Κείμενο από τη Sugarenia – γραμμένο με αγάπη για το digital-era
Το πάλευα αυτό το κείμενο μέρες. Το ‘γραφα αγγλικά, το ‘γραφα ελληνικά, ξανά πάλι αγγλικά. Με τίποτα. Πώς να μεταφράσεις στα αγγλικά τα αναμμένα κάρβουνα; Πώς να δώσεις να καταλάβουν πόσο πληγωμένος νιώθεις που σε κοροϊδεύει όλη η Ευρώπη για πράγματα τα οποία δεν έκανες εσύ; Να κατεβάζεις το κεφάλι και να αστειεύεσαι και να υπογράφεις “your greek bankrupt friend” και να γελάς, και μέσα σου να αναρωτιέσαι τί έκανες λάθος, και πότε το έκανες το λάθος – στο λύκειο που μισούσες την ανόργανη χημεία κι αγαπούσες όλα τ’άλλα; Στο πανεπιστήμιο που ερωτεύτηκες; Όταν βρήκες την πρώτη σου δουλειά κι απ’την περηφάνεια είχες φουσκώσει σαν παγώνι; Πού; Πότε;
Και μετά βλέπεις τί γίνεται έξω στο δρόμο – άνθρωποι να μένουν με μισές συντάξεις και μισούς μισθούς, να σκοτώνονται μεταξύ τους για το τίποτα, να έχει αλλάξει όλο το είναι τους από μια κρίση, και να σκέφτεσαι, τί κάνω εδώ; Γιατί κάθομαι ακόμα; Παιδιά, σκυλιά, υποχρεώσεις δεν έχω, τί; Αν δεν φύγω τώρα μπορεί να μη φύγω ποτέ! Το ποτέ είναι μεγάλο, τεράστιο, σε καταπίνει – δεν το αγαπώ. Με τρώει.
Διαβάζεις posts και success stories και case studies από ανθρώπους που ξεκόλλησαν κι έφυγαν και χειροκροτείς σκοτεινιασμένος κι αναρωτιέσαι – εγώ μπορώ να το κάνω αυτό; Κι αν δεν το κάνω, πώς θα επιτύχω; Η δουλειά, η δουλειά, η δουλειά – ένας μεγάλος κόμπος στο στομάχι σου από πεταλούδες κι άγχος, τη λατρεύεις και τη μισείς και τη λατρεύεις πάλι. Έχεις δουλειά, φοβάσαι να το πεις, δεν έχεις, φοβάσαι να το παραδεχτείς, μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα και συ στη μέση μ’ένα τετράδιο με τρυπημένα χαρτιά και νούμερα.
Κι απ’την άλλη έρχονται τα κίτρινα απογεύματα γυρνώντας από την θάλασσα, κι ο καιρός – ναι, ο καιρός, το επιχείρημα που πάντα κοροϊδεύουμε, κι η μυρωδιά των ελιών όταν βρέχονται και τα κόκκινα φύλλα μετά τον τρύγο και η βροχή στο κέντρο της πόλης νωρίς τα απογεύματα κι η μυρωδιά του καφέ που δεν πίνεις κι αυτή των βράχων το καλοκαίρι – ναι, μυρίζουν οι βράχοι, μυρίζουν ζέστη και σκονισμένα πόδια και τζιτζίκια – και σε ρωτάει η μάνα στον κήπο, πιπεριές θες; Ντομάτες να σου βάλω;
Και παίρνεις τον δρόμο που τον έχεις κάνει χιλιάδες φορές κατηφόρα – κατηφόρα κι ανηφόρα και μετά πάλι κατηφόρα, κατέβασε δευτέρα, ανέβασε τρίτη, και σκέφτεσαι πώς θα ‘ναι να ζεις σ’ένα άλλο τόπο, πιο κρύο, πιο υγρό, πιο πράσινο, και λες στον εαυτό σου, πού ρε γαμώτο; Πού να πάω; Γιατί να πάω; Τί να κάνω εκεί;
Και καβαλάς το ποδήλατο, τρέχεις στο λιμάνι και βλέπεις τη θάλασσα και τα βουνά απέναντι και τα ρωτάς, τί να κάνω; Να μείνω; Να φύγω; Πού να πάω; Και την ξέρεις ήδη την απάντηση, η ίδια πάντα χρόνια τώρα, εδώ, σου λένε. Εδώ. Πού αλλού;
Δεν μπορώ να φύγω. Δεν θέλω ρε. Εδώ θα το παλέψω. Με τις πιπεριές και τις ντομάτες και τα τζιτζίκια και τους βράχους. Έτσι μ’έμαθαν. Έτσι θα κάνω.
Κείμενο από τη Sugarenia – γραμμένο με αγάπη για το digital-era
γι’αυτό σε γουστάρω ρε Sug@h!
Γ@μησ3$!
Μα τη παναγία ένιωσα περίεργα διαβάζοντάς αυτό ρε sue. Δηλαδή άμα ήσουν δίπλα μου θα σου ‘δινα τεράστιο φιλί.
Τα ίδια βουνά βλέπουμε και τις ίδιες μυρωδιές μυρίζουμε. Κι αν και εγώ δεν έχω εδώ τη δική μου μάνα, μου παραχώνουν στο χέρι οι μάνες των φίλων τις τσάντες με τις πιπεριές και τις ντομάτες.
Μήδε γω θα φύγω sue, και θα το παλεύουμε παρέα κι ας ρίχνουμε σιχτίρια συχνά μεταξύ μας:)
Μπράβο Ζαχαρένια, πολύ όμορφο πόστ (και καλύτερα που το έγραψες στα Ελληνικά, βγάζει πιο συναίσθημα). Όπως είσαι εσύ με την Κρήτη είμαι εγώ με την Χίο -και ας μην είμαι απο εκεί-. Ελπίζω να γυρίσω κάποια στιγμή..
Εξαίσιο.
τέλειο Sug!
Φανταστικό κείμενο. Τα είπες όλα :)
Respect…
Όλοι ανατριχιάσαμε, ακόμα και αν ζούμε στην πόλη. Εύγε Ζαχαρένια.
Oι Έλληνες ξέρουμε πως μυρίζουν τα βρεγμένα φύλλα, έχουμε σκαρφαλώσει στα δέντρα, έχουμε βουτήξει με τα μούτρα στο παγωμένο καρπούζι (αξία ανεκτίμητη). Αλλά έχουμε και μια σκατένια νοοτροπία που δεν ταιριάζει στις ομορφιές του τόπου μας, τον ασχημίζει και τον προσβάλει. Την φυσική της ομορφιά την βλέπουμε καθημερινά με τον ένα ή τον άλλον τρόπο· και την ασχήμια μας όμως που δεν αντέχεται και εύκολα.
Δε θέλω να με παρεξηγήσεις αλλά τη μυρωδιά των βρεγμένων φύλλων στη Βρετανία την ξέρουμε ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ καλά ;-)
Βρεγμένα φύλλα έγραψα… βρεγμένα ξύλα εννοούσα :D
Σανίδες για την ακρίβεια :P
αχ.. μέχρι πριν μερικούς μήνες ήμουν μαζί σου.. για πολλούς και διάφορους λόγους.. τελευταία δυσκολεύομαι.. τώρα που είναι πιο δύσκολο να φύγω.. τώρα έχω αρχίσει να λειποψυχώ πιά.. :) :)
την καλησπέρα μου :) :)
Νταξ το πες ξεσκασες.
έλα τωρα πες μου πως μπορουμε να το πουμε κι όλοι εμεις οι αλλοι
που 6.000.000 έλληνες έχουμε μαζευτεί μεσα σε ενα μπετό;
Όπως είπα και στο Twitter, αυτό το post είναι καθαρά προσωπικό.
Το θέμα είναι, σε αυτή την κατάσταση που περιγράφεις, να βρεις εσύ αυτά που σε κρατάνε (ή όχι) εδώ.
Αυτή η τελευταία φράση νομίζω με εκφράζει ΑΠΟΛΥΤΑ.
Ο καθένας την παλεύει διαφορετικά.
Σε κάθε περίπτωση (μείνεις -φύγεις) παίζουν ένα σωρό παράγοντες ρόλο. Παραγοντες ΚΑΘΑΡΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΙ.
Και το να βγαίνει ο καθένας να δίνει συμβουλές (μείνε-φύγε) είναι εντελώς ανεύθυνο.
Το μόνο που θέλω να πω είναι πως ΟΠΟΙΑ απόφαση και να πάρει ο καθένας να μην έχει ούτε την ψευδαίσθηση πως είναι “μαγκας” (είτε επειδή έμεινε είτε επειδή έφυγε) αλλά ούτε και ενοχές.
Μένουμε Ελλάδα απο ψευδαισθήσεις; Φεύγουμε Ελλάδα απο ψευδαισθήσεις; Πουθενά δεν θα βρούμε αναπαυση αν έχουμε ψευδαισθήσεις τόσο για τον περίγυρο μας , όσο και για την εσωτερική μας κατάσταση.
Ακριβώς :)
+1
juzt to say thanks!
Πολύ ωραίο κείμενο sugarenia και με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνο σε όλα όσα λες.
Όμως εμένα προσωπικά άλλοι είναι οι παράγοντες που με κάνουν να σκέφτομαι να πάρω την γυναίκα μου και να φύγουμε. Η δουλειά μου (μάλιστα έχω και την ευελιξία ότι μπορώ να την κάνω από όποιο μέρος του κόσμου θέλω) μου φέρνει ικανοποιητικά χρήματα για να ζούμε μια κανονική ζωή χωρίς να μας λείπει τίποτα (σε φυσιολογικό βαθμό μιλάμε πάντα… μην παρεξηγηθώ). Δεν έχω λόγο λοιπόν να αλλάξω τόπο για θέμα δουλειάς.
Εμένα αυτά που με φοβίζουν όσο αφορά το μέλλον στην Ελλάδα είναι η ολοένα και αυξανόμενη εγκληματικότητα (btw μιλάω για την Ρόδο όπου μένω, όχι την Αθήνα), η ανύπαρκτη παιδεία για το παιδί που θέλουμε σύντομα να κάνουμε, η ανύπαρκτη ιατρική περίθαλψη και τα άθλια νοσοκομεία όπου -χτύπα ξύλο- θα πρέπει να πάω την γυναίκα ή το παιδί μου αν κάτι τους συμβεί, και φυσικά η απουσία της πολιτείας σε οποιοδήποτε θέμα αφορά το μέλλον του τόπου. Όλα εδώ στην Ελλάδα λειτουργούν με ορίζοντα κυβερνητικών τετραετιών. Δεν υπάρχει μακροπρόθεσμο πλάνο (εκτός από το πλάνο αποπληρωμής του κρατικού χρέους βέβαια…) για τίποτα.
Αυτά είναι που εμένα προσωπικά με κάνουν να νιώθω σαν να μην ξέρω αν θα υπάρχει καν ο τόπος μου 3-4 χρόνια μετά έτσι όπως τον ήξερα, έτσι όπως μεγάλωσα σε αυτόν.
Με βρίσκεις σύμφωνη με αυτά που λες.
Δεν αποκλείεται κι εγώ στο μέλλον να αλλάξω γνώμη, ή, ακόμα χειρότερα, οι περιστάσεις να μου αλλάξουν γνώμη.
Όπως είπα και παραπάνω όμως, το post είναι καθαρά προσωπικό και αναφέρεται στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Σίγουρα δεν είναι one size fits all λύση.
Σε ζηλεύω Sugarenia :)
Μερικές φορές.
Να μείνεις:
http://kai-pou-sai-akoma.blogspot.com/2011/09/blog-post.html
η…να φύγεις:
http://www.azlyrics.com/lyrics/bjork/playdead.html
http://anamorfosis.net/blog/?p=764
Μια επιλογή τα πάντα.
Οχι εύκολη.
http://anamorfosis.net/blog/?p=805
Τον τελευταιο καιρο κυκλοφορει ευρεως ενα πολυ ανησυχητικο δεδομενο, οτι την τελευταια δεκαετια αφησαν την χωρα μας 550.000 νεοι και υψηλα μορφωμενοι Ελληνες για να δουλεψουν στα ξενα. Το μονο πραγμα που με καθησυχαζει σχετικα με αυτο το νουμερο ειναι οτι πιθανοτατα ειναι εντελως αναληθες!
γειά σου κοπελάρα! Σε καμάρωσα κι ας μη σε ξέρω καν!
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.anagnwstes&id=11334
Εγω θα ηθελα την γνωμη της αγαπητης θειας (διοτι θεια ικουαλς εγγυηση) σχετικα με το παραπαβω ποστ γιατι αν και σκεφτομαι πολυ σοβαρα το εξω, μερικες φορες φοβαμαι μην καταληξω αστεγη. Θελω να πιστευω οτι το παραπανω ποστακιπου λινκαρω ειναι μια μαλακια και μιση, καθοτι και ανυπογραφο.
Και καλά ντομάτες και πιπεριές. Σταμναγκάθι που θα βρείς;
Σωστά :)
κι εγω ισως ηθελα να μεινω αλλα με 2 παιδια κ σε ενα νησι που δεν εχει ουτε βασικους γιατρους ζοριζομαι!σε μια χωρα που εχω φτασει στο σημειο να μην εχω προοπτικη κ να μην εχω να πληρωσω το ρευμα .δεν εχω επιλογη !!!πρεπει να παλεψω καπου που εχει καποια ευκαιρια.για τα παιδια μου κ για εμενα….
[…] καιρό σχετικά με αυτό το θέμα αλλά ξεχώρισα εκείνο της Sugarenias γιατί αυτό ακριβώς περιγράφει. Τις αισθήσεις, τις […]
[…] θα μείνει ή αν θα φύγει, όπως παραδειγματικά αυτό κι αυτό. Ακούω ένα κάρο κόσμο, ειδικά στο δικό μου κλάδο, να […]