‘Οταν ήμουν στο Λύκειο είχα έναν φίλο το Σπύρο (που δεν τον έλεγαν Σπύρο, αλλά τέλος πάντων).
Ο Σπύρος ερχόταν για καφέ σε μένα, καθόμασταν στο δώμα και έκλαιγε στον ώμο μου για την Ελένη (που δεν την έλεγαν Ελένη, αλλά τέλος πάντων). Έκανε κι άλλα ο Σπύρος (για παράδειγμα ήξερε να γλεντάει, να μαλώνει, να πείθει και να τρακάρει με το αυτοκίνητο – άλλη ιστορία αυτή).
Τέλος πάντων, ο Σπύρος που λες, όταν ξεπερνούσε την Ελένη – που μπορεί και να μην την ξεπέρασε ποτέ αλλά χάσαμε επαφή με τα χρόνια και δεν ξέρω – σηκωνόταν το πρωί, έβαζε τα στρογγυλά γυαλιά του, κοιτούσε τον καθρέφτη και έλεγε: “Ξεκόλλα το μυαλό σου”.
Δεν ξέρω αν του λειτούργησε ποτέ αλλά από τότε, όταν δεν παίρνω μπρος κι είμαι στον αυτόματο πιλότο (πράγμα όχι απαραίτητα κακό γιατί είναι το κορμί αμουδιά που θέλει το χειμώνα να βγάλει) σηκώνομαι το πρωί, βάζω τα ροζ γυαλιά μου, κοιτάω τον καθρέφτη και λέω: “Ξεκόλλα το μυαλό σου”.
Μέχρι σήμερα δεν έχω καταλάβει αν λειτουργεί η επανάληψη ή ο χρόνος.
ο χρόνος..και μόνο ο χρόνος
Είτε η επανάληψη, είτε ο χρόνος.. Λειτουργεί αυτή η μέθοδος? Δε θα έλεγα όχι σε λιγο ξεκόλημα του εγκεφάλου μου.
Ο χρόνος είναι μεγάλος γιατρός. Ακόμα και τις φορές που εσύ δείχνεις να γαντζώνεσαι σε στιγμές, ο χρόνος έρχεται σαν κύμα και τις σβήνει αργά-αργά μέχρι που να εξαφανιστούν.
Στο τέλος, πιάνεις τον εαυτό σου να χαμογελά με τα κολλήματα του παρελθόντος. Τότε κοιτάς στον καθρέπτη και λες “Πάμε γι’ άλλα!”
Κι είναι υποχρεωτικό να ξεκολλήσει;
…που δεν έκλαιγε στον ώμο σου για την Ελένη (κάτι άλλο θα κάνατε αλλά τέλος πάντων)