρέσβεις τους οποίους επαναδιορίζει στο ΥΠΕΞ η Ντόρα Μπακογιάννη, σαν ένα είδος «χαρέμι», σύμφωνα με διατάξεις που υπήρχαν στον Οργανισμό του Υπουργείου Εξωτερικών και επαυξήθηκαν στο πολλαπλάσιο με το άσχετο νόμο 3712/2008. Στην ιστοσελίδα http://www.equal-rights-greece.com ετοιμάζεται η καταγγελία στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή (ταυτόχρονα σε Βρυξέλλες και Αθήνα, Λ. Βασιλίσσης Σοφίας) για μαζική παραβίαση εκ μέρους του Υπουργείου Εξωτερικών της κοινοτικής οδηγίας 2000/78/ΕΚ που απαγορεύει διακρίσεις λόγω ηλικίας κλπ στην απασχόληση και εργασία.
Σημειώνεται ότι το Υπουργείο Εξωτερικών, εν μέσω οικονομικής κρίσης, και ενώ κάνει μύριες όσες διακρίσεις στα όρια υποχρεωτικής εξόδου από την εργασία λόγω ορίου ηλικίας (για άλλους στο 60 έτος που τους έδιωξαν και αμέσως μετά κατάργησαν τη διάταξη, στους διπλωματικούς μέχρι το 65ο και σε άλλους στο 67ο), τώρα φέρνει από τα γηροκομεία υπέργηρους συνταξιούχους Πρέσβεις 80 χρονών, για να τους ταϊζει με χρυσά κουτάλια από τα λεφτά του ελληνικού λαού.
Στην καταγγελία, στην οποία τηρείται εχεμύθεια ως προς το όνομα του καταγγέλλοντος (αν ζητηθεί), αφού θα κυνηγηθεί από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή το κράτος που παραβιάζει το κοινοτικό δίκαιο και πέσει «καμπάνα» και παραπομπή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, θα χάσουν τον ύπνο τους οι επαναδιοριζόμενοι μετά τη συνταξιοδότησή τους Πρέσβεις. Έχουν δηλώσει συμμετοχή και υπάλληλοι τόσο του διπλωματικού κλάδου και λοιπών κλάδων του Υπουργείου Εξωτερικών και απλοί πολίτες που φυσικά και έχουν «έννομο συμφέρον» για να κάνουν την καταγγελία.
Για δηλώσεις συμμετοχής στην υπογραφή του εντύπου της καταγγελίας, δηλώστε στο
http://www.equal-rights-greece.com
Πολύ ωραίο το κείμενο! σπουδάζω 3 χρόνια και κάτι στη Ναυαρίνου και ομολογώ ότι ενώ ανυπομονώ να τελειώσω το Μάιο και να πιάσω δουλειά, αυτήν την περιοχή θα τη νοσταλγώ! Μ’ αρέσει τόσο μα τόσο πολύ, κι ας μην την έχω γνωρίσει όπως θα ήθελα… Ευελπιστώ ότι, έστω για λίγο, θα πάω να μείνω εκεί στην Αραχώβης, κοντά στον Άγιο Νικόλα, που τόσο μου αρέσει… ότι θα πηγαίνω για φαγητό στην Μπενάκη, θα κατηφορίζω τη Βαλτετσίου για καφέ, θα πηγαίνω στην Όστρια για τρίβιαλ με φίλους….
Αχχχ… καλοί οι ήρεμοι ρυθμοί της επαρχίας, όπου μένουν φίλοι και συγγενείς, αλλά το κέντρο έχει άλλη ομορφιά… μυστική…. Και μετά στη χαλάνε οι μ@@ς οι δημοσιογράφοι με το “άβατο των Εξαρχείων”. ΕΛΕΟΣ! τόσο ωραίες αναμνήσεις από τα Εξάρχεια και αυτοί να στη χαλάνε σε ένα λεπτό! Κι όχι τίποτα άλλο αλλά η ειρωνεία είναι ότι όλοι οι δικηγοροι – συμβολαιογράφοι έχουν εκεί τα γραφεία τους… Ναι μωρέ… το ξέχασα….καταναγκαστικά το κάνουν για να είναι κοντά στο ΔΣ… ποινή εκτείουν κι αυτοί…. …. ΑΧ!! είναι τόσο όμορφα στα Εξάρχεια….
1983 στα εξάρχεια , βγαίνοντας απο τα ηλεκτρονικά της βαλτετσίου παω να βρω κάνα γνωστό στο “τσαφ” , να φαμε κανα γιαρτουάκι από δίπλα στον πεζόδρομο και να ανέβουμε στο λόφο του Στρέφη. Να πάρω λίγο αέρα…πνίγομαι στα στενά των εξαρχείων…στριμωγμένος από τα βιβλία του λυκείου απο τη μια μεριά και τα Dovavixin -Dicovix από την άλλη, έτσι περνάω τα πέτρινα μου χρόνια.
2009 Περπατάω ξανά στα ίδια σοκάκια να βρω που κρύβονται οι αναμνήσεις . Τίποτε δεν είναι ίδιο…ουτε τα εξάρχεια , ούτε εγώ.
Απλά περαστικός απ το blog σου. Μου άρεσε πολύ το κείμενο σου, βρήκα περιγραφές συναισθημάτων που πίστευα πως έχω νιώσει μόνο εγώ. Χαχ… Αυτά τα καλοκαίρια στο κέντρο της πόλης, υπέροχα. Εξάρχεια, Θησείο, Μοναστηράκι, Πλάκα. Υπέροχα. Πατάω γερά μόλις στα 20 αλλά ήδη με παίρνει η κατηφόρα και μάλλον πρέπει να το πάρω απόφαση, πως μερικά πράγματα φεύγουν για πάντα. Να 'σαι καλά για όσα μου θύμησες με το ποστ σου. =)
Απλά περαστικός απ το blog σου. Μου άρεσε πολύ το κείμενο σου, βρήκα περιγραφές συναισθημάτων που πίστευα πως έχω νιώσει μόνο εγώ. Χαχ… Αυτά τα καλοκαίρια στο κέντρο της πόλης, υπέροχα. Εξάρχεια, Θησείο, Μοναστηράκι, Πλάκα. Υπέροχα. Πατάω γερά μόλις στα 20 αλλά ήδη με παίρνει η κατηφόρα και μάλλον πρέπει να το πάρω απόφαση, πως μερικά πράγματα φεύγουν για πάντα. Να 'σαι καλά για όσα μου θύμησες με το ποστ σου. =)
Καλά..Εξάρχεια..Λονδίνο..Με πήγες πολύ πίσω και όποτε διαβάζω το κείμενο σου με πιάνει η καρδιά μου..Πώς πέρνανε τα χρόνια..που χαθήκαμε όλοι. Μπράβο.Γράφεις πολύ παραστατικά.
Πέμπτο Λύκειο, Βαλτετσίου, Μαυρομιχάλη, κέντρο. Απογεύματα του χειμώνα, της άνοιξης. Βράδυ στους δρόμους της Αθήνας – χωρίς φόβο τότε. Εφηβεία και δεκαετία '90.
Έφυγα, αλλά ακόμα υπάρχει μέσα μου εκείνη η αίσθηση.
Από Ισπανία, χαιρετισμούς.
γεια να παει καλα η μερα μωρο μου!
στα εξάρχεια το πρώτο μου πήδημα.
κοίταξε να δείς, πάντα ήθελα να εκφράσω εμπειρίες από Εξάρχεια (πρόσεξε δεν λέω αναμνήσεις γιατί αυτό υπονοεί μεγάλο χρονικό διάστημα και πέρασμα σε άλλο επίπεδο ζωής που δεν συμφέρει) και σερφάροντας τυχάρπαστα έπεσα εδώ. το κειμενό σου προκαλεί για κάτι τέτοιο.
θα σε πάω πίσω το 1994. Οδός μαυρομιχάλη, συμφοιτήτρια από Πρέβεζα (αυτή πρωτοετής, εγώ δευτεροετής) συζεί εκεί με κάποια άφαντη. η πολυκατοικία εποχής χούντας. θυμάμαι χαρακτηριστικά το κίτρινο φώς που έμπαινε στο δωμάτιο από τις λάμπες του δρόμου σε οριζόντιες δέσμες (μέσα από εκείνα τα μισόκλειστα παλιά παραθυρόφιλα με τον υμάντα) και έπεφτε στον απέναντι τοίχο. Η τύπισα περιφερόταν γυμνή στο παλιό ξύλινο πάτωμα και οι δέσμες την σάρωναν. φίλμ νουάρ. σέρβιρε Β52 ήταν της μόδας τότε. όμορφη και πρασινομάτα, το στήθος ήταν πεσμένο και τσαλακωμένο, πότε πρόλαβε στα 19 της.ίσως τα πολλά χέρια, αλλά έκανε το ψυχικό. έκτοτε αγνοείται. μετά από δέκα χρόνια την είδα να κατηφορίζει την Σόλωνος μόνη της και συνοφρυομένη, εγώ γύρισα, αυτή όχι.
το 1992-1994 Οκτάνα. Εκείνο το μικρό ροκ μπαρ στον πεζόδρομο που δεν θυμάμαι το όνομα. πήγαινα εκεί με τον φίλο μου τον Ανδριανό για να πετύχουμε εκείνη την ψηλή ξανθιά με τα ράστα, να ακούσουμε clawfinger και να κανπίσουμε prince.
μετά ήρθε το mo better.
κάποιες στιγμές περαστικός από εκείνο το ξενοδοχείο με τα μοντέλα για να αφήνω λουλούδια σε μια αμερικάνα.
το 84-87 για να αγοράζω παιχνίδια για το commodore 64 στην Στουρνάρη.
το 96 στην γερμανική εστία ,σχολή τι είναι αυτό επί της Σίνα (και Διδώτου) στο ρετιρέ, με την γερμανίδα με τα ψηλά λεπτά πόδια.
για πολλά χρόνια οι δραστηριότητες με έστειλαν στην νότια Αθήνα. τα προβλήματα πολλά, οι συμβιβασμοί μεγάλωσαν, πήγαμε στον άλλο κόσμο και ήρθαμε. το κάρμα όμως επιμένει. το 2012 με στέλνει στην Μπουμπουλίνας σε μια τύπισα που την λένε Λουκία και κάνει καλό τελάρωμα. με στέλνει ένα βράδυ στο φλοράλ στο κατόπι μιας τύπισας που κάνει τα PR. και το 2013 με στέλνει στην Αραχώβης για δουλειά.
ιδιοσυγκρασιακά δεν ανοίκω, οι εμπειρίες όμως συμβαίνουν ΕΚΕΙ. τα εξάρχεια έχουν τον μύθο και την ατμόσφαιρα. τις χειρότερες και τις καλύτερες γκόμενες. ποιος θα το περίμενε ε;
29 λυκειο,5 λυκειο,λοφος του στρεφη ατελειωτες ωρες μπασκετ τα καλοκαιρια,προπονησεις στον αστερα 7 η ωρα πρωινη,τατσης,τσιτροπουλος,μαζαρακης,θοδωρης,ρωμανος,σκαλτσας,καραμαλεγκος,λυκουρας,σκανδαλης,ζωιδης,κοκκινης,δημητριου,τομασεν,αγωνες του αστερα στο παιδικο πρωταθλημα κ οι ηττες απο 40 ποντους κ πανω!οταν χαναμε κατω απο 20 μας πηγαινε ο θοδωρας για παγωτο στη χαρα!πρωτοι ερωτες,αλητειες στην πλατεια,μηχανακια,σεμπα,μιμης,αρης!ανδριτσακης με το τρελο του σπιτι στο λοφο κ τις απιστευτες βραδιες ξεσαλωματος κ γελιου μεχρι δακρυων στην ταρατσα,καποιοι εδιναν ρεσιταλ!αραγε πως να ειναι τωρα?μυξας,βουλα,θανουλης,βεατρικη,ελενα!τεμπο,καλλδρομιο,καρτιε,ιντριγκα,mo better μπουγελο παρτυ στο κλεισιμο σεζον,underground,τζιμακος,καραγιαννακου αγγλικα,mr ali,τζαμπατζιδικη παρακολουθηση ταινιες απο την ταρατσα της μπλε πολυκατοικιας,μεθωνης,γιαννης καλικαντζαρος κ λουσυ,νεμπαρης,δημητριαδης,ροδοπουλος,κατερινα,μαρια,ελενα,αντωνια,ρεζιν,τασος,μαυρο προβατο,φοιτητικο,μητροπανος,ροδον,τρυπες συναυλια,αν club,αποκλεισμενη στουρναρη απο ματαδες 3ημερο 17 νοεμβρη,δακρυγονα,6 δεκεμβρη,αλεξης,εξεγερση,ηλιας,γιανναρης,θεος,εννιας,λεωνιδακος,καββουρας σουβλακια,μιρελα,βαγγελης,αλεξανδρα,εφη,αγραφα!!!!!!!ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ!
Σοφια, καλησπέρα! Εχω ζήσει και εγω τις φάσεις που περιγραφεις τοσο όμορφα. Έψαχνα να βρω αναφορές στα bars των eighties σε Εξαρχεια και Κολωνάκι και έπεσα πάνω στο blog σου.
Μπορείς να μου θυμισεις, που βρισκόταν ο Ιππόκαμπος; Ή μήπως εννοείς Ιπποπόταμος;
Εντελώς τυχαία, επίσης, ζω πλεον στο Λονδίνο!
Cheers!
ΑΧ ΤΙ ΜΟΥ ΘΥΜΗΣΕΣ ΤΩΡΑ..ΟΛΗ ΜΟΥ Η ΕΦΗΒΕΙΑ ΣΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ.ΚΑΤΕΒΑΙΝΑ ΑΠΟ Ν ΙΩΝΙΑ ΜΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΟΛΛΗΤΟΥΣ ΠΙΝΟΝΤΑΣ ΜΠΥΡΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΕΡΙΠΤΕΡΑ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΠΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣΕ ΓΥΡΩ ΣΤΙΣ 2 ΩΡΕΣ. ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΣΤΟ IRIS BAR ΠΟΥ ΑΚΟΥΓΑΜΕ ΤΙΣ ΚΑΛΛΥΤΕΡΕΣ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ DJ ΝΕΣΤΟΡΑ. ΑΤΕΛΕΙΩΤΕΣ ΚΡΕΠΑΛΕΣ ΠΟΥ ΚΑΤΕΛΗΓΑΝ ΣΤΗΝ ΟΚΤΑΝΑ Η ΣΤΟ ELEPHANT. ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΠΗΓΑΙΝΑΜΕ ΣΤΙΣ ΣΥΧΝΟΤΗΤΕΣ Η ΑΓΟΡΑΖΑΜΕ ΒΟΤΚΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΓΑΖΑΚΙ ΤΟΥ ΕΒΡΑΙΟΥ ΚΑΙ ΑΡΑΖΑΜΕ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΕΡΝΑΜΕ ΤΗΝ ΑΝΗΦΟΡΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΡΤΥ ΣΤΟΥ ΣΤΡΕΦΗ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ”ΣΧΕΤΙΚΑ” ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΤΗΣ ΜΟΔΑΣ ΤΟΤΕ. ΕΥΤΥΧΩΣ ΕΠΙΒΙΩΣΑΜΕ ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΓΙΑΤΙ ΗΤΑΝ ΖΟΡΙΚΗ ΕΠΟΧΗ ΚΑΙ ΕΠΕΦΤΕ ΚΑΙ ΑΡΚΕΤΟ ΞΥΛΟ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΟΥΣ ΤΣΑΜΠΟΥΚΑΔΕΣ. ΤΙ ΩΡΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ. ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΣΟΦΑΚΙ ΠΟΥ ΜΟΥ ΤΑ ΞΑΝΑΘΥΜΗΣΕΣ ΚΑΙ ΣΙΓΟΥΡΑ ΘΑ ΕΙΧΑΜΕ ΣΥΝΑΝΤΗΘΕΙ ΚΑΠΟΥ ΣΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΜΕΡΗ
[…] στον Ελεύθερο Τύπο. Πού να το φανταστώ όταν έγραφα το Άκου τώρα: Εξάρχεια ότι η ευγενεστάτη Χριστίνα Βασιλάκη της εφημερίδας […]