Βγαίνοντας από την αίθουσα προβολής στο BFI IMAX χτες – είδαμε Harry Potter οι τελειωμένοι – πετύχαμε αυτά τα καλά παιδιά.
NaNoWriMo Guerrilla Writing. Τσακώσανε τα λαπτόπια και συναντηθήκανε στο IMAX. Κατσικώθηκαν κάτω και όλα γράφανε με μια τρελή συγκέντρωση, στον πανικό του να τελειώσουν τις 50.000 λέξεις.
Αχ τί αναμνήσεις μου ξύπνησαν τα παλιόπαιδα.
Θυμάστε βέβαια που έπρηξα το σύμπαν πέρσι για ένα μήνα που έκανα κι εγώ το NaNoWriMo και κατάφερα τελικά (με το ζμπρώξιμο πολλών ανθρώπων) να τελειώσω 50.000 λέξει σε ένα μήνα.
Στόχος του NaNoWriMo είναι οι συμμετέχοντες να γράψουν ένα μυθιστόρημα 50.000 λέξεων από την 1η μέχρι την 30η Νοεμβρίου. Στόχος η ποσότητα παρά η ποιότητα. Οι διοργανωτές σκέφτηκαν ότι όλοι όσοι θέλουν να γράψουν πάντα κολλάνε στη λεπτομέρεια και τελικά δεν τελειώνουν ποτέ. Άρα αν έχεις μόνο ένα μήνα απλά γράφεις και καταφέρνεις να τελειώσεις κάτι – έστω κάτι που χρειάζεται πολλές διορθώσεις.
Κι αυτό με τις διορθώσεις είναι η ΤΙΤΑΝΟΤΕΡΑΣΤΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ. Μόλις πριν λίγο καιρό έκανε ζμπόινγκ το κεφάλι μου και επιτέλους κάθομαι να τις κάνω στα σοβαρά.
Να μη στα πολυλογώ έτσι που τα είδα τα παιδιά κατάχαμα τα χάρηκα αλλά μου έμεινε και η απορία. Εγώ δε μπορώ να γράψω έτσι. Χρειάζομαι φόρμα, κάλτσα και καφέ. Επίσης θέλω και τσιγάρο – πράγμα αδύνατον πλέον στους δημόσιους χώρους του Λονδίνου.
Κυρίως όμως δε μπορώ να περνάνε διάφοροι περίεργοι και να με βγάζουν φωτογραφία (όπως τους έκανα εγώ). Στήνομαι η ψωνάρα και μετά δε μπορώ να συγκεντρωθώ. Με άλλα λόγια καλή η ιδέα, όχι να την κάνουμε κι όλας!
Έτσι δημόσια έχω ακούσει και άλλα πράγματα. Coding ας πούμε ή πλέξιμο (ω ναι). Το πλέξιμο το καταλαβαίνω. Είναι στο DNA να πλέκεις και να κουτσομπολεύεις (βλέπε stitch n bitch). Το γράψιμο με δυσκολεύει.
Συ αναγνώστα; Τίποτα δημόσιες δραστηριότητες; (δεχόμαστε και σόκιν)
Ομολογώ πως με προβλημάτισες για διάφορους λόγους.
Ξεκίνησα να γράφω κι εγώ το δικό μου έργο ζωής (λέμε τώρα) πριν 2-3 χρόνια. Ε, αρχή ήταν, άπειρος ήμουν (και είμαι), έγραψα, έγραψα… στα τρία κεφάλαια το άφησα. Μου γύρισε αλλιώς η έκφραση τότε και την έβγαλα στη στιχουργική και στη σύνθεση. Το χάρηκα και το μεν και το δε.
Πριν λίγους μήνες το ξανάπιασα. Δεν το είχα ξεχάσει, το δούλευα κάπου κάπου στο κεφάλι μου. Είχε ωριμάσει η ιδέα μέσα μου και είχα αλλάξει την πλοκή, τα πρόσωπα και την ιστορία, μπολιάζοντάς τη με νέες εικόνες, βιωματικές και μη. Έγραψα άλλα δυο κεφάλαια μέσα σε λίγες μέρες. Ως τώρα 18.300 λέξεις και ξεκινάω το 6ο κεφάλαιο.
Γράφω οπουδήποτε. Το βράδυ στο σπίτι (κυρίως όταν μένω μόνος, καθότι αυτά είναι μοναχικά σπορ), στις διακοπές, στο διάλειμμα από τη δουλειά, περιμένοντας τη σειρά μου σε μια δημόσια υπηρεσία… Άρα νομίζω ότι δεν θα είχα πρόβλημα να γράψω δημόσια. Το πρόβλημά μου θα ήταν να γράψω πιεστικά. Γι’ αυτό και χρειάζομαι ησυχία. Για να μπορώ να εξερευνώ πρώτος το ταξίδι που διηγούμαι – για να είμαι σίγουρος ότι θα το βιώσει σωστά και κάποιος άλλος μετά από μένα.
Τι θα πει 50.000 λέξεις; Ποιος χρυσός κανόνας το ορίζει αυτό; Ok, καταλαβαίνω ότι ένα μέσο βιβλίο πάνω-κάτω κάπου τόσο πρέπει να είναι σύμφωνα με τα εμπορικά standards – μα δεν είναι ένας δημιουργικός φραγμός αυτό;
Μετά είναι ο ένας μήνας… Κρίνοντας εξ’ ιδίων, αν μπορώ να γράψω ένα κεφάλαιο μέσα σε κάνα δυο μέρες άνετα, προφανώς μπορώ να τελειώσω ένα βιβλίο σε ένα μήνα. Μα θα πρέπει να μην έχω άλλη ζωή, να μην κάνω τίποτε άλλο, να μη δουλεύω, να το αφήσω να με ρουφήξει, να με στραγγίξει και να μ’ αδειάσει.
Για μένα η έκφραση πρέπει να είναι σαν το ζυμάρι: ασ’ τη ν’ ανασάνει και θα σ’ αποζημιώσει.
My two cents. Just food for thought.
ΥΓ1: Εκπληκτικό το ότι οι νέοι αναλώνονται σε τέτοια δημιουργικά πράγματα. Πραγματικά το χαίρομαι!
ΥΓ2: Το δικό σου το διόρθωσες τελικά; Διανέμεται;
Καλώς τον.
Το διορθώνω.
Όχι δε νομίζω ότι είναι φραγμός. Λέει “τουλάχιστον” 50.000 λέξεις. Οι περισσότεροι από μας απλά καθυστερούμε και δεν τελειώνουμε ποτέ. Ένας στόχος λοιπόν – 50.000 λέξεις σε ένα μήνα – βοηθάει κάποιους.
Τώρα γιατί μου συγκρίνεις το coding με το πλέξιμο; Χτύπημα κάτω απ’τη μέση!
Αλλάζει τότε, το “τουλάχιστον” κάνει μεγάλη διαφορά και με βρίσκει σύμφωνο. Πολύ καλό motivation πάντως, είναι εκπληκτική ιδέα.
Με το καλό και οι διορθώσεις.
Εγω δεν εχω να πω κατι επι του θεματος,απλα θελω να επισημανω οτι…λατρευω να διαβαζω κειμενα Θειας Σοφιας!Ειναι απολαυση!Ειδικα με φραπε και τσιγαρο!
Καλώς τον :-) Ευχαριστώ.