Δεν ξέρω ποιος είσαι “εσύ” – θέλω να σκέφτομαι ότι είσαι “ο άλλος” – κάποιος έξω από εμένα που δεν τον ξέρω.
Δυστυχώς σε ξέρω.
Είσαι αυτός που σηκώνει το δάχτυλο και κατηγορεί – πότε τον μετανάστη (που τον έκανες λαθρομετανάστη) και πότε τον νοικοκύρη (που τον έκανες νοικοκυραίο).
Και δε βλέπεις πώς το μίσος και το θράσος δεν είναι προνόμιο μόνο όσων λένε τον μετανάστη λαθρομετανάστη αλλά και όσων λένε τον νοικοκύρη νοικοκυραίο.
Δυστυχώς καραγκιοζάκο, σε ξέρω.
Σε έχω δει στα αμφιθέατρα, στις παρέες, στα ταξίδια και στους δρόμους.
Εσύ ο άσπιλος.
Εσύ ο επαναστάτης.
Εσύ ο ιδεαλιστής.
Δήθεν μου τάχα μου όλα αυτά.
Και εκεί που πατάς και επιπλέεις είναι δυστυχώς στην αξιοπρέπεια των άλλων.
Εγώ που λες καραγκιοζάκο έχω γλώσσα. Η Ελληνική είναι η μητρική μου, με αυτή έμαθα να κρίνω, να αγαπάω, να αναγνωρίζω αξίες και ηθική.
Ε, κι αυτή δεν θα μου την πάρεις εσύ.
Βαθυστόχαστο