Αν μένετε μακριά από τη μανούλα (ή ακόμα χειρότερα σε άλλη χώρα) ξέρετε ότι το παρακάτω είναι η πάσα αλήθεια (άλλωστε πότε με θυμάσαι να υπερβάλλω;)
Καλείς τη μανούλα και της λες “Μάνα, έρχομαι.”
Μπορεί ας πούμε να πρόκειται για κοσμοϊστορικό γεγονός που φέρνει πάνω κάτω το σύμπαν σου και από αυτό μπορεί να εξαρτηθούν τα μύρια όσα.
Να είσαι σε κρίσιμη καμπή.
Να έχει πέσει καταστροφή (και με την καλή έννοια)
Παντρεύεσαι, χωρίζεις, το παιδί είναι άρρωστο, είσαι έγκυος, θα κάνεις δίδυμα.
Γίνεται της μουρλής, υπάρχει θέμα, πρέπει να τα πεις, είσαι ή πολύ καλά ή πολύ χάλια, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΓΙΑΤΡΕΙΑ.
Η μανούλα ψυχραιμότατη, διότι ξέρει και τις ΣΩΣΤΕΣ προτεραιότητες, παρακάμπτει όλα τα υπόλοιπα και η πρώτη ερώτηση που σου κάνει είναι:
“Τί φαί να σου κάνω;”
Μανούλες.
Rock and Roll λέμε.
Και άμα τυχόν είσαι και από Θεσσαλονίκη….! Θα σου πει για την ακρίβεια… “Τι φαΐ θες να σε κάνω;;;” :)
Έλα κάτσε έχω και καλύτερο σενάριο: “Ντο φαί να εφτάω” (για να δείχνουμε και την καταγωγή μας)
Έτσι..! έτσι….. τεμέτερον…!
Και ερχεται η μέρα που πραγματώνεται το “μάνα ερχομαι”.
Ξυπνάς από το μαύρο χάραμα, φτιάχνεις βαλίτσα, πας δουλειά, σχολάς, κάνεις μια ώρα δρόμο να πας στο αεροδρόμιο, όση ωρα διαρκει η πτήση, μετά παίρνεις μετρό και τα σχετικά, κι επιτέλους φτάνεις! Χτυπάς κουδούνι γιατι ποιος ψάχνει κλειδιά τώρα, ανεβαίνεις σπίτι, σε παίρνουν αγκαλιά και σου λένε “πλύνε τα χέρια σου να φας”!
Δηλαδή, εχουν να σε δουν κανά 3μηνο και η ολοκλήρωση ερχεται στο “πλύνε τα χέρια σου να φας”. (Εμένα ο πατέρας με κυνηγάει από πίσω μέχρι να πλύνω τα χέρια μου και μου περιγράφει με πάσα λεπτομέρεια το περιεχόμενο του ψυγείου)
Hahaha true story!
Σε ό,τι πρόβλημα κι αν αντιμετωπίζω η απάντηση της μαμάς μου:
“Να τρως.”
:)))
Στις 21 Ιουνίου του 2010 έγραφες (για αν ίσχυε η λάθος ημερομηνία γέννησης της Μποφίλιου που έλεγε η wikipedia):
ενώ η αλήθεια είναι ότι θα σου έδινε απλά μία εύλογη ποσότητα υλικού.
το ότι η δική μου οικογένεια ξεχνάει το πότε έρχομαι και αφήνει τα κλειδιά στην πόρτα και 3 η ώρα τ’αξημέρωτα δεν μπορώ να μπω στο σπίτι και βαράω κουδούνια (που δεν τ’ακούνε γιατί είναι κουφάλογα), παίρνω κινητά (που τα κλείνουν γιατί “ποιος θα πάρει τέτοια ώρα”) και πετάω πέτρες στα παράθυρα, πώς να το εκλάβω;
Ετσι, μα ακριβώς ΕΤΣΙ!! Να φτανω με το ΚΤΕΛ Αθηνα τα χαραματα, και με ενα στομαχι σκατα να απαιτει να φαω γιατι “παλι σα τον Αγιο-Ονουφριο είσαι, χασκει ο κωλος σου να βγει η ψυχη σου”!!! Αλλά, εντάξει, θα πώ την αλήθεια, δε με χαλάει καθόοολου ολο αυτό, κυρίως όταν το μενού περιλαμβάνει ζεστή κοτοσουπίτσα να στρώσει το στομάχι και τραγανή κοτόπιτα!!