Δημόσια διαβούλευση για τα κρατικά οχήματα

Ο David Cameron - αρχηγός της αντιπολίτευσης - πάει στη δουλειά του με ποδήλατο (κι από πίσω τον ακολουθεί αυτοκίνητο με τα κρατικά έγγραφα).

Δε μ’αρέσει να μιλάω σε αυτό το blog για τη δουλειά μου – ένα χόμπι έχω κι εγώ ας μην το φορτώνω με πράγματα που κάνω στο γραφείο. Αν δεν είχε να κάνει τόσο καθαρά με την ελληνική πολιτική σκηνή θα τα έγραφα στο άλλο αλλά που να εξηγώ τώρα.

Είδα σήμερα τη δημόσια διαβούλευση για τα κρατικά οχήματα κι έχω να πω και δύο μπράβο και δύο παρατηρήσεις.

(Παρένθεση: Τόσα χρόνια που έλεγα ότι ασχολούμαι με consultations έψαχνα να βρω έναν όρο αντίστοιχο στα Ελληνικά και ποτέ δεν τα κατάφερα. Επιτέλους!)

Πρώτο Μπράβο:
Εύγε που η διαβούλευση είναι δημόσια. Οι νόμοι και οι κανονισμοί ενός κράτους δημιουργούνται για την καλυτέρευση των συνθηκών. Η γνώμη του πολίτη και των ενδιαφερόμενων (stakeholders) οργανισμών μπορεί να πληροφορήσει ένα σχέδιο νόμου και να βελτιώσει την τελική μορφή του. Πολύ συχνά οι πολίτες και οι stakeholders έχουν στα χέρια τους εμπειρίες και πληροφορίες που η κυβέρνηση αγνοεί. Η δημόσια διαβούλευση δίνει τη δυνατότητα σε όλους να εκφράσουν όχι απλά άποψη αλλά να δείξουν εναλλακτικούς τρόπους. Από την άλλη μεριά ανοίγει και την κυβέρνηση σε συνεχή διάλογο και με τον πολίτη και με τους stakeholders έτσι ώστε ο νόμος να μην καταντάει ανεφάρμοστος.

Δεύτερον Μπράβο:
Πολύ σημαντική είναι η εισαγωγή του Υπουργού που σε λίγα λόγια εξηγεί περί τίνος πρόκειται – απλά και χωρίς τα νομικά που μπορεί να βαρεθεί πολύς κόσμος. Η παρουσία της εισαγωγής βοηθάει να βάλει τον επισκέπτη στο κλίμα του σχεδίου και δείχνει (έστω επικοινωνιακά γιατί δεν μπορώ να μιλήσω για την ουσία σε αυτή την περίπτωση) ότι το υπουργείο προσπαθεί να ενθαρρύνει τη συμμετοχή αντί να την αποθαρρύνει μπλέκοντας τον επισκέπτη σε politik speak και σε νομικούς όρους.

Πρώτη παρατήρηση
Μία δημόσια διαβούλευση πρέπει να προηγείται του σχεδίου νόμου. Το σχέδιο νόμου είναι δουλειά των νομικών της κυβέρνησης και των policy makers – δεν είναι δουλειά που γίνεται στο αρχικό στάδιο, όχι για κανέναν άλλον λόγο αλλά γιατί είναι τσάμπα ταλαιπωρία. Στο αρχικό στάδιο το κείμενο πρέπει να εξηγεί ποιό είναι το πρόβλημα – τί σκέφτεται η κυβέρνηση – ποιες λύσεις προτείνει και γιατί. Επίσης είναι απαραίτητο να υπάρχει σειρά ερωτήσεων που θα βοηθήσει τον επισκέπτη να απαντήσει συγκεκριμένα – χωρίς βέβαια να απαγορεύεται ή να μη λαμβάνονται υπ’ όψιν και τα πιο γενικευμένα σχόλια. Από την ανάλυση των παρατηρήσεων και απαντήσεων το αρμόδιο υπουργείο θα μπορέσει να κατασταλάξει να να συντάξει τότε το σχέδιο νόμου.

Δεύτερη παρατήρηση
Δεν γνωρίζω αν έγινε – αλλά σε περίπτωση που δεν συναίβει – καλό είναι όταν κάνουμε μια δημόσια διαβούλευση να καλούμε και τους πολίτες αλλά και τους ενδιαφερόμενους οργανισμούς/ stakeholders. Για παράδειγμα αν υπάρχει η ιδέα οι υπάλληλοι να παίρνουν μέσα μαζικής μεταφοράς καλούμε τις σχετικές εταιρίες να μας πουν να έχουν capacity, στάσεις κοντά, αν μπορούμε να διαπραγματευτούμε τιμές μαζικών εισητηρίων ή όχι.

Ελπίζω να τα πάνε καλά και να λάβουν ουσιαστικά σχόλια – δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να είμαι στη θέση του ανθρώπου που θα κάνει την ανάλυση αποτελεσμάτων όμως σε μία τόσο βιαστική διαδικασία.

Πάλι θα μου πείτε ότι το παίζω δήθεν μου αγγλίδα αλλά ορίστε ένα πολύ παράδειγμα μια ανοιχτής δημόσιας διαβούλευσης στην οποία εγώ συμμετείχα ως stakeholder/ representative. Ιδιαίτερη προσοχή δώστε στα results που παρουσιάζονται.