Ένα από τα πολύ καλά του Λονδίνου (για μένα δηλαδής) είναι ότι μπορείς το Σάββατο να πας Chelsea και να κάτσες με τον καφέ στο χέρι να χαζεύεις τις αυτοκινητάρες και τους πλούσιους (που είναι καλό people watching, όπως και να το κάνεις) και την Κυριακή να πας στο Hackney να χωθείς στα στούντιο των καλλιτεχνών και να χαζέψεις το καλλιτεχνικοπλήθος (που κι αυτό είναι καλό people watching). Όλα πια τα έχει αυτή η πόλη.
Το Hackney που λες είναι μια περιοχή που δέκα χρόνια πριν δεν πέρναγες. Με τις συγγνώμες μου στους ανθρώπους που ζουν εκεί, και εγώ αγαπάω Hackney, αλλά μια φήμη κάκιστη την είχε. Να τα λέμε. Τα τελευταία χρόνια το Hackney έχει γίνει πολύ in και hip – γεγονός που το αποδίδω στο ότι οι ταλαίπωροι οι καλλιτέχνες γίναν priced out από την περιοχή γύρω από τη Brick Lane και πήγαν πιο Ανατολικά. (Το αποτέλεσμα είναι ότι και το Hackney τώρα έχει γίνει trendy οπότε όπου να ‘ναι πάλι θα μετακομίσουν και θα τρέχουμε κάπου αλλού σε μερικά χρόνια για να τους βρούμε). Υπεραπλουστεύω. Είναι και το Olympic Park δίπλα αλλά τεσπα.
Να μη στα πολυλογώ, στο Hackney Wick έχουν δημιουργηθεί πάρα πολύ όμορφα πράγματα, πολλά studios, πολλά installations, art projects, γενικά γίνεται της τρελής. Έχουν λοιπόν ένα φεστιβάλ, το Hackney WickED (το πιανς;) – φέτος στον 6ο του χρόνο. Η ιδέα είναι ότι γίνονται πολλές εκθέσεις, αγορές, συναυλίες, δρώμενα και διάφορα άλλα σε ένα μεγάλο πάρτι της περιοχής.
Το καλύτερο είναι ότι οι καλλιτέχνες ανοίγουν τα στούντιο τους. Εκεί που περπατάς δηλαδή υπάρχει ένα χαρτόνι που με μαρκαδοράκι λέει το όνομα κάποιου, τον αριθμό του στούντιο και σε ποιον όροφο είναι. Μπαίνεις εσύ μέσα, βρίσκεις το διαμέρισμα και τσουπ είσαι στο στούντιο του καλλιτέχνη. Βλέπεις και το κρεβάτι του. Και το άπλυτο το πιάτο. Και τον καλλιτέχνη με παντοφλίτσα. Και μικρά σημειώματα κολλημένα στην πόρτα του ψυγείου – ειδικά αν το στούντιο το μοιράζονται. Παράδειγμα: “Παιδιά, πληρώστε τους λογαριασμούς σας”. Ή “θα καθαρίσει κανείς την κουζίνα ρε, πάλι εγώ καθάρισα σήμερα” και άλλα τέτοια όμορφα.
Αν δεν είσαι του scene, σαφώς δεν είσαι και πολύ σίγουρος με το τί συμβαίνει και ποιος είναι ποιος. Πας έτσι χαλαρά, όπου δεις πινακίδα μπαίνεις. Βρίσκεις ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΑ πράγματα πίσω από μία πόρτα σε ένα κτίριο που αν βρισκόσουν νύχτα θα καθόσουν κάτω να κλαις από τον τρόμο. Βρίσκεις χώρους πολύ πιο οργανωμένους, με πίνακες ακριβούς, με κοσμήματα από λάστιχο, με origami, με απίστευες φιγούρες από ύφασμα. Καλλιτέχνες που μπαίνουν, βγαίνουν, κουτσομπολεύουν, πιάνεις ψιλή κουβέντα για τη δουλειά τους, για το φεστιβάλ, για τον καιρό. Εκεί που περπατάς στο δρόμο ακούς μια φωνή από το υπερπέραν και συνειδητοποιείς ότι έρχεται ΑΠΟ ΤΟ ΦΡΕΑΤΙΟ και σα βλαμμένο τραβάς ένα βίντεο να σου βρίσκεται (αλήθεια, κάνε κλικ στο παρακάτω)
Περπατάς παρακάτω, βρίσκεις σε ένα στούντιο μια Ιρλανδέζα που γράφει σε ένα χαρτί τα ονόματα της οικογένειας της, ξεθάβει μια ηχογράφηση/ ημερολόγιο της από το 2005, σου λέει τί έγινε τα Χριστούγεννα του 2012 στο οικογενειακό τραπέζι καθώς μεθοδικά σκίζει σιγά σιγά το χαρτί.
Παρακάτω μια μπάντα κάνει πρόβα, ένα πιτσιρικάς Αυστραλός σου βάζει καφέ, δίπλα στο ποτάμι πίνουν μπύρες, μωρά τρέχουν, πιτσιρίκες συγκρίνουν τατουάζ, σκεητομπορντάδες δείχνουν τα skills τους, θείες κοιτάνε γύρω γύρω απορημένες, βρίσκεις δίσκο της Νάνας Μούσχουρη σε τρελό δισκάδικο.
Σε κάθε γωνιά λες “ωωωω” και “αααααα” και μετά βλέπεις ένα μικρό μου πόνυ με λιωμένα πόδια ή έναν σκελετό με μια μασέλα από δω μέχρι απέναντι ή τον υπόνομο που μιλάει και γελάς σα μικρό παιδί.
Εμ έτσι ρε παιδιά, να αγαπάμε πιο πολύ την τέχνη. Αλλά έτσι. Ανοιχτή κι αγαπησιάρα.
jesus damn, hlpiza oi ellhnes na meinoun st christopher kai na mhn er8oun kata dw
ooops. sorry.
that’s all right, as long as it stays this way.