Το Πικρό Τσάι της Ξενιτιάς

Cat on a hot tin roof

Cat on a hot tin roof

Ένα από τα καλύτερα πράγματα με το να ζεις στο Λονδίνο είναι τα θεάματα (κι ο άρτος). Αν υπήρχε δηλαδής η δυνατότητα να τρέχω κάθε εβδομάδα και σε ένα μουσείο, εκδήλωση, θέατρο, μιούζικαλ, χορό ή οτιδήποτε τέτοιο θα ήταν χρόνος κερδισμένος και ουχί χαμένος.

Χτες το βράδυ που λες αναγνώστη, περπατήσαμε μέχρι το Novello Theatre για να δούμε το Cat on a hot tin roof του Tenessee Williams. Στα Ελληνικά η Λυσσασμένη Γάτα (κάποιες φορές με εκπλήσουν πολύ οι μεταφράσεις).


Τον κυνηγάω εδώ που τα λέμε αυτόν τον συγγραφέα από τότε που είδαμε το Glass Menagerie (Γυάλινος Κόσμος) με τη Μάγδα και είχαμε κοντέψει να λιποθυμήσουμε από το κλάμα.

Εν τω μεταξύ κλείσαμε τα εισητήρια τελευταία στιγμή (και πάμφθηνα). Ενώ περιμέναμε να είμαστε στους θεούς τελικά είμασταν στη δεύτερη σειρά να βλέπουμε τη ζαρτιέρα και το σφιχτό μπουτάκι της Sanaa Lathan (ως Maggie) και τον αξεπέραστο βλέμμα του James Earl Jones (ως Big Daddy).

Καθ’όλη τη διάρκεια της παράστασης έπρεπε να θυμίζω στον εαυτό μου ότι η Phylicia Rashad ΔΕΝ είναι χοντρή. Είναι η πρώτη φορά που βλέπω τέτοια σωματική ιδιοφυία στο θέατρο. Είχα συνέχεια την εντύπωση ότι είναι θεόρατη, τα μάτια μου λέγανε ένα πράγμα (ότι είναι κανονική) και η αντίληψη μου ένα άλλο (ότι είναι φάλαινα).

Βρήκα τον Adrian Lester (ως Brick) πολύ αξιοπρεπή και διακριτικό, ίσως σε κάποιες στιγμές λίγο στημένο σίγουρα όμως αρκούντως ‘εκεί’.

Το μόνο που ίσως θα ήθελα λίγο διαφορετικό είναι ότι πάντα θεωρούσα τη Maggie πολύ πιο έξυπνα δηλητηριώδη από ότι ήταν σε αυτή την παράσταση. Πώς να το εξηγήσω… λιγότερο Κρουέλα Ντε Βιλ και περισσότερο Τζόαν Κρόφορντ. Κάπως έτσι. Ο συνοδός μου διαφωνεί κάθετα σε αυτό το σημείο (μη σου πω και οριζόντια) οπότε περί ορέξεως…

Αν έχετε δει την ταινία θα σας συμβούλευα να την ξεχάσετε και να προσπαθήσετε να πετύχετε μια θεατρική παράσταση του έργου (συμφωνούμε και οι δύο. Δύο κατασκευαστές blog συνιστούν θέατρο. Αυτοί ξέρουν). Ακόμα και το ότι όλη η δράση λαμβάνει χώρα στο ίδιο δωμάτιο δημιουργεί ένα περίεργο κλειστοφοβικό συναίσθημα – “I’m not living with you! We occupy the same cage, that’s all.” (Maggie)

Είναι κάπως ανησυχητικό το πόσο βαθιά αστείο είναι το έργο, πόσο ειλικρινά γελάς καθώς οσφρίζεσαι την απελπισία, την παρακμή και τη σαπίλα. Νομίζω ακόμα και το σκηνικό στο Novello Theatre συνέβαλε σ’αυτή την αίσθηση πολυκαιρίας, σχεδόν υποπτευόσουν το σαράκι στους ξύλινους τοίχους, την αίσθηση της ξεφτισμένης μπογιάς στα πατζούρια, το χρώμα της σκουριάς στα καρφιά του πατώματος.

Και για κάτι τέτοιες σκέψεις, που σου έρχονται το επόμενο πρωί, αξίζει πάντα τον κόπο μία παράσταση.

———————-
Σημείωσις: Καλά το iPhone βγάζει άθλιες φωτογραφίες.

Leave a Reply

You can use these HTML tags

<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>