Δεν μπορώ να ανασάνω μωρό μου – από τα δακρυγόνα κι από τα συνθήματα

Φωτογραφία από τη Μαρία ή @mikroanalogo

Δεν είναι επανάσταση αυτή μωρό μου.

Έχουν πεθάνει αυτές οι εποχές – μαζί με τους τελευταίους ιδεαλιστές και τα τελευταία προϊόντα που μπορούσες αλήθεια να τα πιάσεις στα χέρια σου. Που δεν τα διάβαζες στις οικονομικές σελίδες, μια μέρα εδώ την άλλη μέρα καπνός.

Είμαι στη μέση μωρό μου.

Είναι από τη μία Αυτοί. Ξέρεις. Τους λένε πολιτικούς, καπιταλιστές, απατεώνες.

Είναι από την άλλη πάλι Αυτοί αλλά με άλλα ρούχα. Ξέρεις. Τους λένε κομμουνιστές, εργατοπατέρες, απατεώνες.

Είμαι στη μέση μωρό μου.

Και κάθε φορά που κάνω ένα έτσι να ανοίξω το στόμα μου μιλάνε την ίδια στιγμή. Αλλάζουν ένα κόμμα μου, αλλάζουν μια λεξούλα και γίνομαι το μικρό τους καραγκιοζάκι.

Είμαι στη μέση μωρό μου και δε μπορώ να ανασάνω.

————————
Κάθομαι στο γραφείο μου τώρα που στα γράφω αυτά. Με μοκέτα και λευκό ηλεκτρικό φως. 3.5 ώρες πτήση μακριά από τους νεκρούς κι από τους πολιτικάντηδες κι από τους εργατοπατέρες. Και μετράω την απόσταση λίγο λίγο με το πόσο έχω πουληθεί μωρό μου.