Σκηνή έπους που έπεται.
—————————–
Είσαι τώρα καινούριος υπάλληλος, σε έχουν προσλάβει με την παραδοσιακή τρίμηνη ή τετράμηνη ή εξάμηνη πρώτη σύμβαση. Εμφανίζεται μέσα στον πρώτο καιρό και ο Αποπάνως και σε ρωτά μπα και θες να πας 4ωρο γιατί ψάχνουν ποιος γουστάρει part time. Δε βγαίνεις μάνα μου με τα μισά όμως και λες τσου ευχαριστώ.
Κάποια στιγμή λήγει η σύμβαση, πλακώνει ο Αποπάνως μαζί με τον ΤμήμαΠροσωπικού και σου λένε “Διαμαντή δυστυχώς δε θα σου ανανεώσουμε τη σύμβαση. Σου είπαμε για 4ωρο και μας αρνήθηκες δυο φορές” Και παύεσαι.
Κι έτσι όπως περπατάς προς το αυτοκίνητο σου, που ακόμα χρωστάς του κόσμου τις δόσεις σκέφτεσαι: Τί σημαίνει “μας αρνήθηκες δύο φορές”; Έχει η εταιρεία εγωισμό; Τα ζυγιάζει η εταιρεία και λέει “αυτός με πλήγωσε, δεν τον θέλω τον κακιασμένο”;Και τί είναι η εταιρεία, η γκόμενα μου; Της αρνήθηκα να πάμε σινεμά δυο φορές και τώρα δε με παίρνει μαζί της για τιμωρία;
” Έχει η εταιρεία εγωισμό;”
Περίπου ναι. Μπορεί η συγκεκριμένη περίπτωση να είναι μια απλή ιδιοτροπία του προϊσταμενου που δεν ανέχεται υπάλληλους που φέρνουν αντιρρήσεις (όποιες και να είναι αυτές). Υπάρχουν όμως κάποιες εταιρίες που συνειδητά “φιλτράρουν” τους υπαλλήλους που δεν είναι διατεθειμένοι να υπακούσουν πλήρως και να προσαρμοστούν στις όποιες απαιτήσεις τους. Υπάρχει ακόμη και η περίπτωση η άρνηση η η ανυπακοή να χρησιμοποιηθεί σαν δικαιολογία για να φύγει ο υπάλληλος ενώ τον διώχνουν για άλλους λόγους.
μου θυμίζει το the Corporation, ένα καναδικό ντοκυμαντέρ που προβαλλόταν στους σινεμάδες εδώ. Προσέγγιζαν την σύγχρονη εταιρία από την άποψη της ψυχικής υγείας της. Ίσως υπάρχει ψωμί και σε μια πιο γενική ψυχολογία της εταιρίας, να δούμε πώς τα πάει στα Big Five στοιχεία της προσωπικότητας :-)
(φαντάσου να λέμε “δουλεύω σε μια έξω-καρδιά εταιρία, η εταιρία μου έχει τις μαύρες της σήμερα :-) )
Απλά, εκτός από τις γυναίκες-καριόλες, υπάρχουν και οι εταιρείες-καριόλες, που σ’ έχουν διαρκώς στο φτύσιμο, αλλά σου κάνουν τα γλυκά μάτια όποτε χρειάζονται κάποιον για χώσιμο’ αν τους κάνεις όμως καμιά “λαδιά” (κατά την κρίση του εκάστοτε μάνατζερ, που μπορεί να σηκώθηκε στραβά από το κρεβάτι), στο φυλάνε μανιάτικο. Συχνό φαινόμενο στην ελληνική αγορά πληροφορικής.
Λες και δε μας φτάνανε τα προβλήματα με τους ανθρώπους, θα πρέπει να προσωποποιούμε και τις εταιρείες :-P
η απάντηση είναι, ναι.
πρόκειται για αριστούργημα σύγχρονης διοίκησης επιχειρήσεων.
η εταιρεία ως γκόμενα, βέβαια, είναι ιδιόρρυθμη γκόμενα, αφού είναι η μόνη που εμφανίζεται ευτυχισμένη όταν της λες «αγάπη μου, θα αργήσω γιατί έχω να κάτσω λίγο ακόμα στο γραφείο».
επίσης, δεν αρκεί να της είσαι πιστός και να μη μιλάς σε άλλες (αναζητώντας, για παράδειγμα, δουλειά σε ανταγωνιστή) αλλά θέλει και να ακούει τη διαρκή επιβεβαίωση πως είσαι μαζί της, της δίνεις το χρόνο και της ζωή σου, επειδή την αγαπάς και τη λατρεύεις όσο τίποτα άλλο στον κόσμο, ότι υπάρχεις για αυτήν.
μου θυμίζει άλλη γνωστή εταιρεία, που ζητούσε προτάσεις για κάποιες παραγωγές, και μεταξύ άλλων αυτό που ζητούσε πάνω από όλα ήταν να δει τον ενθουσιασμό και το πάθος του προτείνοντος για την ιδέα του.
γιατί, μωρέ; το ενδιαφέρον για να κάνεις μια καλή δουλειά δεν αρκεί; πρέπει να δείξω ότι κυκλοφορώ έγκαυλος με τη φαντασίωση ότι θα εξυπηρετήσω και θα υπηρετήσω τα συμφέροντα σου; (η απάντηση, και πάλι, ναι).
κι ύστερα αναρωτιώνται, οι κουφάλες, γιατί κάποιοι «ψάχνονται»…
καλή τύχη στο διαμαντή, σοφία
Aν η εταιρεία είναι σα την γκόμενα σου, θα κυκλοφορούσα με… τσίγκινο.
Ποτέ δεν ξέρεις πότε… θα στη φορέσει…