Η μέρα που παραλίγο να παντρευτώ στο Πακιστάν

Σήμερα θα σας πω για τη φορά που παραλίγο να πω ναι σε γάμο. Στο Πακιστάν. True story.

Το Λονδίνο που λες είναι από τις πόλεις που μπορείς να ζήσεις καταπληκτικές καταστάσεις με ανθρώπους από χώρες και κουλτούρες από όλο τον κόσμο. Σε μία τέτοια κατάσταση που λέτε κόντεψα να πάθω τη ζημιά.

Με καλέσανε – αγνό και άβγαλτο κορίτσι ήμανε τότε, κάπου στο έτος 2003 νομίζω έγινε αυτό – να πάω σε ένα mehndi. Ήντα ‘ναι αυτό, θα μου πεις. Αν έπρεπε να βρω αντίστοιχο Ελληνικό είναι το κρεβάτι πριν το γάμο αλλά χωρίς την αθλιότητα του να βάζεις ένα μωρό στο στρώμα μπας και γεννοβολήσει γρήγορα η νύφη.

Το Mehndi λοιπόν είναι η τελετή της χένας – αλλά τελετή είναι μάλλον πολύ σοβαρό, πλέον είναι περισσότερο πάρτι. Στις πιο παραδοσιακές οικογένειες, άλλο το Mehndi του γαμπρού κι άλλο της νύφης. Πιθανό ο γαμπρός να μην κάνει καθόλου αλλά η νύφη θα κάνει σίγουρα. Το όλο κλου της βραδιάς είναι ότι στολίζουνε με χένα τα χέρια και τα πόδια της νύφης. Και της πεθεράς. Και το ένα κορίτσι το άλλο. Και πάει λέγοντας. Αν είναι και άντρες εκεί τότε οι άντρες και οι γυναίκες τραγουδάνε περιπαικτικά άσματα (πώς λέμε το “κι ο κλήρος πέφτει στ’αγόρια που εβρωμούσανε πολύ – ή – κι ο κλήρος πέφτει στα κορίτσια που όλο κλάνανε πολύ” – κάπως έτσι). Αν είναι μόνο γυναίκες τότε τραγουδάνε και χορεύουν μόνες τους. Το όλο θέμα είναι ουσιαστικά μια γιορτή πριν από το γάμο.

Σε ένα τέτοιο ήμουν λοιπόν κι εγώ καλεσμένη. Η οικογένεια ήταν από το Πακιστάν και μουσουλμάνοι. Το ζευγάρι ήταν πιο παραδοσιακό οπότε το Mehndi ήταν μόνο για γυναίκες και η νύφη είχε καλυμένο το πρόσωπο της. Όχι πως ήταν απαραίτητο. Οι αδελφές της ας πούμε δε φορούσαν μαντίλα.

Η φίλη, υποψιασμένη ότι η άσχετη θα εμφανιστεί ξεμπράτσωτη με πήρε τηλέφωνο

– Τί θα φορέσεις;
– Μακρύ φαρδύ φόρεμα
– Θα φαίνονται οι ώμοι σου;
– Δεν κάνει;
– Καλά, έλα και θα δούμε

Αριβάροντας με χώσανε σε ένα δωμάτιο όπου 6 κοριτσούδες αναλάβαν να με ντύσουν με Salwar Kameez και ξεκαρδίζονταν όταν εγω ρωτούσα “πού πάει αυτό το μαντίλι ρε παιδιά;”. Αφήσαμε τα μαλλιά μου λιτά, μου δώσαν και τρεις χιλιάδες βραχιόλια, μου κρεμάσαν και κάτι χρυσά σκουλαρίκια στα αυτιά, σαν βαρίδια των τριών κιλών. Επίσης να σημειώσω εδώ πως η Salwar Kameez δεν είναι ξέρω γω καραγκούνα. Δε φοριέται όταν πάει ο σύλλογος να χορέψει τσάμικο. Φοριέται πολύ συχνά και ως καθημερινό και ως καλό ένδυμα από γυναίκες από το Πακιστάν (νομίζω και από το Μπαγκλαντές)

Να μη στα πολυλογώ γνώρισα και το γαμπρό που ήταν με παντούφλα στον κήπο και διάβαζε γιατί ήταν πιο συντηριτικός και δεν ήθελε να το κάνει μεγάλο θέμα το γάμο. Οπότε έκατσε στην απέξω και μαζευτήκαμε μανάδες, θείες και κοριτσούδες να φάμε, να τραγουδήσουμε και να χορέψουμε.

Γύρω γύρω στους καναπέδες κάθοντας οι θείες κι εμείς οι παρθένες (γκουχ) στο πάτωμα ξυπόλητες.

Ιδέα δεν έχω τί τραγουδούσαμε, ας είναι καλά η φίλη που είχε τυπωμένα τα τραγούδια σε λατινικούς χαρακτήρες και τραγουδούσα στα Hindi και στα Urdu χωρίς να έχω ιδέα. Μπορεί να ήταν και το Ένα Μικρό Καράβι αλλά τελικά μου αποκαλύψανε ότι ήταν γαμήλια τραγούδια και μερικά πιο σουξεδιάρικα από το Bollywood. Από εκείνο τον καιρό και μετά κόλλησα με το Bollywood πιο πολύ.

Ας κάνω μια παρένθεση εδώ. Στο Λονδίνο πολύ συχνά με ρωτάνε αν είμαι από το Πακιστάν. Κάτι στις γωνίες, στο σκούρο μαλλί ή στο χρώμα του δέρματος φαντάζομαι. Και για Πακιστανή είμαι σχετικά άσπρη – πράγμα που έχει ΤΡΕΛΟ ΣΟΥΞΕ εκεί! Έχω φίλο που την αδελφή του την κλέψανε κανονικά με όπλα γιατί πέρα που ήταν πολύ όμορφη ήταν και πολύ άσπρη και μετρούσε πολύ ως νύφη.

‘Οπως καταλαβαίνετε λοιπόν με την παραδοσιακή φορεσιά, με το σκούρο μαλλί, με το δέρμα φρέσκο από ηλιοθεραπείες στην Ελλάδα και με μεγάλο ενθουσιασμό για τα τραγούδια με πήρανε κι οι θείες για δική τους και μου πιάσαν την κουβέντα. Μισά urdu μισά αγγλικά, κάτι μου λέγανε, τα μισά καταλάβαινα, κούναγα και το κεφάλι μη μας πάρουνε για άξεστους και χαμογελούσα παρθενικά.

Επιστρέφοντας η φίλη μου κάθησε δίπλα μου και ξεσκαρτάριζε τις φωτοτυπίες για να πούμε κανα τραγούδι ενώ μία άλλη κοριτσούδα έκανε ένα χορευτικό προς τιμήν της νύφης, κάτι άλλες θείες κακάριζαν, η νύφη είχε βγάλει τη μπέμπελη κάτω από το πέπλο και οι αδερφές της είχαν σκάσει από περηφάνεια. Ακούγοντας με μισό αυτί η φίλη μου τί μου έλεγε η θεία με παίρνει το μάτι της ότι γνέφω ναι, δήθεν μου κατάλαβα χαμογελαστή και μου ψιθυρίζει:

– Έχει γιο της παντρειάς, μήπως να της αποκαλύπταμε ότι είσαι Ελληνίδα; Γιατί σε βλέπω παντρεμένη, μόνο πιο χωράφι στο χωριό στο Πακιστάν έχουν δεν σου έχει πει.

Σοβαρεύτηκα όπως καταλαβαίνεις σε χρόνο dt.