Βγαίνεις από το Waterloo Station στην Waterloo Road. Στρίβεις δεξιά. Φτάνεις στο Old Vic για να δεις Sweet Bird of Youth.
Στο Γλυκό Πουλί της Νιότης ο Chance Wayne επιστρέφει στη μικρή πόλη του Νότου όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε. Για να πάρει μαζί του φεύγοντας τη νεανική (ή παντοτινή) του αγάπη (μάλλον όχι αλλά τέλος πάντων). Μαζί του έχει την Alexandra Del Lago, μεγάλη (με όλες τις έννοιες) σταρ του Hollywood – που τη θεωρεί το εισιτήριο του για την επιτυχία και την επανασύνδεση του με την αγαπημένη του.
Ψάξτο αν θέλεις και θα βρεις πολλές διαφορετικές εκδοχές του έργου γιατί ο ίδιος ο Tennessee Williams δεν μπορούσε να πάρει μια απόφαση – οπότε πάντα αξίζει να το δεις ξανά και ξανά από διαφορετικούς dramatists και σκηνοθέτες.
Στο Old Vic φέτος η Kim Cattrall είναι sensational (αλήθεια, δεν υπάρχει άλλη λέξη) ως Alexandra Del Lago και ο Seth Numrich κάτι παραπάνω από αξιοπρεπής (αν και πολύ baby faced για το ρόλο – γνώμη μου). Η μικρή μου απογοήτευση ήταν η Louise Dylan ως Heavenly Finley που μάλλον ρε παιδί μου η σκηνοθέτης θα έπρεπε να της πει να ηρεμήσει ολίγον. Νταξ, είπαμε, είναι υπερβόλας ο Williams αλλά υπάρχουν και όρια.
Βγαίνοντας επιβεβαίωσα για μια ακόμα φορά ότι αγαπάω τον Tennessee Williams πέρα από οποιονδήποτε άλλο θεατρικό συγγραφέα. Αγαπάω το χιούμορ, το δράμα, την υπερβολή, αγαπάω το πάθος και την απόλυτη απελπισία, την πίστη στην μία κάποια Ιδέα, την επιμονή στην αυτοκαταστροφή. Αγαπάω την ιστορία με τον Tennessee Williams που μοιράζομαι με τη μαμά Δέσποινα. Κυρίως αγαπάω ότι για λίγες ώρες, οι προσωπικές μου υστερίες φαίνονται κάπως νορμάλ.
Well, sooner or later, at some point in your life, the thing that you lived for is lost or abandoned, and then… you die, or find something else.
Alexandra Del Lago – Sweet Bird of Youth
Leave a Reply